Ik ben 16 jaar geleden gestopt met werken, toen de oudste geboren werd. Wij hebben er twee, 16 en 14, de meiden schelen anderhalf jaar. En ik herken me in jouw beeld: ze kunnen veel alleen, maar pubers hebben andere steun nodig. Praten, hulp bij huiswerk, structuur, vriendjes, en daarbij mijn oudste die met de diabetes worstelt...

Ik hoef het financieel niet te doen, werken. Ik doe het dan ook niet. Wel vind ik het belangrijk maatschappelijk bezig te blijven. Wij hebben ervoor gekozen dat ik me nuttig maak via vrijwilligerswerk: jaren MR en GMR van de basisschool van mijn kinderen, allerlei vrijwilligerswerk voor de kerk en diverse sportverenigingen, bestuurswerk voor vluchtelingenwerk hier, ontwerpen en onderhouden van diverse websites voor kerk, school, liefdadigheid... Nee, ik ben niet bang voor het lege-nest-syndroom, ik blijf wel bezig. Groot voordeel ten opzichte van een betaalde baan is dat ik ervoor kan kiezen wanneer ik dingen doe, zo ben ik altijd vrij als de meiden een proefwerkweek hebben, dan ben ik thuis. Ik heb toen mijn oudste diabetes kreeg gezegd dat ik een maand geen vrijwilligerswerk zou doen, heen en weer naar ziekenhuis, praktische en mentale steun, ik was dolblij dat ik geen baan had.

En het voorbeeld dat wij aan onze dochters geven is dat mannen kunnen huishouden, dat vrouwen heel goed een betaalde baan kunnen hebben, dat je in  overleg  zorg en werk kunt verdelen, dat een betaalde baan niet zaligmakend is, dat het heel belangrijk is dat mensen zich maatschappelijk inzetten zonder dat ze ddaarvoor betaald worden, en dat ze hun eigen verantwoordelijkheden hebben: ze zorgen voor hun eigen kamer, ze krijgen kleedgeld, zakgeld en busgeld en daar moeten ze het van doen, ze hebben taken in het huishouden en worden daarop aangesproken. Een gezellig gezin is belangrijk, maar ik ga een meningsverschil met een puber niet uit de weg.

Ik denk ook dat je moet nadenken over wat voor jou belangrijk is. Werk je omdat je het leuk vindt ook buitenhuis bezig te zijn of werk je omdat onze maatschappij veranderd en steeds meer moeders een baan naast hun huishouden hebben.

Ik vind het een soort van moeten geworden, zeg maar dat je alleen huismoeder bent en je wordt raar aangekeken. Gelukkig heb ik me daar nooit iets van aangetrokken.  Ik heb trouwens wel gewerkt, omdat ik het leuk vond. Maar moet je  eens nagaan wat een fultime-job huismoeder zijn is.

Ik kan me wel heel goed voorstellen dat huismoeders/vaders er naast het huishouden en opvoeden iets bij willen doen of vrijwilligers werk of een betaalde baan. Moet ook kunnen. Maar dan wel de taken verdelen en pubers kunnen best een huishoudelijke taak op zich nemen. Ik ben het dan ook niet mer Rianne eens als ze zegt dat haar kinderen niet hoefden te helpen omdat zij zo nodig een baan wilde. Ik vind dat kinderen moeten helpen als onderdeel van de opvoeding, als ze op zichzelf wonen moeten ze ook en dan is het heel handig als je het nodige al hebt geleerd.

Susannah , als je je baan echt leuk vindt, zou ik geen ontslag nemen. Maar een keer met je gezin om de tafel gaan zitten en een "te doen" lijst (huishoudelijkwerk) maken. Ieder zijn/haar eigen kamer en ieder een wekelijks terugkerende klus, WC, Douche, Keuken enz. En ik vind het idee van Rianne om een hulp in de huishouding te nemen een heel goed idee. Voor bijv, tijdrovende klussen als ramen zemen enz. Ik heb 2 uur in de week hulp( wel om een andere reden, maar dat maakt niet uit) en dan gebeurt er zoveel dat ik de rest van de week alleen naar hoef bij te houden. Dus denk er eens over na.

Ik denk dat je op deze manier weer een hele gezellige moeder bent(volgens mij ben je dat so wie so wel) En je kids leren dat erin het leven dingen moeten die niet zo heel leuk zijn .

Succes!

kamer opruimen is hier geen klein klusje hoor... Pubers kunnen in no-time een giga bende maken, waar je dus echt niets meer terug vindt....

Maar waarom alleen kleine klusjes?

Kennen jullie die spreuk op een tegeltje?

IK ben je moeder, niet je werkster 

Ik ben het helemaal eens met Am. Zoek je eigen modus. Het is voor ieder gezin anders. Ligt aan jezelf, aan de kinderen, aan je man, aan je werk, aan de financiën enz. enz.

Ik ben een jaar of 17 geleden begonnen aan een eigen bedrijf. Dat heeft tijd gevreten (en doet het nog). Ik had het niet gekund als mijn lieve kok mij niet volledig had ondersteund, als hij niet een baan had gehad in het onderwijs zodat hij (heel vaak) thuis was als onze zoon ook thuis was en zonder hulp had ik het helemaal niet gered. Mijn lieve kok doet erg veel, maar poetsen is niet iets dat bij hem past.

Wij hebben er een erg zelfstandige zoon aan overgehouden die inderdaad net als bij Peter heeft gezien dat rollen ook anders verdeeld kunnen zijn.

En wat me ook opviel: heel vaak zijn de moeders de zeurpieten en de vaders de boemannen voor pubers. Ze zetten zich maar al te graag af. Bij ons waren ook hierin de rollen soms omgekeerd. Logisch, want degeen die het meest in huis is, ziet ook het meeste gebeuren en heeft dus de meeste kans zich te ergeren.

Ik vond werken in die periode helemaal niet erg, om eerlijk te zijn. Integendeel: het bood me de kans zo nu en dan afstand te nemen.

Succes met je keuze! 

Joke 

citaat:
tijgertje wrote:

Alleen die eeuwige stapel was.......volgens mij wordt die in stand gehouden door iets buitenaards??????

Tijgertje

Een van de weinige voordelen van 1 hand niet gebruiken en de wasmachine op zolder was, dat ik geen was deed: te ingewikkeld als je geen wasmanden de trap op en af kan sjouwen.

Dat gaf mijn vrouw de gelegenheid zich daarmee bezig te houden. Na een week verzuchtte ze dat ze het idee had dat ze omkwam in de was: elke avond als ze thuiskwam een was in het machien, later in de avond ophangen en een nieuwe erin, of de weas in de droger en dan volgende ochtend bij het opstaan een nieuwe erin. Nooit geweten hoeveel jij eingelijk wast door de week heen, hoorde ik. En dan moest het ook nog gevouwen worden, ook dat lukte nl. niet met 1 hand....