Afgelopen zaterdag waren we met Esther (14 maanden) naar de Makro. Gezellig even boodschappen doen, dachten we. Het liep echter anders, want dochterlief wilde niet in het wagentje zitten, maar alleen maar door mama gedragen worden. Dus ook niet door papa, nee, ze wilde alleen bij mama zijn. Zou dit een vorm zijn van verlatingsangst?

Normaal als we boodschappen gaan doen bij de plaatselijke supermarkt is er niets aan de hand. Dan vind ze het geweldig als ze in het wagentje mag zitten. Nu dus niet

We hadden het een tijdje terug ook een keer toen we op een beurs waren. Toen wilde ze niet in haar wandelwagen zitten en was ook alleen mama maar goed.

Dus wij vinden het erop lijken dat ze in hele grote ruimtes met heel veel mensen het eng vind, of bang is dat mama wegloopt ofzo en dat ze daarom alleen maar door mama gedragen wil worden.

Wat zou ik hieraan kunnen doen?

Best kans hoor dat het verlatingsangst is. Ze ziet zoveel mensen en de ruimte is zo mega voor haar, ze is het overzicht kwijt. Ze wil blijkbaar helemaal zeker zijn dat ze mama niet uit het oog verliest en dus zorgt ze maar dat ze mama zo stevig mogelijk vast kan houden.

De supermarkt waar ze regelmatig met je komt is een veiliger gebied, die ruimte en drukte kent ze al. Ze weet dat ze je daar niet kwijt zal raken.

Je zou een van haar favoriete speeltjes mee kunnen nemen naar zo'n lokatie als de Makro. Of je zou haar iets kunnen geven dat echt van jou is en waarvan ze weet dat je het altijd weer bij haar komt halen.

Dus geef haar als je haar in het karretje zet desnoods je sjaal die je altijd draagt. Of geef haar een handtas die je vaak gebruikt. Zorg dat die leeg is en dat je de vulling gewoon in een andere tas om je schouder draagt, want het is heel snel uit de handen van een peuter getrokken natuurlijk.

Op die manier heeft ze iets van jou wat haar een veilig gevoel kan geven.

Ik weet niet of je de wagen zo kan inrichten dat ze je in het zicht houdt als jullie rijden, maar dat wil ook nog weleens helpen.

Ja wagen kan 2 kanten op, maar ze wil geen van beide

En ook als we haar favoriete knuffel meenemen helpt dat niet. Dus iets anders helpt dan zeker niet, want die knuffel is echt heilig!

Tja dan ben ik gewoon toch af en toe de pineut en moet ik haar maar sjouwen of een krijsend kind aanhoren. Maar dat vind ik eerlijk gezegd in een winkel niet zo prettig. Thuis laat ik haar rustig even huilen of krijsen, maar in een winkel vind ik dat vervelend voor anderen.

Een huilend kind buitenshuis is inderdaad geen pretje. Hoewel anderen het waarschijnlijk helemaal niet zo erg vinden, voel je jezelf dan zo verschrikkelijk opgelaten.

Ik dacht ook altijd dat ik me opgelaten zou voelen met een huilend kind in een winkel, maar dat valt me alles mee (gelukkig gebeurt het zelden en dan niet eens omdat ze hun zin niet krijgen, gewoon omdat ze moe zijn of vallen ofzo).

Maar ik kan me er wel iets bij voorstellen hoor dat je dan liever kiest voor een niet-huilend kind op je arm dan een huilend kind in een karretje.

Edited by - Sje on 2-4-2007 8:56:51 PM

Houd wel in de gaten dat kinderen dat erg snel doorhebben, en dan dus juist op die momenten gaan krijsen: dan krijgen ze eerder hun zin...

Als het is omdat ze haar zin niet krijgt, dan zou ik sneller geneigd zijn om haar te laten huilen. Maar nu heb ik toch echt het vermoeden dat ze gewoon bang is. En dan vind ik dat je haar moet troosten.

Zolang dat zo is heb je helemaal gelijk.
|k reageerde meer op het opgelaten voelen zoals miriam dat verwoordt, dan loop je risico dat kinderen dat door krijgen.

Ik heb het zelf gelukkig nog nooit meegemaakt. Wel de allereerste keer op het consultatiebureau. Alle kindjes waren stil, behalve de onze

Dat is inderdaad ook zo leuk. Gebeurde bij mij ook. Dan voel je je best opgelaten.

Maar tegenwoordig gaat het heel goed op het consultatiebureau. Ze vind het heel leuk al die kindjes om haar heen en zit iedereen dan ook uitgebreid te bestuderen.

Ach, als enige vader op het consultatiebureau werd meer naar mij gekeken dan naar mijn dochter. ;-))


 

Ik neem tegenwoordig gewoon een speentje mee. Daarmee wordt 'ie altijd wel weer stil. Maar ik voelde me best opgelaten inderdaad. 

Fijn dat het speentje helpt. Dat hielp bij mij toen ook niet.
En inderdaad vaders zijn wel een uitzondering op het consultatiebureau. Al zie je er af en toe wel een.

Mijn man gaat wel af en toe mee. Hij vind het  wel leuk en ik vind het heel fijn, want ik kan er niet zo heel goed tegen als Esther een prik moet hebben, dus als hij een mogelijkheid ziet om vrij te nemen, dan gaan we samen als er vaccinaties op het programma staan.

Ik plan het altijd op mijn eigen vrije dagen, dus Jeroen gaat nooit mee. Maar bij ons zijn er wel meer mannen. Ik denk ongeveer 60% vrouw, 40% man. Geëmancipeerde stad kennelijk

Ik denk dat hier 1 op de 10 man is. Dus hier niet zo geëmancipeerd.
Maar we dwalen weer behoorlijk af van het topic. Laatste gedeelte hoort eigenlijk onder consultatiebureau thuis.

Meer onder taakverdeling! ;-)

En ik spreek natuurlijk over de vorige eeuw, 16 jaar terug. ;-)