Hoi,

Misschien stel ik me aan, maar graag jullie reactie.
Mijn vriend heeft een zoontje, ik heb 2 kinderen-dus zijn stiefkinderen.
We gingen samenwonen en mijn kinderen noemen hem ook papa -hun eigen vader is foetsie.
Momenteel wonen we even apart -hebben nog wel relatie, zien elkaar elk weekend, vakantie en soms doordeweeks-en over ongeveer 3 maanden gaan we weer samenwonen.

MIjn vriend stelde zich pas voor op een forum, en schreef " hallo,ik ben X. Ik heb een zoontje van 5. Ik heb een vriendin, ern zij heeft ook 2 kinderen. MIjn hobby's zijn leuke dingen doen met mijn zoontje, sporten, pc enz'

Nu voel ik me erg gekwetst, dat hij alleen zijn zoontje noemt als 'de zijne'.
HIj had desnoods kunnen schrijven 'ik heb een zoontje van 5 en nog 2 stiefzoontjes van 5 en 6".

Zijn reactie erop is 'ja maar je kan niet verwachten dat ik hetzelfde voel voor hen als voor X.'

Nee, dat is logisch, dat moet groeien dat gevoel,maar als je BEWUST kiest voor hen, dan moet je ze toch ook zodanig erkennen? Dan noem je dat toch ook in zo'n voorstelforum?! Ze noemen hem notabene papa..! (al bijna 2,5 jaar!)

ik heb er een nare smaak aan overgehouden.. Dat hij gewoon niet 100% voor hen kiest of ze zodanig erkent-dat blijkt toch uit zo'n actie?!.. Dan zou hij niet zo'n bericht posten toch?!

Mijn gevoel is ook nog niet hetzelfde voor mijn stiefzoontje, das logisch,maar ik zeg WEL altijd dat ik DRIE kinderen heb! " mijn" kinderen -zijn stiefkinderen- wonen trouwens altijd dan bij ons, zijn zoontje om de week, ivm co-ouderschap. En hij heeft toch ook bewust voor hen alledrie gekozen nu? Of hij nu bewust voor een baby koos-zijn zoontje- of bewust kiest later voor mijn 2 kinderen ook, in beide gevallen heeft ie voor ze gekozen en heeft ie toch de verplichting ze evenwaardig te behandelen?!

Reageer ik overdreven of begrijpen jullie me..? Wat moet ik hiervan denken?

Edited by - Sje on 28-3-2008 12:40:42 PM

Minnie, reactie hierop laat ik graag over aan "ervaringsdeskundigen".... wel goed dat je er met hem over kunt  praten... ik hoop dat dat ook in goed begrip gaat, da's belangrijk!

Ook ik heb hier geen ervaring mee en heb dus ook geen passend antwoord voor je klaar. Ik hoop in ieder geval dat jullie samen over kunnen praten en er uit zullen komen. Het lijkt me wel goed om dit uit te spreken als het je zo dwars zit.

Groetjes,
Miriam

Precis, met elkaar praten dus... Ik heb er gelukkig ook geen ervaring mee.

Maar ik kan me wel voorstellen dat het een rotgevoel geeft...

Ik ook ja.

Je vriend schreef toch: ik heb een zoontje van 5 en mijn vriendin heeft 2 kinderen? Een goed lezer snapt dan dat jullie samen 3 kinderen hebben. Ik zie het probleem niet zo. Hij geeft toch veel om jou kids?
Ik ben nu 14 jaar samen met mijn man. Ik had al 3 kinderen en samen hebben we er 1. Hij houdt van alle 4 enorm veel. Maar de liefde voor het eigen kind is toch anders. Die heeft hij geboren zien worden, daar ziet hij dingen van zichzelf in terug. Maar voor alle 4 gaat hij door dik en dun. Als er iets met 1 van de oudste 3 aan de hand is is hij net zo bezorgd of verdrietig als iedere vader.
Wat wil je in je relatie? Een partner met wie je het fijn hebt en die je kinderen accepteert en respecteert of zoek je een vader voor je kinderen? Realiseer je wel dat je kinderen eens volwassen worden en hun eigen leven gaan leiden en dan telt wat jullie samen hebben.
Ik denk dat je het veel te zwaar ziet. Geniet van jullie relatie, geniet van het feit dat hij van jou en je kinderen houdt. Weliswaar op zijn manier maar hij geeft toch om ze.
Ik begrijp dat de eigen vader van je kinderen geen rol meer in jullie leven speelt maar dring je vriend deze rol niet op. Je kan als kind altijd maar 1 vader hebben en 1 moeder. En verder een heleboel andere volwassenen die ook van je houden en je beschermen en mee willen opvoeden.
Mijn man heeft ook altijd gezegd: ik ben niet hun vader maar wel iemand die van ze houdt en ze respecteert en ik wil graag samen met jou voor ze zorgen. En als ze me Pappa willen noemen is dat prima, maar het hoeft niet. De kinderen zijn ook dol op hem, mijn oudste gaat in september trouwen en heeft mijn man als getuige gevraagd omdat hij vond dat de biologische ouders vanzelf al een grote rol hebben op zo'n dag en hij op deze manier mijn man wil bedanken voor alles wat die voor hem gedaan heeft.
Probeer er wat losser mee om te gaan, je zal zien dat alles vanzelf zijn plekje gaat krijgen.

Succes,
Marion