Hebben jullie dat nu ook? Dat je bepaalde principes hebt die je wilt vasthouden, maar onder bepaalde omstandigheden toch overboord gooit?

Ik dus wel. Ik had me grondig voorgenomen om mijn kind nooit bij mij in bed te laten slapen, want ze heeft zelf een bed. Maar nu is het al weken gebroken nachten en als je zoals de laatste nachten al tig keer eruit geweest bent, dan ben je het op een gegeven ogenblik zo zat dat je zo'n kind dan maar bij je in bed legt. Dan hoef je er in ieder geval niet meer uit. En in ons geval is het ook nog zo dat ze door onze rustige uitstraling ook nog weer in slaap valt. Kun je zelf ook nog even proberen te slapen.
En toch wil ik veel liever dat ze in haar eigen bed slaapt.

Nog zo'n voorbeeld: Ik wilde dat ze altijd zou zitten als ze eet of drinkt. Inmiddels is het er op de ene of andere manier toch ingeslopen dat ze door het hele huis heenloopt met haar tuitbeker en een koekje.
Dan voel ik me maar een slechte moeder, omdat ik me dus niet eens aan mijn eigen regeltjes kan houden.

Een ander principe was dat ik persé wil dat ze bruin brood eet, en niet zoals ikzelf vroeger alleen maar wit, omdat ik bruin niet lekker vond. Tot nu toe heb ik dat principe volgehouden, alleen in de vakantie hadden we wat luxer witbrood (met wat extra dingetjes erin) en toen at ze veel meer. Nu laat ze weer zeer regelmatig haar hele boterham staan. Dan is de verleiding groot om ook dit principe maar overboord te gooien, zodat ze wat meer brood eet, want dat is ook gezond.
Wat zouden jullie doen?

En ben ik de enige die zo van standpunt wijzigt, bewust of onbewust? Of zijn er veel meer ouders die dat overkomt?

O ja, principes... Het principe van geen sport op zondagochtend bijvoorbeeld, was bij ons zo automatisch, dat we er niet eens over nadachten toen M2 en M3 gevraagd werden voorturnen. En als dan na twee maanden blijkt dat er zo 3-4 keer per jaar een wedstrijd op zondagochtend is, waar heir in Brabant dus echt niemand over nadenkt dat dat een probleem zou kunnen geven, zeg dan nog maar eens nee...

Het kinderen in het eigen bed laten slapen gaat hier bij ziekte ook overboord, gelukkig is die tijd voorbij (ze zouden er ook niet meer bij passen).

Het principe van met de pot mee-eten, ook zoiets... Het gaat nu goed, met de versoepeling dat ieder één ding mag kiezen wat ze echt niet hoeven te eten. Voordeel is dat ik nu de spruitjes ook niet meer hoef mee te eten, want dat principe geldt nog steeds: regels die voor de meiden gelden, gelden over het algemeen ook voor ons (behalve bedtijd, tijd van thuiskomen enzo... ;-) )

Mee naar de kerk, ook zoiets. Ik heb mezelf nu op het principe gesteld dat geloof iets persoonlijks is, en dat ze af en toe mee moeten, niet voor hun geloof, maar voor het sociale gebeuren van de gemeente. Geloven doen ze niet meer, zeggen ze. Met hele redenatie erbij. Doet me dat verdriet? Ja, maar het maakt me ook trots, heel dubbel. Ik heb onafhankelijke mensen opgevoed, met een eigen mening, dat wilden we toch?

 

Karin, je zou zo columns kunnen gaan schrijven! Hihi!

Ik moet zeggen dat het me tot nu toe aardig lukt om aan mijn principes vast te houden. Ze hebben nog nooit bij ons in bed geslapen (alleen op zaterdag- en zondagochtend komen ze lekker knuffelen), ze eten nog altijd bruin brood (alleen in het weekend hebben we witte broodjes, traditie van ons thuis van vroeger dus valt mijns inziens buiten de principes omdat we het zelf ook lekker vinden), ze eten en drinken nog altijd op 1 plek.

Het enige principe wat ik overboord gezet heb (meer een voornemen dan een principe eigenlijk) is dat ik nooit "omdat ik het zeg!" tegen mijn kinderen zou zeggen. Maar als je op elke zin die je vraagt of zegt "waarom?" te horen krijgt, dan is een "omdat ik het zeg!" toch soms wel erg handig.

Ik kom dus vooralsnog goed door de principe-test heen.

Ook ik kom nog goed door de test. Maar we hebben er dan ook nog maar 10 maanden op zitten ;-). Niet bij ons in bed, alleen maar zittend eten en drinken, regelmatig in de box (of ie nou wil of niet), bruine boterhammen inclusief de korstjes. Tot nu toe heeft het allemaal nog geen problemen opgeleverd, maar wie weet wat ons nog te wachten staat

Ik bedenk me altijd dat ik het mezelf op de langere termijn waarschijnlijk moeilijker maak als ik me niet aan mijn eigen principes houd. Dat is voldoende motivatie om even door te bijten.

Groetjes,
Miriam

Klopt Miriam.

Ik moet ook zeggen dat de verleiding soms erg groot is om even niet consequent te blijven hoor, maar tot nu toe is het nog altijd gelukt en het werpt echt z'n vruchten af. Onze meiden weten precies wat ze aan papa en mama hebben.

En natuurlijk blijven ze wel proberen, maar ze hebben dan al snel weer gezien dat dat eigenlijk geen zin heeft.

Esther at hier ook lange tijd wel bruine boterhammen met korstjes (dat was voordat ze 1 jaar werd). Daarna lange tijd bijna helemaal geen brood. Nu soms wel, soms niet. En we hebben ook het gevoel dat het met het doorkomen van de tanden te maken heeft of ze het wel of niet eet.

En toch vonden we het erg frappant dat ze in de vakantie meerdere boterhammen (op 1 dag zelfs een keer 4!) at, terwijl ik nu alweer blij ben als ze 2 hapjes eet. En omdat we in de vakantie onszelf dus verwenden met wat luxer wit brood, vroeg ik me af of ik haar nu dan ook maar witbrood moet geven en dus mijn principe van bruid brood (voorlopig) even overboord moet gooien.

Wat is nu belangrijker: mijn principe of dat ze eet? Ik vind het nog steeds een moeilijk dilemma!

En Sje, dat van die columns is vast een grapje, want zo goed zijn mijn stukjes nu ook weer niet. Opstellen schrijven was ook nooit mijn beste punt.

Jouw principe is belangrijker. Als ze honger heeft of voedingsstoffen nodig heeft, eet ze echt wel. Ik zou geen alternatieven aanbieden. Ze weet heel goed hoe ze haar grenzen moet verleggen en jou moet uitproberen, dus gewoon bruin brood aan blijven bieden.

Zolang ze gewone gevulde luiers heeft en haar gewicht niet achteruit gaat, lekker door blijven gaan zoals jij wilt met dat bruin brood.

Nee hoor, was geen grapje over die columns. Ik vond het een leuk herkenbaar stukje tekst.

Ik ben het helemaal met Sje eens. Gewoon bruin brood blijven aanbieden en eet ze het niet, dan heeft ze pech gehad. Een tijdje geleden weigerde ons ventje steevast zijn potje groente. Hij heeft toen bijna 2 weken lang geen groente gehad (en ook geen alternatieven) en sindsdien eet hij weer als vanouds. 

Groetjes,
Miriam

Zo had ik  dat tot nu toe ook steeds gedaan, maar af en toe ga je twijfelen. Dus ben blij dat ik het dan hier in de groep kan gooien. Blijven we gewoon lekker doorgaan met bruin brood.

Niet aan jezelf twijfelen, je doet het prima!

Ik weet niet of je dochter zelf eet, als dat niet zo is zou je kunnen  overwegen om haar zelf te laten eten(eventueel met kindervorkje),  dat is eerst niet makkelijk maar je zult zien dat ze het zo onder de knie heeft.

Vaak vinden peuters het prachtig om zelf te eten.

Willy

O ja, ze eet al heel lang zelf. Soms probeer ik dan juist weer (terwijl ik haar ondertussen afleidt) om haar eten te geven. En soms werkt dat dan ook wel weer.

heel herkenbaar allemaal!!!

Ook hier gaan af en toe (niet echt vaak) de principes (tijdelijk) overboord. Je kan het van te voren allemaal leuk bedenken maar de praktijk is weerbarstig. Zo had ik een kind dat melk jarenlang echt heel vies vond (kokhalzen), ja wat doe je dan? Ook af en toe sap laten drinken dus, want ze dronk echt te weinig, en om het nu met neus dichtknijpen naar binnen te gooien ging me echt te ver. Nu drinkt ze wel gewoon melk trouwens.

Het sluipt er in hoor, dat je wat makkelijker wordt. En zo af en toe gaat de "bezem" er weer door, dan word ik weer heel streng ineens, bijv. met de hoeveelheid tv kijken.. Even terug bij af.

In het geval van dat bruin brood: je hebt tegenwoordig ook witbrood met evenveel vezels als bruinbrood (speciaal voor kinderen). misschien is dat een (tijdelijke) oplossing?

Oh gelukkig dat het herkenbaar is. En ik dacht nog wel zo'n slappe moeder te zijn, maar dan ben ik in ieder geval niet de enige.

Vanochtend ging het toevallig wel weer goed met bruin brood eten. Bijna een hele boterham op. Vanmiddag maar 2 hapjes. Ach ja, we gaan gewoon door en ze gaat vast wel weer een keer meer eten. Anders kan ik altijd nog overgaan op dat speciale brood.

Ik zit me nu te bedenken, volgens mij weten ze hier niet eens dat gewoon wit brood bestaat! Ik gebruik het wel als ik een paar keer per jaar tosti's maak, maar dat ziet er ook bruin uit als het uit het apparaat komt. Verder komt hier nooit gewoon wit brood in huis. Alleen broodjes.

Dus kan goed dat ze hier niet eens wit brood willen eten. Ze zijn hier soms nogal van "wat het boerinnetje niet kent.......".

Haha, grappig. Hier komt ook haast nooit gewoon witbrood op tafel. Alleen in het weekend nog wel eens in stokbroodvorm. En in de vakantie dan toevallig van dat oerbrood.

Nu bijna 26 jaar moeder dus ook al de nodige principes over boord gegooid.
Niet bij ons in bed was één van de eerste. Met een baby en peuter met eeuwig oorontsteking ben je zelf ook doodmoe en als je dan allebei wel wat slaap krijgt als ze bij je liggen??  En zodra ze weer beter waren taalden ze er ook niet meer naar, en echt, er komt een leeftijd dat ze helemaal niet meer bij je in bed willen kruipen ;-)
Met eten net zo. Eigenlijk net als bij Pepo, ze mogen allemaal 1 ding laten staan. Uiteindelijk kook ik altijd dus eet ik ook geen dingen die ik echt niet lust.

Ik heb mezelf door de jaren aangeleerd om te denken, is het nu echt zo erg als het anders gaat dan ik me eerst bedacht had? En meestal is het antwoord daarop: nee.

grtz
marion