Ik heb hier lang niks over verteld omdat onze Oudste van 14 dat zelf niet wilde. Ook hier in het dorp, de sportclub, op school wilde hij er niets over vertellen. Nu heeft hij de knoop doorgehakt dus mag het mondjesmaat want hij wil niet opschepperig overkomen.

Waar heb ik het in vredesnaam over? Hij is gescout voor basketbal. Nou heeft hij natuurlijk zijn lengte mee (nu zo'n 2.04 of zo) maar blijkbaar heeft hij ook echt talent want er zijn al verschillende clubs aan het bellen geweest die hem wel willen hebben. Zelfs een club uit Italië, die hebben tickets voor hem en ons als ouders laarliggen om kenneis te komen maken. Geen haar op mijn hoofd natuurlijk die eraan denkt om dat kind daar op deze leeftijd naartoe te laten gaan. Maar het is wel leuk!

Maar ook heel belastend voor Oudste. De dag nadat hij dat hoorde van die Italiaanse club, was hij ziek. Het komt wel even binnen zoiets hoor!

Hij gaat nu vanaf komend schooljaar naar een andere school en gaat dan zo'n 4 uur per dag trainen. Alles onder professionele begeleiding. Hij wordt met een taxi thuis opgehaald en 's avonds weer thuisgebracht. dan hebben ze al met zijn allen gegeten en ook huiswerk gemaakt, onder professionele begeleiding.

Zware weken worden dat. We hebben hem daarom ook echt helemaal zelf laten kiezen of hij dit wel wilde. Wij kunnen het wel hartstikke leuk vinden, maar hij is degene die het moet willen en moet doen uiteindelijk! Hij heeft er echt goed over nagedacht en over gepraat en heeft dus weloverwogen de beslissing genomen om het te gaan doen.

Volgende week gaan we kennismaken op de andere school, een uur rijden hier vandaan. Ik vind het wel heel spannend en hij ook, dat weet ik zeker!

ik ben heel benieuwd of er nog meer ouders hier actief zijn die kinderen hebben die heel veel sporten en misschien ook ervaring hebben met belangstelling van sponsors, clubs etc. en tips hebben hoe hiermee om te gaan.

Bovendien moest ik het ook gewoon even kwijt! :-)

Groetjes, Anja

Oh meid, wat spannend allemaal! Hele omschakeling voor hem en voor jullie als gezin.

Goed dat jullie hem helemaal zelf hebben laten beslissen. Want inderdaad, jullie kunnen het we leuk vinden maar het is niet tof als je kind iets doet waar hij zelf niet achter staat. Vooral hij moet zich er prettig bij voelen en als jullie merken dat hij goed in zijn vel zit met de keuze die hij gemaakt heeft, gaat het met jullie vanzelf ook goed.

Alle succes en sterkte en hou ons op de hoogte he?!

Inderdaad, het mag niet onze keuze zijn!

Bovendien is het voor hem ook een investering want, het is niet alléén maar leuk. Daar hebben we ook heel duidelijk met hem over gesproken. Je moet ook wel eens iets laten als je aan topsport wilt doen. Dat leuke feestje waar ál je vrienden naartoe gaan moet je wel eens laten schieten omdat je een belangrijke wedstrijd hebt, bijvooreeld.

Er wordt behoorlijk wat geld in hem (en de rest van de jongens) geïnvesteerd, dus het is niet helemaal vrijblijvend. Er wordt natuurlijk wel wat van je verwacht qua inzet.

Gelukkig hebben mijn man en ik het idee dat we er heel goed over gesproken hebben, alle kanten belicht hebben, en toen de uiteindelijke keuze aan hem hebben gelaten.

Oh euh, wel nadat we er de voorwaarde van goede schoolprestaties aan verbonden hadden :-)) Bijna vergeten te zeggen, zo vanzelfsprekend vinden wij die voorwaarde.

Gelukkig vindt hij dat zelf ook belangrijk! Verbazingwekkend hoe je je kind dan ineens voor je ogen tot volwaardig gesprekspartner ziet veranderen die ook nog eens heel verstandige dingen zegt.

Niet altijd hoor ;-))

Groetjes, Anja

Edited by - Anja1966 on 16-4-2009

Ja wat kan een jongen van 14 dan ineens volwassen zijn he?! (Alleen door zijn lengte al. Haha!). Goed inderdaad dat een belangrijke voorwaarde was dat schoolprestaties er niet onder lijden.

Hij krijgt er geen garantie bij dat-ie in de sport een wereldster wordt, dus een goed diploma achter de hand kan geen kwaad.

Zo is dat! En een blessure kan je ook zo oplopen. Het is niet te hopen, maar het kán!

Groetjes, Anja

Wel spannend allemaal, veel succes en sterkte voor hem en voor jullie!

Anja, wat een veranderingen staan er bij jullie op stapel!
Heel fijn dat jullie er allemaal achter staan, je oudste zal het moeten doen, maar steun van zijn ouders zal hij zeker nodig hebben. Het zijn toch lange dagen van huis die hij zo gaat maken.

Spannend hoor hoe het allemaal zal gaan lopen, maar uit alle verhalen die je al verteld hebt, blijkt dat hij wel super enthousiast en gemotiveerd is met zijn sport. Het gaat vast goedkomen!!

Spannend Anja! Wat goed dat je zoon de beslissing zo weloverwogen neemt. Het is ook niet niks.

Is de school waar hij heen gaat een normale school met een speciaal "sport-college"? Of is het een school waar alleen sporters op zitten?

Goh wat leuk Anja. Fijn dat je zoon zelf ook al op zo'n volwassen mee kan denken over de beslissing. Wees maar trots op hem!

Laat  wel even hier horen als we hem op tv of in de krant kunnen zien he?

grtz

Marion

Het is een zogenaamde LOOT-school waar hij naartoe gaat. Er zitten wel heel veel sporters op, maar ook kinderen zonder bijzondere sportieve ambities.

Hahaha, ja, als hij op TV komt zal ik het hier komen zeggen, maar zolang Koning Voetbal regeert in Nederland, zal die kans niet zo héél groot zijn. In ieder geval de komende jaren niet.

Groetjes, Anja

Dat dacht ik al Anja. Mijn vroegere school is tegenwoordig ook een LOOT-school. Ik vind het wel een heel goed initiatief.

Spannend, en erg leuk. Ik heb er geen ervaring mee, mijn dochter moest die keuze maken toen ze zeven was (turnen) en wij maakten die keus dus voor haar.  Als de mogelijkheid er was geweest die keuze uit te stellen, hadden we dat vast gedaan.

Zeven jaar is ook nog wel heel erg jong. Daar zou ik ook zeker niet voor gekozen hebben. Jammer dat die keuze bij turnen al zo jong gemaakt moet worden.

Ik kreeg net een uitnodiging voor Oudste binnen om twee dagen deel te nemen aan een dag-kamp van die basketbal opleiding in de meivakantie. Waar ze dus niet blijven slapen. Leuk!

Ik merk wel een klein beetje koudwatervrees bij hem. Hij is bang dat hij niemand kent, maar ik denk dat dat wel mee zal vallen. Bovendien legt hij vrij gemakkelijk contact dus er is eigenlijk niet zoveel om zich druk over te maken. Maar dat is makkelijk praten voor mij natuurlijk. Ik hoef het niet te doen.

Groetjes, Anja

Edited by - Anja1966 on 20-4-2009

Het is ook enorm spannend. Gelukkig vinden de andere deelnemers van het kamp dat waarschijnlijk ook. Ze hebben in elk geval allemaal dezelfde hobby, dus genoeg om over te kletsen, lijkt me.

Het Camp is even uitgesteld vanwege teveel blessures en teveel vakantiegangers. Het gaat waarschijnlijk nog wel in mei plaatsvinden. Wordt vervolgd dus.

Groetjes, Anja

Goh, wat jammer zeg! Zo wordt de spanning wel opgevoerd ;-)

Wat zijn dat voor topsporters? Vakantie???? ;-)

Ook hier loop ik een beetje achter de feiten aan...

Oudste is nu alweer een tijde bezig op de nieuwe school en ook op de basketbal school. Lange dagen zijn het!

Er is gekozen voor vervoer per trein omdat dat veel sneller is dan per auto, geen files en goede aansluitingen. Het enige dat wel lastig is, is dat de aansluiting 's avonds met het stoptreintje naar ons dorp niet zo handig is, die is net weg als hij aankomt en gaat maar een keer per uur. Dan zit hj dus 50 minuten te wachten op een koud en tochtig station, waar mensen rondhangen die je liever niet in de buurt van je 14-jarige kind wilt hebben. Vandaar dat ik heb besloten om hem daar 's avonds op te halen.

Ik vind het een fijner idee en bovendien hebben we dan in de auto de dag al doorgenomen en kan hij thuis na wat drinken lekker naar bed. Op de ene dag in de week dat ik moet zingen en dus niet kan halen, gaat mijn broer. Die blijft die avond lekker bij ons eten, voor wat, hoort wat, tenslotte. ;-)))

Er wordt veel van hem gevergd. Het is duidelijk dat de andere jongens al in de voorgaande jaren 3 a 4 keer in de week een uur of twee trainden. Oudste 1 keer in de week anderhalf uur. Daar heeft hij dus wat in te halen! Maar hij zet door! Ik heb er bewondering voor, hoor! Vorige week deden ze een shuttle run test. Hij is doorgegaan tot hij wazig begon te zien en zijn benen niet meer voelde. Niet schrikken, alles gebeurt onder leiding van artsen en fysiotherapeuten.

Hij heeft ook een achterstand vanwege zijn operatie, eind juni. Maar sinds een week of drie is hij aan het opbouwen naar volledig meedoen en hij heeft afgelopen zondag zelfs al voor de eerste keer een minuut of zes meegespeeld in een wedstrijd!

Ik kreeg het even heel benauwd toen hij zich aan het warmlopen was. Hij kreeg een ovationeel applaus van het meegekomen publiek, dat deed hem wel goed, al dacht hij dat ik daar de grote aanjager van was.... Nee, echt niet, ik kon even weinig geluid uitbrengen. Na het revalidatieproces mee te hebben gemaakt, vond ik het wel erg spannend om hem daar in het veld te zien! Het is behoorlijk fysiek allemaal dus mama hield haar hart een beetje vast!

Het ging allemaal goed, hij heeft zelfs gescoord, dat is goed voor zijn zelfvertrouwen!

Ik merk dat zijn spieren behoorlijk beginnen te groeien, met al dat getrain! De sportfysioloog had hem gezegd dat hij meer tussendoor moet gaan eten, hij valt namelijk af! En aangezien hij al zo smal is, kan dat echt niet!

Op dit moment ligt hij in bed. Ziek. Het zal er ongetwijfeld mee te maken hebben dat er zoveel van hem gevergd wordt. En dan kan ik wel zeggen dat hij even op zijn tanden moet bijten en door moet gaan, maar ik denk dat het verstandiger is om hem dan maar af en toe een beetje rust te geven, dan kan hij er daarna weer even tegen.

Op school is het in het begin erg wennen geweest, vooral het systeem van werken was even lastig onder de knie te krijgen. Hij mist namelijk elke dag de eerste twee uur. En had in het begin ook niet in de gaten waar je dan moest opzoeken wat voor huiswerk er was opgegeven. Hij heeft daardoor wel wat onvoldoendes gehaald, maar is gemotiveerd aan het werk om die weg te poetsen. Ondertussen zit hij er meer "in" en loopt het redelijk. De leraren zijn uitermate tevreden over hem en er zijn geen op- of aanmerkingen. En daar ben ik erg blij om!

Edited by - Anja1966 on 11-11-2009

Tjonge wat een zwaar leven zo voor zo'n jonge knul. Want ook al lijkt-ie een volwassen vent met zijn lengte, het blijft een jongen van 14.

Knap hoor dat-ie dit er allemaal voor over heeft en dat-ie zo fanatiek is.

Fijn in elk geval als je merkt dat je zoon gewaardeerd wordt door anderen. Dat doet een moederhart goed!

Hij heeft op deze manier ook veel profijt van zijn lengte, dat is erg goed voor hem. In het dagelijks leven loop je toch wel tegen veel nadelen aan, maar de andere jongens op de basketbal school zouden wel zo lang willen zijn. Dat is wel goed voor zijn zelfbeeld.

Hij heeft er veel plezier in, ook al zijn de trainingen zwaar en de dagen lang. Het enige is dat ik hem dus af en toe maar thuis houd om even bij te tanken.