ik zou graag jullie advies willen.
Mijn zoontje van 13 maanden wilt sinds kort niet meer aan tafel meeeten in zijn kinderstoel. Zodra ik hem erin zet is het krijsen en gillen en hij wilt eruit kruipen. Ook het eten krijg ik er niet meer in. Om de gezelligheid te bewaren haal ik hem uit zijn stoel en neem hem op schoot om hem toch nog wat te laten eten (want anders eet ie echt helemaal niet) en dan kan ik zelf ook nog wat eten. Maar dit is helaas van korteduur want dit manneke zit niet stil en wil lopen, kruipen en spelen. Ik wil wel dat er aantafel gegeten word, met z’n allen en niet dat ik dadelijk met een kind zit die tijdens het eten door de huiskamer holt. Hoe kan ik dit nu oplossen want hij moet wel eten hebben jullie tips.
gr.liek

Edited by - Sje on 22-4-2007 10:32:33 PM

Hallo Liek Mijn kids zijn inmiddels volwassen, maar ik heb hetzelfde meegemaakt, hoewel mijn dochter rond de 2 jaar was. Maar ik heb gewoon met haar meegegdaan. We vonden eten belangrijker dan de regel aan tafel te eten en zo werd eten voor haar een leuk spelletje. Zij zat bijv. onder de tafel en zei dan; Tring en wilde ze weer een hap. Of ze was een auto en met een hap eten kon ze heel hard "rijden" en als ze mond leeg had kwam ze nieuwe "benzine"halen. Op deze manier was eten voor haar leuk en gaf het voor ons minder spanning die je toch krijg van dat gekrijs. En weet je, na een poosje was de lol er voor haar af en zat ze gewoon weer aan tafel. Een paar jaar geleden zelfde methode aangepast bij ons kleinkind, die at vreselijk slecht, zij was zo mager en ook bij haar werkte het. Nu is jouw zoontje wel jonger, dus ik weet niet of het werkt. Zou het kunnen dat het aan de kinderstoel liggen, wil hij misschien liever op een gewone stoel, die je dan strak tegen jouw stoel zet. Je zoontje is echt nog te klein om te beseffen dat allemaal aan tafel een gezellig gebeuren is. En trouwens er is mijn inziens niets mis met het joch lekker op je schoot nemen, tijdens het eten. Edited by - Emotutje on 17/08/2006 20:44:13

Hoi Liek, Wij doen het precies andersom dan Emotutje. Oké, eten is belangrijk, maar goed manieren zijn ook belangrijk en wij pakken consequent opvoeden met onze moppen zo vroeg mogelijk aan. Zo is het meer een ingebouwde gewoonte voor ze dan een nieuwe gewoonte die ze moeten leren terwijl ze de eerste jaren heel anders gewend waren. Dus hier wordt sowieso aan tafel gezeten en iedereen blijft zitten tot we allemaal klaar zijn. Die kleine mop van jullie is gewoon aan het uitproberen en jullie grenzen aan het verkennen en verleggen. Hou je aan jullie eigen grens en laat hem daar niet overheen gaan. Dus gewoon in de eigen stoel. Je schrijft dat dat op het moment niet haalbaar is. Wij hebben voor in de kinderstoel een riempje (gaat om het middel en over de schoudertjes) waar de kleine mop in vastgezet kan worden. Zijn universeel en zijn voor iets van 5 euro te koop bij elke babyspeciaalzaak. Klinkt heel onvriendelijk dat riempje, maar neem maar van mij aan dat het werkt. Die kleine mop kan geen kant op. En zodra hij doorheeft dat het geen zin heeft om zich eruit te wurmen, zal hij het uiteindelijk opgeven. Het moet namelijk niet zo zijn dat hij met 13 maanden de boel al gaat regeren bij jullie thuis want dan zien we je over een paar jaar op TV terug bij EHBO bij Opvoeden. En eet-ie niet, dan eet-ie maar niet. Ons oudste dochtertje eet sowieso altijd al slecht haar avondeten, ze wordt bijna 3 inmiddels en heeft altijd spekbenen gehad. Dus die voedingsstoffen halen ze door de dag heen ook wel uit andere dingen die ze aangeboden krijgen hoor. Van eten hebben we hier namelijk ook nooit een strijd gemaakt. Ik zou het gewoon streng aanpakken als ik jou was. Hij blijft namelijk grenzen verleggen dus als hij het met eten voor elkaar heeft dat hij maar gewoon op schoot mag en gaat spelen, dan verzint hij straks weer iets anders wat dwars tegen jouw opvoedkundige regeltjes in gaat. Het zal even doorbijten worden met zo'n krijsende peuter aan tafel, maar het zou moeten werken als je duidelijk aangeeft waar de grens is. Jij bent nog altijd de baas en niet hij! En dat lijkt er nu wel op. Alle sterkte en succes met de ondernemende kleine man!

Zo heeft ieder zijn eigen manier, Sje. Ik bewonder je standvastigheid. Maar het is echt niet zo dat mijn kinderen EHBO nodig hebben gehad. Ik weet wel dat je het zo niet bedoeld, maar het wil niet zeggen dat als ouders minder "streng" zijn, er gelijk niets van de kinderen terecht komt. Ik had zeker mijn regels, ook die heb ik spelenderwijs aangepast. Mijn man zegt altijd: Wat is een opvoeder... een stakker die in het duister tast. Ik heb gekozen voor een opvoeding waar ik me zelf prettig bij voelde en jij kiest ook voor een opvoeding waar jij je prettig bij voelt. Ik denk dat we alleen niet te bang moeten zijn voor die kleine monsters die je nu in opvoedkundige programma's ziet. Maar je hebt alle gelijk dat kinderen, hoe jong ook, altijd proberen hoever ze kunnen gaan en die strijd wordt met elke leeftijd opnieuw gevoerd. Ik heb twee fijne kinderen, die een goede opvoeding hebben gehad. Maar gewoon op een andere manier. Wat ik wel altijd zegt dat ouders consequent moeten zijn en er zeker een vorm van dicipline(tegenwoordig een heel fout woord)moet zijn. Kinderen weten waar ze aan toe zijn en dat is voor het kind wel zo veilig. Anders zijn ze heel snel de weg kwijt, raken ze in de war. Alleen denk ik dat een kindje van net een jaar, daar nog helemaal niets van begrijpt. Ik herinner me ineens dat toen mijn dochter 15 maanden was, we op vakantie waren in een hotel. Kinderstoel, tuigje en het ging goed. Geen probleem deden we thuis ook(zonder tuigje, kleinere stoel)Maar na een week kwamen er vlakbij ons, ook een gezinnetje met zo'n ukkie zitten. Die wilde beslist niet in de stoel en mocht gewoon rondlopen. Vanaf dat moment wilde mijn dochter de stoel ook uit, krijste alles bij elkaar. Sje en Liek, ik heb me toen echt zoooooooo opgelaten gevoeld. Wat doe je in zo'n situatie, ppppppppffffffffff. Haar vader heeft haar opgepakt en mee naar buiten genomen. Maar ja, we hadden nog wel een week vakantie :) Edited by - Emotutje on 17/08/2006 23:06:22

Het wil nog wel eens helpen om het volgende te doen: Pak een paar speelgoedjes waar je kind gek op is(of koop een paar kleine nieuwe dingetjes), laat hem die zien en zet ze op tafel bij zijn plaats. Kijk maar eens of hij dan wil zitten, is dat niet het geval laat hem dan gewoon rondlopen, maar geef hem die speeltjes alleen wanneer hij wel in de kinderstoel wil,geef hem die speeltjes alleen aan tafel en leg ze na het eten weg.

niemand heeft hier ongelijk,ieder zijn visie. maar ik zou me bij Sje durven aansluiten. anders kan het zo ver komen dat de mama altijd moet eten met een kindje op haar schoot. en dat is niet gemakkelijk denk ik! Edited by - leen on 18/08/2006 07:40:03 Edited by - leen on 18/08/2006 07:45:35

Ik heb over dit onderwerp nog heel lang nagedacht. En ik geloof dat "netjes"eten één van de moeilijkste dingen is in de opvoeding, tenminste de eerste paar jaar. Ieder kind is uniek en eist zijn eigen aanpak, wat voor de ene goed is , is het voor de ander weer niet. Het is best moeilijk dat opvoeden.

Was ook inderdaad niet als aanval naar jou toe bedoeld hoor Emotutje! Het is nooit mijn bedoeling om mensen bewust te kwetsen, in geen enkel topic. Ik hoop dat je me daar al goed genoeg voor kent in de korte tijd dat je nu op hhp woont en anders doet Virgo vast wel een goed woordje voor me! En je hebt gelijk, niet alle soorten opvoedingen brengen van die TV-programma-kindjes voort en ieder hanteert eigen regeltjes nou eenmaal. Mogelijk speelt hier het leeftijdsverschil ook mee: jouw dochter was destijds 2 jaar, het kindje van Liek is 13 maanden. Op elke leeftijd pikken kindjes ook weer opvoedregeltjes anders op. En dat ze op 2-jarige leeftijd tijdelijk opstandig zijn in het kader van de peuterpuberteit is nog enigszins begrijpelijk, maar als een kindje van nog maar net 1 jaar zich tot een monstertje ontpopt tijdens etenstijd dat vind ik dan net een andere situatie. Laten we in elk geval met z'n allen hopen dat Liek iets aan al onze verschillende meningen heeft en er eentje uit kan pikken die ervoor zorgt dat samen eten weer een gezellige bezigheid wordt in plaats van oorlog! Hihi! Edited by - Sje on 18/08/2006 14:27:09

Sje, ik weet dat het geen aanval op mij was hoor. Ik schrok alleen van dat EHBO. Dat heb ik heel af en toe gekeken en heb me verbaasd over de ouders, veel meer dan over de monstertjes. Ik vroeg me elke keer weer af, hoe hebben ze het zover laten, komen? want met enig redelijk verstand laat je je bijv. toch niet door je kind in het gezicht spugen(trouwens door nietmand :))of dat broertjes elkaar zowat half dood slaan en je zit erbij en kijkt erna. Zoals gezegd, paar gekeken en van mij kant zoveel verbazing dat ik maar niet meer gekeken hebt. Trouwens je hebt gelijk het verschil tussen net een jaar en 2 jaar is erg groot.Vandaar dat ik ook nog schreef dat mijn dochter met 15mnd. ook in de kinderstoel zat.

In dit EHBO-serie hebben ook de kinderen geen heropvoeding nodig maar de ouders. Ik heb het maar een paar keer gezien en verder zie ik alleen voorstukjes, maar het is gewoon inderdaad onbegrijpelijk hoe mensen het zover kunnen laten komen dat die kleine moppen de boel regeren thuis! Iemand die ik ken heeft ook een paar van die hooligans. Meid, ik kan je daar verhalen over vertellen. Die pakt het ook helemaal verkeerd aan. Ze zei eens een keer tegen me: We zijn de oudste (4 jaar!) nu aan het leren dat hij moet vragen "Mag ik wat drinken?" in plaats van dat-ie zegt "Ik wil wat drinken!". Die begon dus bij 4 jaar pas zo ongeveer met dat soort simpele opvoedkundige dingetjes die je eigenlijk al vanaf dat ze beginnen te praten in kunt bouwen. En probeer dan een kind van 4 jaar nog maar eens af te leren dat hij verkeerd om drinken vraagt! Onze jongste (1,5 jaar) zegt al bijna een half jaar "Tannnnnn!" bij wijze van Dankjewel als je haar iets geeft. Hoef ik niks voor te doen. Ben ermee begonnen om als ik haar iets gaf Alsjeblieft te zeggen, gevolgd door "Dankjewel zeg je dan". En op een gegeven moment ging ze het gewoon zelf doen. Niks makkelijkers dan dat. Kleine moeite. En tuurlijk krijg je dan weer die opstandige periodes in de peuterpuberteit, maar ik probeer zoveel mogelijk dingen als gewoonte al in te bouwen en dat werkt prima. Maar inderdaad, wat die ouders op TV ervan bakken, niet te geloven. Gewoon dolle honden hebben ze in huis en allemaal eigen schuld, want zover hoeft het echt niet te komen met kinderen. En tuurlijk heb je er uitzonderingen bij van kinderen die echt al vroeg ontspoord zijn, maar de grootste heropvoeding bij die EHBO ligt inderdaad bij de ouders.

We zijn het helemaal met elkaar eens, Sje. Monstertjes worden niet geboren(natuurlijk speelt de erfelijkheidsfactor wel een rol) Monstertjes worden gemaakt. O, en Virgo hoeft geen goed woordje te doen, hoor, Ik vind jou helemaal Toppie :)

Mijn dochtertje van 2 wilde toen ze ong. 1 was ook niet meer in de kinderstoel. De eerste keer dat ze dat liet blijken, liet ze haar bord met macaroni in 1 keer op de grond vallen en dan kijken naar mama en papa. Ik kan je wel vertellen dat we allebei even tot 10 hebben geteld. We hebben ons niet laten kennen natuurlijk en we zetten haar in de kinderstoel en ze blijft zitten tot we klaar zijn. Misschien dat ze dat kan opbrengen omdat we beide geen grote eters zijn en dus niet lang aan tafel zitten. Heb helaas niet de gouden tip voor je maar ik wens je in ieder geval veel succes en geduld. groetjes, chichi

Liek, Hoe is het nu met de kleine man? Is er alweer licht aan het andere eind van de tunnel of is hij nog steeds aan het uitproberen? Hou je ons op de hoogte van hoe het gaat? Overigens, wij zitten in dit topic ondertussen wel allerlei zwarte scenario's te bespreken van dingen die we op TV gezien hebben, maar daarbij doelen we niet op jouw kleine man, dag begreep je waarschijnlijk al he?! ;-)

Liek is er helemaal stil van!

Hoi Dames, Met verbazing gelezen. Dat het altijd de schuld van de ouders is dat een gezin ontspoord???? Vind dat nog al een zoute uitspraak. Als je goed kijkt dan is het niet 1 factor die het probleem is, maar meerdere. Vaak zien die ouders ook wel dat het niet goed gaat, maar draai het maar eens terug. Het begin bij kleine dingen die je ongemerkt goed vind, je denkt goed te doen, maar het pakt verkeerd uit. Corrigeren zeg je dan, maar sta dan maar goed in je schoenen, want voor je het weet gaat het van kwaad tot erger. Sje, je hebt nog maar kleine kinderen, nu is het nog makkelijk sturen, wacht maar tot ze groot zijn en zelf ook hun mening gaan uiten. Ga dan maar stevig in je schoenen staan, want ondanks een goede basis moet je van goede huize komen om alles in goede banen te leiden. Verder over je kind dat zo huilt en niet in die stoel wilt. Ga eens goed na waarom en wanneer dit begin. Het hoeft maar iets heel kleinst te zijn waardoor je kind geschrokken is. Probeer dat te ontdekken en de sleutel voor een rustig kind aan tafel tijdens eten is gemaakt. Vastzetten heeft alleen zin om te voorkomen dat je kind uit de stoel valt. Is geen dwang middel!!! tijgertje

Hallo Tijgertje, Dat een gezin ontspoort, ligt niet alleen bij de ouders. Maar toch zeg je, dat ouders het "fout"zien gaan, willen corrigeren, maar hoe? {Vaak zien die ouders ook wel dat het niet goed gaat, maar draai het maar eens terug} Ik denk dat dan toch het moment is aangekomen dan ouders hulp inroepen. Want als je het als ouder al niet meer weet; Hoe nu verder, dan weet het kind het al helemaal niet meer. Met andere woorden, als de ouders er voor kiezen geen hulp in te roepen, ligt het toch echt bij de ouders.Je zegt ook: Voor je het weet wordt het van kwaad tot erger, maar als ouder ben je daar toch bij? Dan is het toch de taak van die ouder om in te grijpen? Als je kiest voor kinderen, ben je jezelf en het kind verplicht daar het beste van te maken en dan kun je het niet af doen met: Ik wil wel anders, maar weet niet hoe. En het dan maar zo laten en je schouders ophalen als het kind inderdaad zou ontsporen. Je zegt tegen Sje, van wacht maar eens tot ze groot zijn en een eigen mening hebben. Tijgertje die had mijn dochter al op haar tweede :)))))) Ik ben het met je eens dat dwangmaatregelenwaarschijnlijk niet goed zijn. Ik heb ze zelf nooit gebruikt, ik kan er ook niet tegen. Maar de basis van de opvoeding begint mijn inziens al heel jong en dat bepaald voor een groot deel hoe de kids worden als ze groter zijn. Als je mijn stukje heb gelezen, weet je dat ik niet streng was, had wel mijn regels, hoor. En niet om op mijn borste te kloppen, ik heb toen ze groter werden, zelfs in de pubertijd, nooit problemen met ze gehad. Dat wil niet zeggen dat er nooit geen woorden vielen, dat ik nooit boos op mijn kinderen en zij niet op mij. Zeker wel. Maar je kinderen serieus nemen, naar ze luisteren en met ze praten/uitleggen, bereik je heel veel. Mijn motto was: Regels moeten er zijn, maar over regels kan gepraat worden.En als het nodig is een beetje bijstellen. En nogmaals: Een ouder is een stakker die in het duister tast. Maar er is wel hulp. PS ik wil hier toch nog iets aan toevoegen. Want ik ben me namelijk wel bewust van het feit dat er ouders zijn die van hele goeie wil zijn, maar niet zien dat er iets "mis" gaat in de opvoeding. Ik heb het hier al eerder "gezegd" Opvoeden is niet makkelijk. Edited by - Emotutje on 19/08/2006 16:10:36

Nou, Liek, je vraag heeft nogal wat teweeg gebracht. Na dit hele topic nog eens gelezen te hebben, kan ik je nog maar één raad geven. Overleg met je partner(in de hoop dat je die hebt) meng je gevoel en verstand en doe wat jullie het beste lijkt. Heel veel succes, met dikke knuffel. Edited by - Emotutje on 19/08/2006 15:58:51

ouder zijn is niet zo makkelijk,dat is zeker! kleine kinderen,kleine zorgen. grote kinderen,grote zorgen. en zeg nooit: bij mij zal dat niet gebeuren want dan gebeurt er wel iets anders!

Hoi hoi Het is absoluut niet makkelijk opvoeden heb twee jaar ervaring in de kinderopvang. Daar kwomt het natuurlijk vaak genoeg dat een kind niet wil eten. Er bestaat geen goed of fout antwoord want het ligt aan je eigen opvoeding! je moet gewoon wat opties proberen die het meeste bij jou opvoeding passen ! Heel veel succes ! Laat even weten hoe het gaat ! Groetjes marielle

Ik schreef inderdaad ook al eerder dat niet alle ontspoorde kinderen de schuld van de ouders zijn. Er zijn zat uitzonderingen. En tuurlijk besef ik dat ik nog maar aan het begin van het hele traject sta en ik best nog het een en ander voor mijn kiezen kan krijgen. Ik weet dat "in het verleden behaalde resultaten geen garantie bieden voor de toekomst" als het gaat om de basis die ik nu met mijn meisjes probeer te leggen, maar dan kan ik in elk geval mezelf achteraf niet verwijten dat ik het te makkelijk aangepakt heb en dat ik eerder met opvoeden had moeten beginnen. En wie weet meld ik me hier over 10 jaar in het puberforum met een noodkreet en graven jullie diep uit de hhp-archieven dit topic op voor mij................ Hihi! Ondertussen ben ik steeds benieuwder aan het worden hoe het nu bij Liek is. Hoop dat we haar niet bang gemaakt hebben met onze discussie. ;-)