Het zal wel iets zijn waar alle kinderen last van hebben (of eigenlijk de ouders van alle kinderen), maar dat wil niet zeggen dat er makkelijk mee te leven is. Onze oudste is een ontzettende treuzelkont. Aankleden, kan ze gerust een half uur over doen. Eten kan net zo makkelijk een uur duren als je helemaal niks zegt. Nou laten wij het niet zover komen want als wij klaar zijn, ruimen we ook gewoon haar bord op dus het is niet zo dat heel het gezinsleven draait op het tempo van de grote kleine dame, maar het veroorzaakt wel ergernis.

Hoe vaak ik haar moet zeggen "Ga nou door!", "Schiet nou op, ik wacht op jou hoor!", het is niet meer te tellen. Zelfs haar kleine zusje van 2 jaar zei een tijdje geleden "Siet op, ikke wat op jou!".

We hebben al van alles geprobeerd: kookwekker, op de gang zetten met haar bord met eten, dreigen dat ze morgen geen rok aan mag. Het maakt allemaal niks uit. Ze is vaak niet vooruit te branden!

En volgens mij is er ook geen gouden tip voor om wel peper tussen die peuterbilletjes te krijgen. Ik zie wat dat treuzelen betreft nu al op tegen het najaar, waarin ze elke dag om 8.30 uur op school moet zijn. Topsport zal het worden vrees ik.

Of een half uur eerder opstaan. Of zou dat niet werken?

Ja dat zou eventueel wel kunnen werken, maar het is toch eigenlijk te gek dat je om half 7 op moet staan om een kind om half 9 op school te hebben. Als zij dik een uur heeft (door om 7 uur op te staan) dan moet ze daarin toch makkelijk aangekleed kunnen zijn en gegeten kunnen hebben zou je denken?

Ja, lijkt me wel dat ze genoeg moet hebben aan een uur. Want opmaken hoeft ze zich nog niet.

euhm nou ik vind half 7 op niet zo gek hoor als je om half 9 op school moet zijn. Doen wij hier ook, terwijl de jongste hier 7 jaar is. Die is ook enorm langzaam met eten 's ochtends trouwens. Ik heb pas wel ontdekt dat het veeeel sneller gaat als ze cornflakes/muesli/zulk soort spul eet in plaats van een boterham. Je snapt het al, voortaan krijgt ze dat te eten.... Maar dan nog is het weleens haasten hoor, maar dan omdat de oudste en middelste ineens nog andere oorbellen inwillen of hun tas nog niet klaar hebben of zo...

mijn nichtje was ook een treuzel. Eten was al koud voor ze het op had enz. Wij altijd lachen: Je lust geen koude schotel maar elke dag eet je dat al ;-).
Tja volgens mij is er niks aan te doen.
Bij haar is het uiteindelijk ook goed gekomen dus er is hoop Sje ;-)

Misschien gaat het over als ze naar de basisschool, geen enkel kind vind het leuk om te laat op school te komen.


Willy 

De oudste van ons was ook een supertreuzelkont. Ik ging hem dan ook idd om 7 uur uit bed halen en ik heb hem vaak meegeholpen om de kleren aan te krijgen en iedere keer deed ik iets minder aan en hij iets meer.

Wat ik ook altijd deed was dat ik alles al klaar had staan voor dat hij aan tafel kwam en alles wat voor afleiding kon zorgen was van de tafel af. Dus geen pen en papier op de tafel want dan kon hij gaan tekenen. Geen boekje op de tafel anders kon hij die doorbladeren.

Als je nu kijkt hoe vlug hij is, hij staat om 6.50 op gaat zich douchen en komt beneden en om 7.30 gaat hij naar de trein! Het komt met de tijd allemaal goed maar ik zag soms echt overal apen en beren staan.

De oudste hier is ook 7 en die is ook zo traag vooral inderdaad met aankleden. De jongste van 4 is weer ontzettend traag met eten en inderdaad wat je zegt, het maakt niet uit hoe je reageert, wat je doet, het schiet niet op. Wel proberen wij te voorkomen om de jongste te helpen met eten want dan wordt het gemakzucht. In eerste instantie zei ik nog tegen de jongste, je blijft net zolang aan tafel tot je klaar bent, maar dat werkt ook niet. Wij eten nu, we kletsen wat na, zodat hij tijd genoeg heeft, en als zijn bord niet leeg is ruimen we het op en krijgt hij geen toetje, of snoepje of wat dan ook. Dan wacht hij gewoon tot de volgende maaltijd. Misschien te streng? Maar je wordt er zooo moedeloos van. En inderdaad als je weg moet, altijd nog even dit doen, of als je de bus moet halen, dat alles onderweg zoveel spannender is dan de bus halen.

Zo doen wij het op het moment inderdaad ook Daanie. Eten, wat nakletsen zodat ze tijd genoeg krijgt en dan afruimen. Krijgt ze gewoon geen toetje als ze op dat moment niet genoeg gegeten heeft.

Ik denk ook niet dat je het er uit krijgt. Dat zit gewoon in ze. Lijkt wel alsof ze tijdens het eten dan over vanalles aan het nadenken zijn ofzo. gr

Wat ik hier nu wel eens doe met eten is Esther afleiden met speelgoed (eigenlijk tegen mijn principe: speelgoed aan tafel) en dan ondertussen happen eten in haar mond stoppen. Dan eet ze tenminste nog behoorlijk en het duurt geen uren.

citaat:
sonnie1983 wrote:
Ik denk ook niet dat je het er uit krijgt. Dat zit gewoon in ze. Lijkt wel alsof ze tijdens het eten dan over vanalles aan het nadenken zijn ofzo. gr


Hebben jouw kinderen het nooit afgeleerd dat treuzelen? ;-)

Edited by - Sje on 4-6-2007 8:42:23 PM

De mijne niet tenminste. Maar ach, ze hebben het van geen vreemd... ;-)

Hihi Sje ja mijn denkbeeldige kids treuzelen ook ;-)

Als ik gewoont erug denk aan mijn nichtje (3 jaar jonger) dan leek me gewoon alsof die tijdens het eten over vanalles aan het nadeken zijn ofzo. Praatte wel mee met de rest maar soms ook beetje afwezig meen ik me te herinneren.

gr

We hebben hier in huis inmiddels een andere treuzelkont: de jongste! Die kan er vooral 's ochtends ook wat van als het om traag zijn gaat. Ze komt al bijna haar bed niet uit en doet weinig moeite om zichzelf om te kleden hoewel ze dat heel goed zelf kan. Liefst zou ze hebben dat wij haar nog met alles helpen maar dat doen we natuurlijk niet. Straks op school moet ze het met de gymles ook zelf kunnen.

De truc die 's ochtends goed werkt is, haar slaapkamerdeur dicht doen. Dan krijgt ze niks mee van het bedrijvige gezinsleven en dan schiet ze vanzelf op als ze wat van de gezelligheid mee wil krijgen.

Het lukt nog altijd om goed op tijd op de school van de oudste te zijn, maar het gaat wel gepaard met de nodige schiet-ops en ga-nou-doors! Deze week zei ik nog tegen een andere moeder dat ik op taart trakteer als ik eens een keer zonder die schiet-ops en ga-nou-doors op het schoolplein terechtkom.