Valt frustraties over je eigen ouders ook onder ouderfrustraties? Zucht.......................

Nou ja, aangezien ze onze grote kleine dame hebben proberen te beïnvloeden (hoe goed bedoeld ook) vind ik het wel een topic waard en ik ben meteen mijn gal kwijt.

Ik probeer het zo kort mogelijk:
Gisteravond zegt de oudste dat ze dinsdag bij opa en oma in de broek geplast heeft. Wij niks van gemerkt want ze had gewoon haar eigen onderbroekje aan. En normaal krijg ik van mijn moeder een update van de hele dinsdag en dit was niet ter sprake geweest.

Vanochtend in de Efteling vraag ik aan mijn moeder "Heeft [naam] dinsdag bij jullie in haar broek geplast?". Kijkt ze heel geschrokken en richt meteen het woord naar de oudste "Heb je het toch verteld?". Uit die reactie maakte ik op dat dat niet helemaal de bedoeling was geweest en dat mijn moeder zich betrapt voelde.

Toen begon het bij mij al te borrelen! En toen ik vroeg waarom dat dan niet de bedoeling was antwoordde mijn moeder "omdat je dan zou mopperen". Het borrelen stopte en ik begon te koken!!!!! Ik heb dus meteen gevraagd of ze de oudste opdracht had gegeven om niks thuis te vertellen. Nee, dat had ze niet. Toen heb ik er meteen aan toegevoegd dat ik daar geen lucht van moet krijgen omdat ik daar niet van hou als kinderen zo aangezet worden tot informatie achterhouden en/of jokken. (DOOR OMA NOTABENE!!!!).

Lang verhaal kort: ze had het onderbroekje snel uitgewassen en gedroogd om het niet op te laten vallen. En toen ik vanmiddag aan de oudste verder vroeg wat oma gezegd had na die plas in de broek zei ze "Zeg het maar niet tegen mama, want dan krijg je op je donder". (Mijn moeder gaat ons dus ook nog eens in een kwaad daglicht zetten tegenover onze eigen kinderen!).

Ik heb haar meteen gezegd dat ze best geheimpjes met grote mensen mag hebben als het om leuke verrassingen gaat maar dat dit geen leuk geheimpje is. Toegevoegd dat het kan zijn dat ze die plas in de broek heeft gedaan omdat haar buikje misschien ziek is en als ze dat niet eerlijk thuis vertelt dat wij dan niet weten dat haar buikje steeds zieker kan worden. Dus dat ze het altijd heel eerlijk moet vertellen!

En dat als oma nog eens zoiets probeert ze tegen oma moet zeggen "Nee oma, ik vertel alles eerlijk tegen papa en mama".

Verder heb ik haar gezegd dat we trots op haar zijn dat ze het gisteren toch eerlijk verteld heeft en ik heb haar beloofd dat we niet boos worden alle keren dat ze, ondanks dat grote mensen hebben gezegd dat ze het geheim moet houden, toch zo eerlijk is. Zo, meteen de boel goed kortgesloten.

Mijn boosheid is grotendeels gezakt omdat ik het meteen vanochtend duidelijk tegen mijn moeder gezegd heb en omdat ik duidelijk merkte dat ze voelde dat ze ontzettend voor paal stond. Ze heeft gewoon zichzelf in de vingers gesneden met dit voorval. Bijzonder dom! Een ander woord heb ik er niet voor. (Of ik niet bang ben dat ze dit ooit lezen. Interesseert me helemaal niks. Dit soort vuile was is leerzaam voor anderen dus die mag best lekker buiten aan de lijn wapperen).

Edited by - Sje on 10-4-2008 9:57:07 PM

 o o o Sje, het blijft moeilijk....
(prima dat mijn moeder een uurtje rijden hier vandaan woont, en dat al vanaf dat de oudste 8 weken was - die weken was lang genoeg).

Ik vind eerlijk gezegd dat je een beetje een olifant maakt van deze mug. Je mag het best zeggen tegen je moeder, zou ik ook doen, maar ik zou me niet zo druk maken als jij nu lijkt te doen.

Nou heb ik gemakkelijk praten, mijn ouders en schoonouders woonden altijd meer dan een kwartier rijden bij ons vandaan, dat scheelt misschien.

Edited by - Peter P on 10-4-2008 22:35:20

Op zich ben ik het wel eens met PP, maar kan me voorstellen dat Sje er niet blij mee is dat ze neergezet wordt als boeman.... (boevrouw, sorry)

Ik kan me voorstellen dat het zinnetje over het op de donder krijgen bij jou in het verkeerde keelgat is geschoten. Als het gewoon een 'troostgeheimpje" was geweest ("ach we wassen je onderbroekje wel even en dan merkt niemand nog dat je een ongelukje hebt gehad"), zou ik er geen moeite mee hebben. Maar iets niet vertellen, omdat jij anders misschien boos wordt, geeft wel een verkeerd signaal af. 

Ik zou me er niet te druk om maken. Je kent je meiden door en door en van die ene keer jokken zullen ze vast geen leugenaars worden. 

Inderdaad ik wil niet neergezet worden als een soort boze stiefmoeder. Ik beslis zelf wel of ik mopper op mijn kinderen, daar hoeft een ander niet over te beslissen en al helemaal niet over te oordelen!

Normaal zou ik me er mogelijk minder druk om maken maar mijn moeder is altijd erg bang voor ruzies en discussie. Ze wringt zich in allerlei bochten om maar vooral geen negatief commentaar te krijgen. Zo ken ik haar bijvoorbeeld niet anders dan dat ze niet alles tegen mijn vader vertelt (als ze de meiden bijv. een kleinigheidje geeft of als ze een glas kapot heeft laten vallen of wat dan ook) omdat ze geen zin heeft in commentaar en discussie.

Daar heb ik me altijd al aan gestoord en daarom schiet het me extra in het verkeerde keelsgat. Ik wil niet dat onze meiden zo worden. Dat ze bang van ons worden als ze eens iets negatiefs te melden hebben. Elke mens maakt fouten en elk mens doet weleens iets negatiefs en dat mag gewoon eerlijk gemeld worden vind ik. Daarom heb ik de oudste ook gezegd dat we beloven juist niet te mopperen als ze dit soort dingen eerlijk meldt.

Dus onze meiden zullen hierdoor inderdaad geen leugenaars worden maar aangezien me ik al zolang stoor aan die vervelende informatie-achterhoudende eigenschap van mijn moeder begint het bij mij door dat voorval van gisteren eerder te koken. Het is namelijk niet een op zichzelf staand iets in mijn ogen.

Dat zij zo'n ik-zeg-niet-alles-relatie met mijn vader heeft, moet ze zelf weten, maar ze moet anderen niet proberen mee te slepen in diezelfde eigenschap.

Sje, wat erg, kan er niks anders overzeggen. Gelukkig zijn de meiden zelf nog eerlijk.

Ik heb ook zoiets gehad. Ik zag gelijk aan de mond van mijn dochter dat ze iets met ei had gekregen (dan zwellen haar lipjes iets op)
Toen ik mijn schoonmoeder erop aansprak ontkende ze glashard "nee hoor, niet dat ik weet", mijn dochter zei toen "wel hoor Oma, ik kreeg toch een stroopwafel?"

Ik heb nog nooit iemand van wit naar purper zien verschieten. Ik heb mijn schoonmoeder ook duidelijk gezegd dat ze best een fout mag maken in het eten, maar dat ik het absoluut wil weten ivm ziek worden.
(mijn dochter had de wafel al op, voordat ze de ingredienten ging lezen)

Maar dit soort zaken tast ernstig je vertrouwen in schoon/ouders aan. Als hier al om wordt gelogen, wat is dan wel waar?

Volgens mij is er maar 1 oplossing: naast je neerleggen en afstand nemen.

@Kristel, soortgelijke situatie dus bij jou. En dan glashard zeggen dat het niet waar is. (Net zoals mijn moeder gisteren zei dat ze niet met de oudste afgesproken had dat ze niks mocht zeggen thuis).

In wat Margreeth zegt zit misschien wel de beste oplossing. Maar ik vind danwel ondermijnen van ouderlijk gezag, danwel je als boosdoener neerzetten, danwel het in gevaar brengen van gezondheid ernstig genoeg om hier lang een rotgevoel over te hebben.

En dat je ouders/schoonouders tegen je liegen is al helemaal absurt, dat verwacht je niet omdat je het niet tegen je kinderen doet en al helemaal niet tegen je ouders.
Een leugentje om bestwil, ach dat kan best, maar niet om je eigen fout te verdoezelen. Want ze weten dat ze fout zitten, anders hoeven ze het niet te verbergen.

citaat:
kristel wrote:
^{In wat Margreeth zegt zit misschien wel de beste oplossing. Maar ik vind danwel ondermijnen van ouderlijk gezag, danwel je als boosdoener neerzetten, danwel het in gevaar brengen van gezondheid ernstig genoeg om hier lang een rotgevoel over te hebben.}

Dat vind ik dus ook. Naast je neerleggen en afstand nemen is makkelijker gezegd dan gedaan. En als me dat lukte had ik er niet eens een topic aan gewijd. Hoe meer ik erover nadenk, hoe bozer ik weer word. Ik laat niet over me heen lopen, en zeker niet heen en terug.

Ik blijf het met jullie oneens zijn. Maar ik heb dan ook niet de geschiedenis en ervaringen die jullie hebben, eerder andersom: mijn ouders probeerdeon onze regels te handhaven als de kinderen daar waren, terwijl wij altijd gezegd hebben dat bij anderen ook andere regels gelden, en dat dat geen probleem is.

Mijn ouders ook, die gaan geheel in mijn manier mee. Ook omdat hij overeenkomt met de manier waarop ik ben opgevoed. (of dat nou zo goed is???)

Hier is het probleem meer de andere kant van de familie, ik kan het op zich aardig met ze vinden, maar ze zijn echt van het verwennen en vinden dat ik teveel zeur over eten (allergieen). Hun zoon (mijn man) had dat ook en zij deden ook niet zo moeilijk.
Ik lekker wel! en hoe meer ze vinden dat ik moeilijk doe, hoe moeilijker ik ga doen......
En vooral dingen verzwijgen en eromheendraaien vind ik vreselijk, zo ben ik niet opgevoed!

Mijn ouders behandelen onze kinderen over het algemeen ook zoals wij het zelf doen. Ik heb namelijk ook heel veel overgenomen uit mijn eigen opvoeding.

Maar op sommige pedagogische vlakken werd vroeger veel makkelijker en onwetender gehandeld. Zoals "als je zo vervelend blijft doen brengen we je terug naar je echte moeder". Ik verwijt mijn ouders niks want in die tijd was er gewoon niks bekend over wat dat voor impact op kinderen kon hebben. Maar dat soort dingen doe ik dus wel degelijk anders. Gewoon omdat ik weet wat zo'n opmerking met een kind kan doen. (Of je nou geadopteerd bent of niet. Ik ben overigens niet geadopteerd).

En daar valt "zeg maar niks tegen mama want dan krijg je op je donder" mijns inziens ook onder. Mijn moeder denkt er helemaal niet bij na dat ze mij als boeman neerzet en dat ze mijn kind aanzet toe informatie achterhouden. En als ik daar dan iets van zeg wordt er laconiek over gedaan omdat ze zich geen houding weet te geven.

Ik moest altijd naar het Kale Koppenhuis. Daar werd je kaalgeschoren en kreeg je alleen brood en water.

Maar je hebt gelijk, vroeger gingen ouders daar anders mee om. Mijn moeder was kleuterjuf, je zou denken dat zij beter moest weten, maar met je eigen kinderen ga je vaak wat "onvoorzichtiger" om. Een kleine opmerking kan in een kinderhoofdje een heel eigen leven gaan leiden.

Zo ook als een ander iets over je moeder zegt, kritiek op haar heeft, of zoals in Sje's geval. Een kind moet 100% kunnen vertrouwen op haar ouders, en niemand mag dat vertrouwen aan het wankelen brengen, of sowieso moeders als boeman neerzetten.

En dat laconieke omdat ze zich geen houding kunnen geven is helemaal frusterend. Je wilt gewoon een excuus horen en misschien iets van: ik heb er niet zo bij nagedacht.

Dat boek had ik van het Kale Koppenhuis! (Toch wel leuk boek).

Wij kregen als we vervelend waren ook regelmatig te horen "Op je 12e ga je het huis uit". Ik deed het in mijn broek tegen de tijd dat ik 12 werd. Als kind kun je zo'n opmerking niet nuanceren.

Inderdaad een simpel "sorry" of "niet bij nagedacht" zou al voldoende zijn in plaats van zo'n laconieke houding als mijn moeder donderdag had. Maar mijn ouders zijn geen praters. Die kaarten dingen niet aan, kroppen alles op. Denk dat dat grotendeels aan die generatie ligt. Vooral niet praten over negatieve dingen, vooral geen kritiek leveren, vooral geen vuile was buiten hangen.

Ik heb van huis uit ook nooit geleerd om te praten. Gewoon zelf en met hulp van anderen aangeleerd in de loop der tijd. En dat schrikt ze denk ik ook af. Dat ik nu gewoon zeg als iets me dwarszit (hoewel het me nog moeite kost tegen mijn ouders omdat ik weet dat ze dan dichtklappen en niet openhartig terugpraten). Waren ze nooit van me gewend dat ik zo open en eerlijk was en dat ik vind dat je zaken gewoon bespreekbaar moet maken.

Ik ben zo blij dat het me gelukt is om die eigenschap wel te krijgen. En ik hoop dat ook op mijn eigen kinderen over te kunnen brengen, zodat we niet zo'n langs-elkaar-heen-leef-situatie krijgen met allerlei opgekropte dingen.


Edited by - Sje on 13-4-2008 9:30:23 PM

Dat boek kreeg ik later ook. Ik vond het prachtig, ik weet de schrijver niet meer, maar de tekening waren erg leuk.
Maar toen het mij gezegd werd had ik het boek nog niet.

Mijn ouders zijn wel praters, mijn vader niet zo, maar voor zijn dood hebben wij wel goed gesproken, ik was toen nog misschien te jong om het te begrijpen. Maar evengoed begrijp ik het nu wel.

In tegenstelling tot hen ben ik niet zo'n prater. Wel een kletskous, maar vrij oppervlakkig.

Ik kan me voorstellen dat een "niet zo bij nagedacht' welkom zou zijn geweest Sje. Maar zoals ik al zei, er leeft meer, waardoor dit soort acties niet op zichzelf staan en ook niet op zichzelf beoordeeld worden...

Wij doen het heel anders dan mijn ouders het deden, dit is een openbaar forum, dus ga ik er niet te diep op in. Ik heb altijd gevonden dat wij opvoeden, en opa en oma mogen verwennen, als ze dat willen. Niet bij allergie ofzo natuurlijk, maar dat was bij ons niet aan de hand. Maar mijn ouders wilden dezelfde regels handhaven die wij stelden, terwijl dat niet hun natuurlijke regels waren. Antwoord op de vraag waarom iets moest of niet mocht was dan: dat vindt je vader niet goed... Over weggezet worden als boeman gesproken! ;-)

Dat vind ik ook niet kloppen "dat vindt je vader niet goed". Dat is wel een hele makkelijke manier van mee opvoeden.

"Anders wordt de mevrouw van de winkel boos". Ook zoiets!

Tja, maar mijn ouders zaten in de spagaat dat zij het eigenlijk wel goed vinden, maar weten hoe wij erover denken... Dan is dat snel gezegd natuurlijk.

Ja precies, handige uitweg op die manier. Moeilijk hoor.

Ik heb het zo gelaten en de meiden uitgelegd dat degenen van wie het huis is, de regels bepaalt. Dat hadden ze snel in de gaten.

Onze meiden weten ook dat bij opa en oma meer mag en ze profiteren daar thuis nooit van dus ze weten het goed te scheiden.

De andere opvoedkundige dingen zoals "niet slaan", "niet brutaal zijn" etc, dus de belangrijkste basisdingen doen mijn ouders net als wij.

Alleen vinden ze de kleinkinderen zo tof en vinden ze het zo zielig als wij op de meiden mopperen (hoe terecht het ook is) dat ze ze in bescherming gaan nemen. En dat mag best, maar op een goede manier. Niet op een leugenachtige manier.

Zelfs mijn man vond (en vind) het zielig als ze eens huilden omdat ik boos/streng was... kan lastig zijn!

Ja, mijn man vindt als-ie 's avonds thuiskomt en ik loop te mopperen over iets wat in zijn ogen een futiliteit is ook weleens dat ik te overdreven reageer maar als ik dan zeg dat het al de tigste keer die middag is dat ik er iets van zeg dan snapt hij me wel.

Ik heb mijn dochter wel eens in de  gang gezet omdat ze zat te klieren met het eten. Mijn schoonouders waren daarbij en dan heeft de mop nog wel eens het idee dat ik dan niet boos word.

Toen ze op de gang zat te bleren ging mijn schoonmoeder haar troosten??!?!??
Mijn man is toen wel boos geworden dat zij zich niet met onze opvoeding moest bemoeien in ons huis.
In haar eigen huis, als wij er niet zijn is het een ander verhaal.

Ik was wel blij dat mijn man dat zei, ik durf niet zo goed tegenover mijn schoonouders kritiek te uiten. Ik slik en pik en uiteindelijk barst het los, en dan is het al te ver. Dan gooi ik er alles uit.
Maar goed, dat is onlangs gebeurt en het voordeel is dat ze niet meer zo vaak voor de deur staan.

Vreselijk zeg.

Mijn vader heeft het, toen ik onze oudste eens haar zin niet wilde geven, ook eens gepresteerd om in het bijzijn van het kind te zeggen "Geef haar nou maar haar zin anders gaat ze huilen". (mijn vader kan niet tegen conflicten, huilen en ruzies).

Ja, lekker, ondermijn mijn gezag maar even zo openbaar mogelijk! Zucht.............

Heb ik uiteindelijk vorig jaar in het lang voorbereide slecht-weer-gesprek (zie ergens op hhp) ter sprake gebracht en hij was het wel met me eens dat dat inderdaad geen handige actie was.

Ach ja, ouders en schoonouders.... Mijn ouders hebben ooit mijn dochter op de gang gezet bij hen thuis, omdat ze niet wilde eten. Niet omdat ze vonden dat dat moest, maar omdat ik dat bij mij thuis ook een keer deed...

En nu maakten ze zich zorgen, ze waren bij een puberbui: M2 zat te telefoneren onder het eten, met de gedachte dat ik de confrontatie niet aandurfde als opa en oma erbij waren. Fout dus... Maar opa en oma zijnn  wel zo geschrokken dat ze mijn zus belden wat ze ermee moesten... ;-))

Mijnn schoonouders gaven al slagroom en chocolade aan de kinderen toen die nog geen fruit- of groentehapje kregen... Maar zelfs daarvan maakten we geen probleem, per slot is dat een paar gram van de pink afgelikt, daar zullen ze niet ziek van worden... 

Hoi Sje, ik heb jouw verhaal gelezen en ik zou me hier ook heel boos om maken. Ze leren hun kleinkind om niet eerlijk te zijn en praten negatief over jou. Dat zou mij echt heel boos maken. Jij probeert ervoor te zorgen dat je kinderen eerlijk zijn en dan verpesten opa en oma het.

Ik weet trouwens dat dit een oud topic is hoor. Hoe gaat het nu?

Allereerst, hier zijn geen "oude topics". Het is juist de bedoeling dat oude topics opgepikt worden omdat we geen dubbele onderwerpen in het forum willen. Zo blijft de site overzichtelijk. Dus prima dat je dit topic opgepikt hebt.

Het gaat verder gewoon goed inmiddels omdat mijn ouders precies weten hoe ik erover denk. Er wordt geen poppenkast gespeelt en er worden geen kinderen voor karretjes gespannen of aangezet tot jokken. Mijn ouders weten dat ze er dan op aangesproken worden.

Zo had mijn moeder deze week weer zo'n ding waarvan ik denk "GRRRRRRRR.......". Hoe onpedagogisch kun je zijn!

Mijn oudste neefje heeft van een vriendje wat woorden geleerd die onder onacceptabel vallen en die was-ie aan het zeggen. Eerst zei mijn moeder er niks van, tot mijn vader wel ingreep. Toen pas corrigeerde mijn moeder mijn neefje ook. Om er vervolgens achteraan te melden "Die woorden zeg je maar bij juffrouw [naam]".

En tuurlijk is dat niet serieus bedoeld maar een kind van 5 snapt dat niet. Dus wat voor risico lopen we nu? Dat mijn neefje net zo makkelijk die woorden op school wel gebruikt, er door de juf op aangesproken wordt en dat-ie zegt "Ja maar oma zei.........".

Zucht.........................

Kijk, in snap best dat die generatie veel minder wist over wat opvoedkundig wel en niet goed was, maar dit valt puur onder gezond verstand lijkt me!

Altijd nog beter "Oma zei dat...." dan "Tante Sje zei dat..." toch?

Zo heb ik in het verleden bij heel moeilijke vragen wel eens geantwoord "vraag dat maar aan juf L, want die weet alles". Dat was dan gewoon omdat ik zo moe was van alle (echt) moeilijke vragen. Ik zat soms van alles op te zoeken op internet om maar aan de informatiebehoefte te voldoen. Ik kreeg het later keihard terug, want meneertje was natuurlijk ook echt naar juf L gegaan om te vragen waarom een koe zeven magen heeft (of iets in die trant), want "mama zegt dat juf L alles weet."