Onze KKD heeft momenten dat ze zich heel slecht een houding weet te geven. Naar ons idee komt dat voort uit verlegenheid. Daarbij heeft ze ook nog de karakter-eigenschap "Nee is nee". En ze laat zich gewoon niet vertellen wat ze moet doen, want dan doet ze het juist niet. Combineer dat met elkaar en ze weet zich vaak erg slecht een houding te geven.

Op zich vrij goed mee om te gaan als je voorbereid bent maar niet altijd handig. Bijvoorbeeld als we op een kinderverjaardag komen en ze weigert gewoon om het jarige kindje te feliciteren. Ik vind dat ik van een kind van bijna 4 mag verwachten dat ze dat netjes doet. Of als iemand iets aan haar vraagt en ze weigert om antwoord te geven waarbij ze wel met een heel boos gezicht tegen mij zegt "Mama, dat weet jij toch wel!".

Vanochtend brengen we haar naar de peuterspeelzaal en ze weigert gewoon om bij binnenkomst de juf die bij de deur staat te begroeten terwijl ze dat normaal altijd doet. Dan gaat ze een steeds bozer gezicht opzetten, handen in de zij, "hakken in het zand" en er komt geen geluid meer uit.

Juist omdat we weten dat er verlegenheid achter zit is het dan best moeilijk om door te drammen. Uiteindelijk lukt het dan wel om het voor elkaar te krijgen (we stonden zelfs alweer bijna buiten met de jassen aan toen ze toch zelf terug naar binnen wilde), maar leuk is het niet als dat regelmatig zo'n drama is met die koppigheid. Sterker nog, het is soms ook gênant.

Naderhand gaan we dan thuis wel rustig met haar zitten om erover te praten en om bijv. de boel om te draaien "Hoe zou jij het vinden als een kindje jou per se niet wil feliciteren met je verjaardag?", "Hoe zou jij het vinden als jij iets aan iemand vraagt en die persoon wil jou per se geen antwoord geven?". En dan begrijpt ze het ook allemaal wel, maar het blijft moeilijk om het in praktijk te brengen.

Wie herkent dit (en dan bedoel ik dus echt op kleuterniveau, niet op het niveau van pubers op de middelbare school)?

Ik vind het heel herkenbaar.
Mijn middelste was precies zo. Wilde ook nooit op de schoolfoto bijvoorbeeld. Is nog steeds (nu 11) zenuwachtig/onzeker/verlegen (maar soms ook helemaal niet). Ik denk dat het gewoon het karakter is. Ik ben gewoon blijven volhouden, rustig ademhalen, en vaak ook het vreemde gedrag negeren. Volgens mij: hoe meer jij zelf er een probleem van maakt, hoe groter het probleem wordt. Succes ermee! Lekker koppig typje.

Het is ook niet een heel nieuw fenomeen hoor, het is een familietrekje. Ze zeggen weleens "aard naar de peet", nou dat klopt. Mijn zus is de peettante van de KKD en die had precies hetzelfde in haar jeugd. Alleen mijn ouders hebben er naar mijn idee nooit echt actie op ondernomen om die eigenschap wat bij te schaven. Ik wil daar wel op tijd mee beginnen.

Grappig dat jouw middelste soms ook helemaal niet verlegen is. De KKD is eigenlijk gewoon een hele spontane pittige dame, maar zodra ze zich wat minder op haar gemak voelt (bijv. in nieuwe omgeving) gaat er een knop om.

Einde ochtend haalde ik haar op op de psz en toen ging het wel goed. Heeft ze netjes de 3 juffen een handje en een kus gegeven en bedankt voor de fijne tijd (was laatste keer psz vandaag). Dus het is zo onvoorspelbaar met haar.

Ik laat haar (thuis) zoveel mogelijk in eigen sopje gaarkoken en als ze iets niet wil hoeft ze het niet altijd per se te doen (zoals zo'n schoolfoto-voorbeeld als jij vertelt), maar iemand netjes begroeten of feliciteren is toch wel het minste wat ze kan doen. Dat soort basisdingetjes wil ik er zo graag in zien te krijgen.

Dat staat er nou wel heel drillerig maar zo is het niet bedoeld hoor. Ben niet echt een drammerige moeder. Haha!

Grappig. Ik vond die schoolfoto dus wel een must , daar gaf ik niet aan toe. (Heel wat foto's met een traantje, angstig gezichtje of mijn eigen hand op haar rug). Gewoon meedoen dus. Alleen in een volle kamer (verjaardag bijv) binnenkomen was altijd een enorme ramp. Ze hing paniekerig huilend aan mijn benen en wilde niemand aankijken, zodra ik ging zitten kroop ze zowat onder mijn trui. Geen handjes geven dus. Zo weinig mogelijk aandacht eraan geven, en maar hopen dat de rest van de visite dat ook deed, en dan was het het snelst over (duurde nog lang hoor). Het is helemaal goed gekomen uiteindelijk hoor, ze geeft nu netjes handen enzo :-)

zo te lezen lijken ze wel wat op elkaar. Onvoorspelbaar is een goed woord ervoor :-). Grillig en wisselende stemmingen, dat hoort er ook wel bij hier. Maar ook sociaal en heel gevoelig.

Het is bij de KKD niet zo extreem dat ze zo ongeveer onder onze kleren kruipt maar verder lijken ze inderdaad wat op elkaar die meiden van jou en mij. Haha!

Inderdaad dat niet aankijken van mensen heeft de KKD ook. Of juist wel aankijken en als versteend blijven staan. Helemaal dichtgeklapt!

En de KKD is ook sociaal en heel gevoelig. Die begint ook nog steeds heel verdrietig te huilen als we haar corrigeren of als ze zich in verlegenheid gebracht voelt.

Maar heeft ze een goede dag en krijgt ze ergens in een winkel een kleurplaat of een snoepje, vraagt ze heel kordaat "Mag ik er ook een voor mijn zusje?". Op zo'n moment heeft ze heel veel lef want dan wint het sociale gedrag van het verlegen gedrag.

Ook herkenbaar zeker? ;-)

Dat huilen bij corrigeren herken ik niet zo. Ik had er weinig grip op toen ze zo klein was, terwijl ik de oudste alleen maar boos aan hoefde te kijken, en ze ging al bijna huilen. Maar ja, ieder kind is weer anders he.

Buitenshuis is ze inderdaad heel wat, zeker nu. Een modelkind hoor (haha, tot ze binnen is). Nee hoor valt wel mee, maar niemand kan zich voorstellen hoe ontzettend driftig ze kan worden (doet ze alleen thuis, gelukkig niet meer zo vaak tegenwoordig). Herkenbaar? In de peuter/kleutertijd had ze meerdere driftbuien per dag, die soms meer dan een uur duurden, niks mee te beginnen

Nu is ze vooral heel, heel erg snel beledigd als ze kritiek krijgt, of als we een grapje maken, erg lange tenen hoor

Nee, die driftbuien herken ik dan weer niet. Geen van beiden hebben ze ooit een driftbui gehad.

Maar wel dat snel beledigd zijn en niet altijd blij zijn met grapjes die we uithalen. Dan gaan haar armen over elkaar, zo boos mogelijke blik erbij en moeten we alles uit de kast halen om haar uit te leggen dat het maar een grapje was.

Het is maar net hoe het haar uitkomt. Het ene moment kan ze heel goed tegen zo'n grapje en het andere moment totaal niet. En die momenten zijn heel onvoorspelbaar. Er is geen vinger op te leggen wanneer ze het wel of niet goed oppikt. Blijft altijd een gok, maar we laten ons er niet door weerhouden om gewoon onszelf te blijven.

Heb voorbeeld in mijn schoonfamilie dat ze daar al heel vroeg op hun tenen liepen vanwege mijn hoe-je-het-ook-doet-het-is-nooit-goed-schoonzus en dat wil ik binnen ons gezin uit alle macht zien te voorkomen.

mijn dochtertje is heel verlegen en stil naar anderen toe en duikt vaak achter me weg als iemand iets aan haar vraagt....en dan zeg ik wel: kom eef, geef is netjes antwoord, maar dan wordt ze nog meer verlegen. Is het niet gewoon een fase waarin ze zitten?

Bij ons lijkt het geen fase. Ze heeft het altijd al gehad. Het is maar net hoe haar pet staat of ze zin heeft om iemand een handje te geven of niet. Karaktertrekje uit de familie.

We hopen dat ze doordat ze nu naar school gaat wat opener wordt in dat soort beleefdheden.

Even deze terughalen. In mijn laatste berichtje schreef ik "we hopen dat ze doordat ze nu naar school gaat wat opener wordt in dat soort beleefdheden".

Nou, we moeten natuurlijk niet te vroeg juichen maar daar begint het wel op te lijken. Ze kan nog wel terughoudend zijn maar over het algemeen geeft ze voortaan meteen antwoord als mensen iets aan haar vragen (zoals gisteren op het feest van oma toen verschillende "oude tantes en ooms" wilden weten hoe het het met haar was en hoe ze het op school vindt), ze geeft ook keurig een hand als mensen een hand uitsteken.

Daarnet was ze met papa bij de huisartsenpost, de dokter gaf papa een hand en de KKD stak uit zichzelf haar hand al uit naar de dokter, maar............dat had de dokter niet gezien en hij sloeg haar over. Da's dan best een vervelende situatie uitgerekend voor haar natuurlijk. Durft ze eindelijk en dan krijgt ze geen aansluiting aan de andere kant van de lijn. Haha!

Dus we hebben wel gezegd dat dat echt heel knap van haar was dat ze zelf haar handje al uitstak. En dat het heel jammer was dat de dokter dat niet gezien had.

Het lijkt er dus op dat school een goede invloed heeft op haar terughoudendheid / verlegenheid / openheid.

Wat goed van die kleine dame, Sje. Haar verlegenheid gaat dus over in bescheidenheid?

Ja, daar lijkt het wel op.

Bescheidenheid is een mooie eigenschap. Verlegen is niet handig, maar het andere uiterste, zichzelf overschreeuwen, is misschien nog wel onhandiger.

Ik vind bescheidenheid ook prima. Bescheidenheid siert de mens toch?!

Inmiddels zijn we driekwart jaar verder en is hier de school deze week weer begonnen. Ik had verwacht dat de KKD opstartproblemen zou hebben, want tot de zomervakantie ging ze wel graag naar school, maar ze was niet altijd volledig relaxed als we haar in de klas achterlieten. Ze voelde zich er nog niet 100% thuis.

Nu is ze al de hele week heerlijk ontspannen als we naar school lopen (ze huppelt zelfs de hele weg er naar toe!), ook als we haar op haar plekje in de klas zetten komt ze op ons heel ontspannen over.

Dus vanochtend heb ik haar leerkracht gevraagd of hij ook merkt dat ze veel relaxter is dan voor de vakantie en het was hem inderdaad ook op gevallen dat ze nog beter in haar velletje zit. Nou is dat blijkbaar sowieso heel vaak het geval na een zomervakantie omdat dan alle groep-twee-ers uit de groep zijn. Dat komt het zelfvertrouwen van de kleinere kleuters ten goede.

Ze is van januari dus ze begint nu eigenlijk pas echt aan groep 1, maar haar leraar zei "Ze is op het moment het kindje waar ik het meest aan heb, want ze weet echt alles over de gang van zaken in de klas".

En het is zo'n dromelotje dat wij nogal eens denken dat ze de helft mist van wat er om haar heen gebeurt maar we staan steeds meer verbaasd hoeveel ze zonder dat wij het door hebben opslaat in dat jonge hoofdje.

Schreef ik vorige keer in dit topic nog "we moeten niet te vroeg juichen", inmiddels juich ik gewoon voluit want het gaat echt steeds beter. Natuurlijk heeft ze nog wel haar terughoudende momenten (bijv. met speelafspraakjes. Liever bij ons spelen dan bij een ander), maar het is wat toegankelijkheid betreft een heel andere kindje dan toen ik dit topic startte!

Zijn we erg blij mee!

Wat fijn dat die kleine meid zich nu lekker thuis voelt op school!

Fijn hoor!