Hoe zijn jullie ervaringen met het volgende.

Onze grote kleine dame (in september wordt ze 3) zegt weleens dingen als (niet tegelijk en ook niet heel vaak, maar op afzonderlijke momenten):
- Ik voel me niet zo lekker
- Ik heb hoofdpijn
- Ik heb pijn in mijn buikje

We proberen dat natuurlijk zo serieus mogelijk te nemen, al is het maar om onszelf niks te verwijten als achteraf blijkt dat er wel degelijk echt iets aan de hand is geweest.

Soms zegt ze een van deze dingen als ze een wat sukkelig dagje heeft, maar ze zegt het ook weleens als we haar net in bed hebben gelegd of gewoon halverwege de dag als ze eigenlijk een heel lekker fit dagje heeft tot nu toe.

Zeker de opmerking "Ik heb hoofdpijn" viel ons op want dat kan een peutertje niet zomaar verzinnen volgens mij. Hoewel het natuurlijk wel kan zijn dat ze dat door papa of oma heeft horen zeggen (Even afkloppen, maar mama heeft nooit hoofdpijn dus van mij kan ze het niet hebben).

Pijn in het buikje linken we op het moment met een mogelijk volle blaas en dan proberen we of het met een plas op de pot op te lossen is. Maar dat lukt ook niet altijd.

Ik weet dat peuters wel vaak praten over buikpijn, maar dat de pijn dan net zo makkelijk bijvoorbeeld in het oortje kan zitten. Ze zijn nog niet in staat om pijn echt goed te lokaliseren. Maar je moet de opmerking pijn in de buik ook niet altijd nuanceren want het kan net zo makkelijk wel echt zijn.

Hoe kunnen we hier het beste mee omgaan? Wat zijn jullie ervaringen met jullie eigen peuters. Doen ze dit gewoon allemaal en is het een soort fase waar ze doorheen moeten?

Edited by - Sje on 22-4-2007 10:33:45 PM

Lieve Sje, Mijn kids (nu 6 en 8) hebben dat nog steeds. Mijn dochter (6) is een slechte eter. Prompt voor etenstijd krijgt ze buikpijn. Als het eten haar aanstaat verdwijnt de buikpijn als sneeuw voor de zon. Mijn zoon heeft ook regelmatig buikpijn. Vaak zeggen wij dat hij even rustig!!! op de wc moet gaan zitten. Meestal heeft hij dan ontlasting en gaat de buikpijn over. Nu met die warmte had mijn zoon vaak last van hoofdpijn. Dat had hij ook al toen hij een jaar of drie was. Petje op en het gaat beter. Meestal zag ik aan het gedrag erom heen wel of het serieus was of niet. Als ze uit zichzelf op de bank of bed gingen/gaan liggen dan is er meestal ook echt iets aan de hand. Verhoging is ook een goede graadmeter. Als ze geen koekjes, chips of snoepjes meer willen dan is er iets mis. Probeer of je verschil kunt zien in hun gedrag. Als ze afgeleid worden, hebben ze dan nog last? Vraag of ze naar de dokter willen. Ik wens je veel sterkte met dit fenomeen. Het is idd niet altijd makkelijk om de eventuele ernst van iets in te zien.

Meestal probeer ik het inderdaad ook wel uit de rest van het gedrag op te maken. Vanavond hadden we haar in bed gelegd. Ik moest nog even op de zolder zijn om iets weg te leggen. Kom weer naar beneden en toen riep ze me "Mama, ik voel me niet zo lekker". Dus ik zei "Probeer maar wat te slapen lieverd". Net daarvoor had ze namelijk nog heel enthousiast bij een vriendinnetje in de tuin gespeeld en was ze thuis zelfs nog wat ondeugend geweest. Niks mis mee dus. En ik heb haar ook niet meer gehoord, ze is gewoon gaan slapen. Als er echt iets was geweest hadden we haar al lang weer gehoord. Het is ook het beste om er zelf niet teveel in mee te gaan want dan gaat ze mogelijk helemaal misbruik maken van het zielepiet zijn omdat ze dondersgoed weten dat ze op die manier dingen gedaan krijgen en grenzen kunnen verleggen. Het lukt me ook heel goed hoor om er niet in mee te gaan, maar in mijn hart blijf ik het toch moeilijk vinden om uiterlijk zo nuchter mogelijk te blijven. Zeker als er ooit echt wat aan de hand blijkt te zijn, kan ik mezelf wel voor mij kop slaan dat ik niet eerder actie heb ondernomen. Dus Ingrid, in elk geval dank vast dat je me al iets gerustgesteld hebt omdat verhoging en hangerigheid inderdaad een goede graadmeter kunnen zijn. Dat hield ik altijd al wel in de gaten maar ik ga me daar dan gewoon nog meer aan vasthouden als mijn hart protesteert op het moment dat ik laconiek reageer op de "klachten" van de grote kleine dame.

Mijn hart protesteert ook nog regelmatig hoor! Ik blijf er nog maar van uitgaan dat als er echt serieus iets aan de hand is, ze wel langer blijven klagen. (dagen) Ze zijn zo uitgekookt, zelfs op twee/driejarige leeftijd. En net wat je zegt, als ze merken dat ze door te zeggen dat ze buikpijn hebben iets gedaan krijgen......maak je borst dan maar nat!

Nee, deze mama geeft niet zo gauw toe hoor! Deze mama is heeeeel consequent en dat wierp al snel zijn vruchten af! Ze weten heel goed wat ze aan mij hebben en dat ik niet tig keer dreig met straf ofzo, maar dat ik het ook echt doe als ik zeg dat ze straf krijgen! Dus met buikpijn en andere gezondheidstrucjes komen ze bij mij ook niet ver. Gelukkig kunnen ze niet in mijn hart kijken want dan was echt het eind zoek hier! Hihi!

hoi het blijft altijd moeilijk, jill 3jr klaagde als ze op bed lag ook steeds over buikpijn ,of als ze al een paar uur geslapen had huilen ik heb zo,n buikpijn, heeel lang gedacht dat ze alleen maar even aandacht wilde, dus wij haar steeds gewoon in bed houden, maar achter af blijkt dat ze wel degelijk buikpijn heeft gehad ,ze had nl spoelwormen ,ik heb nooit iets in haar ontlasting kunnen ontdekken! de huisarts heeft een onwormingkuur voorgeshreven, kun je ook zelf zonder recept halen, en sinds dien hoor je haar niet meer klagen, dus ik voelde me best wel schuldig hierover, vindt het best wel moeilijk hoe inte schatten ,al is ze dan mijn derde kind .

Moeilijk, inderdaad! Je houdt het in je hoofd, Sje, en dan kun je soms merken dat ze hun hand steeds op hun buik leggen, of hoofd of oren, terwijl ze aan het spelen zijn. Mijn oppaspeuter klaagde over hoodpijn en toen ik hem vroeg het aan tw wijzen bleek hij een blaar op zijn voet te hebben. Soms is hij dan ook ' gewoon' overmoe, vooral met die warmte kan dat goed. Zoals jij reageert, het serieus nemen en het in je hoofd (en hart) houden, lijkt me een goede opstelling en dan hoef je je later eventueel ook niet schuldig te voelen.Laat dat maar over aan de mensen die tegen hun kind zeggen ' stel je niet zo aan' !!! Tilly

Tja, "stel je niet zo aan" zal ik inderdaad ook nooit tegen mijn kinderen zeggen. Die uitspraak heeft bij mij sowieso een vervelende bijsmaak omdat mijn moeder het vroeger altijd zei als ik voor de tigste keer per week huilend uit school kwam met de vraag of ik naar een andere school mocht omdat ik weer zo gepest was. Ik verwijt haar niks want in die tijd was er veel minder bekend over pesten op school en pedagogisch verantwoorde uitspraken, en mijn moeder probeerde op haar beurt, net zoals ik nu, zo nuchter mogelijk ermee om te gaan zodat ik niet nog zielepieteriger zou worden. Ze heeft pas later, toen ik al op de middelbare school zat begrepen hoe erg het pesten echt is geweest. Dus ik heb me altijd voorgenomen om nooit, maar dan ook echt nooit, "stel je niet aan" tegen mijn kindjes te zeggen. En nog steeds als het, in wat voor context of met wat voor bedoeling dan ook, tegen mij gezegd wordt, krijg ik helemaal de kriebels. Lief Tilly, dat je vindt dat ik tot nu toe niet beter kan reageren dan ik al doe. Ik hoop ook echt dat het de goede manier is en ik niks over het hoofd zie. Die graadmeters verhoging en hangerigheid hou ik ook gewoon wat extra in de gaten bij pijnklachten.

Tja,....... Stel je niet zo aan! Dat zijn woorden die ik al helemaal niet kan en mag gebruiken bij mijn oudste. Sven (5jaar) is namelijk hoogsensitief. DAt houd in dat hij alle prikkels van buitenaf veel sterker doorkrijgt dan anderen en dat ook zijn emoties veel heviger zijn dan bij anderen. Ik moet ieder pijntje en verdrietje dan ook echt serieus nemen. Hij komt bijvoorbeeld vaker uit school met de mededeling dat hij weer hoofdpijn heeft, omdat de andere kinderen op school voor hem weer veel te druk zijn. Vergelijk het ongeveer hiermee. Als je op een feestje zit en je bent met iemand in gesprek dan hoor je meestal alleen datgene wat je gesprekspartner tegen je zegt. Sven hoort alle conversaties in de kamer door elkaar heen en voelt daarbij ook nog eens de emoties van al die mensen. Hij raakt daardoor helemaal overvoerd met prikkels en trekt zich dan vervolgens terug in zijn eigen wereldje. Hij heeft dit van zijn vader meegekregen die ook Hoogsensitief is. Gelukkig heeft mijn oudste dochtertje er geen last van en bij haar buikpijntjes hoef ik niet zo alert te zijn. Bij haar is er pas echt iets aan de hand als ze hangerig op de bank gaat liggen en er niet meer vanaf wil, of als ze zelf naar haar bedje gaat. Dan gaan bij mij de bellen rinkelen. Ieder kind is dus anders en je zult dan ook bij ieder kind afzonderlijk op de signalen moeten letten en uitvinden wat wel en wat niet echt is. Ik ben benieuwd hoe het met mijn derde dadelijk gaat uitpakken. Ik wens je veel succes en wijsheid toe Sje Greetz Essie Edited by - Essie on 20/07/2006 14:02:26

Hallo daar, ik wil hier ook graag even op reageren. Ik sluit me aan bij verschillende reacties van anderen om vooral goed op het gedrag van je kindje te letten. Maar wat ik hier nog even wilde toevoegen is dat mij is opgevallen dat mijn dochters van 6 en van 3 soms ook 'klagen' over buikpijn vlak voor het eten en vervolgens aanvallen alsof ze zijn uitgehongerd. Ik denk dan dat ze misschien hongergevoel in hun buik hebben wat zij benoemen als pijn.

Wij hebben inderdaad ook al eens bedacht dat hongergevoel ook als pijn ervaren kan worden omdat ze het gevoel niet kunnen omschrijven. En aandrang om te plassen/poepen kan ook als buikpijn ervaren worden.

Hoi, Marij, je had het over wormen. Hoe ontdek je dat dan en poepen ze dan ook vaker op een dag. Op het moment heb ik wel 4 poepluiers op een dag niet echt diarree maar het is wel dunner als anders. Hij heeft er ook best last van als hij het doet. Groetjes Roco