Het is maar goed dat we ons die tijd niet meer herinneren dat we zelf tanden en kiezen kregen en van die tandjespoep die luieruitslag veroorzaakt, tig keer op een dag vallen en onszelf stoten, gefrustreerd raken omdat dingen die we willen kunnen gewoon niet willen lukken, alleen maar kunnen huilen om anderen iets duidelijk te kunnen maken. Pffffffffffffffffffffffff...................ik weet zeker dat wij stuk voor stuk plakpeuters zijn geweest.

Schrale troost, maar toch............... ;-)

Ach ja, nu willen ze nog op schoot. Over 10-15 jaar zeker niet meer.

Precies! Ik denk dat ook weleens als ze tot vervelens toe op schoot kruipen of nu ze nog elke zaterdag- en zondagochtend lekker bij ons in bed kruipen "S, geniet er maar van! Er komt een moment dat het afgelopen is met die manier van knuffelen!".

Helaas wel.... onze meiden waren echte knuffelkonten, maar dat is er al jaren af! Hoewel middelste nu wel weer met vriendje maar toen ik laatst zei dat er dan voor mij ook wel een knuffel afkon had ik dat toch mis....

Ik hoop dat onze meiden knuffelkonten blijven, maar ik bereid me er ook op voor dat het ooit afgelopen is.

Met name tussen jongste en papa lukt het nog wel in stoeivorm. Ze lijkt dat soms ook echt op te zoeken.

Leuk Louise!

Jongste is ook altijd een kroelkont geweest. Nu is hij 13, begint Mamma boven het hoofd te groeien maar toch af en toe wil hij nog een kroel. Alleen noemt hij het nu zelf een "Big Hug". Dat klinkt natuurlijk een stuk stoerder ;-) .

grtz

Marion

Ik heb hier nog steeds twee knuffelkonten rondlopen. Een is 17, de ander bijna 19 en heeft een vriendje, maar knuffelt ook nog graag met mij! Heerlijk, ik geniet daar elke keer weer van!!

Het ergste geplak is nu wel voorbij. Buiten de deur wil ze nog wel eens aan mijn benen gaan hangen, maar dat valt gelukkig mee.

De pittige buien zijn helaas nog niet over. Vandaag ben ik zelfs 20 minuten bezig geweest om haar in de auto te krijgen. Niks hielp. We zijn daarna naar de winkel geweest en we moesten op tijd weer terug zijn om oudste op te halen bij de gym. Uit tijdnood heb ik het laatste redmiddel ingezet: omkoping! "Als jij nu in je autostoel gaat zitten dan krijg je van mij een spekje". Pedagogisch onverantwoord , maar we waren wel (net) op tijd bij de gymzaal. 

oew wat slecht

Kon je haar niet gewoon oppakken en erinzetten (dwingen dus)? (geen spatsies, huppakee...) Ik zou ook echt geen 20 minuten geduld hebben hoor.

Ze is akelig sterk. Zodra ik wat grover geweld gebruik, gaat ze overstrekken en moet ik behoorlijk doorduwen om haar erin te krijgen. Niet iets dat je graag doet met allemaal andere ouders in de buurt. Uiteindelijk is ze er die eerste keer vandaag wel "met geweld" ingekomen. Maar de tweede keer, na de boodschappen, had ik er gewoon geen tijd voor omdat we al aan de late kant waren. Om de strijd voor te zijn, heb ik haar dus maar omgekocht.

Tijdens de eerste sessie heb ik van alles geprobeerd. Haar zelf laten klimmen (want daar draait het allemaal om), maar dan klimt ze niet in de stoel maar gaat ze ernaast zitten. Ik heb haar uit de auto en gezegd dat ik alleen weg zou gaan (iets wat thuis vaak helpt, want ik breng haar gewoon naar binnen en doe alsof ik weg ga). Ik heb een paar keer geprobeerd haar er met dwang in te krijgen. Niks hielp. Pas na 20 minuten hielp een flinke worsteling. Met het zweet op m'n voorhoofd riep ik uit "Mama, wint altijd! Bedenk dat in het vervolg maar goed!". 

En weet je wat zo stom is? Zodra ze zit, is het weer een heel lief kind en wil ze samen liedjes zingen.

Zo heb ik de afgelopen week ook twee keer 'pedagogisch onverantwoord' en tegen mijn principe de tv aangezet om al het geplak te verminderen en even rust te hebben. Soms moet je gewoon dat soort dingen doen. Zodra het niet standaard wordt, denk ik dat het geen enkel probleem is.

En zo is het maar net. Bij de oudste was ik altijd heel principieel en gaf ik bijna nooit ergens aan toe. TV op vaste tijden, geen snoepjes, etcetera. Maar nu met de tweede erbij in een pittige fase wordt het soms gewoon even iets te zwaar en dan moeten de principes soms maar overboord. Zoals jij zegt Karin, als het maar geen gewoonte wordt.

Het voordeel van een tweede is wel dat je weet dat dit soort fases altijd weer overgaan. Bij de eerste ben je nog bang dat het kind voor eeuwig zo blijft ;-)

@Miriam, wat een pittige dame is dat zeg! Pfffffffff..................

Ik ben normaal gezien ook altijd heeeeeeeeel consequent en principieel, maar zelfs ik heb in het verleden mijn principes weleens overboord gezet. Het is heel afhankelijk van de situatie en als het dan kiezen is tussen 2 kwaden dan kies je weleens voor afwijken van je principes.

Zolang ze het maar niet door hebben...

Hihi herkenbaar hoor, ook dat overstrekken inderdaad.

Ach, het gaat over Miriam, die van mij is nu 12 en het is al een paar jaar echt helemaal over, dat driftige. (als kleuter kon ze echt iedere ochtend opnieuw, maanden achter elkaar, helemaal uit haar stekker gaan van de hagelslagjes op haar beschuitje die niet naar madam's zin lagen (te weinig, of niet goed verdeeld enz.), ik kan er nu wel om lachen moet ik zeggen, maar toen....).

En een pittig karakter is helemaal geen verkeerde eigenschap, daar kan ze later nog veel aan hebben ;-)) Hou dat maar in gedachten ;-) sterkte ermee.

"Helemaal uit haar stekker gaan", zo had ik hem nog nooit gehoord! Die houden we erin. Haha!

Ik herken dat overigens wel dat het nooit goed is. Zo had de KKD in de eerste periode dat ze op school zat de neiging om elke keer als ik haar ophaalde een punt te maken van het feit dat ik wel of niet haar fietsje bij me had. Als ik het niet bij me had, was ze over de emmer, had ik het wel bij me, dan was ze ook boos want ze had helemaal geen zin om te fietsen.

Dat heeft dus maar heeeeeeeeeeeeeel even geduurd en toen kon ze het dak op met haar fietsje. Ik heb het niet meer meegenomen. Ik laat niet over me lopen door een kleuter, en zeker niet heen en terug!

Maar inderdaad, dat pittige en het feit dat ze dus discussies blijkbaar niet uit de weg gaan, is alleen maar goed. Ik heb het liever zo, dan dat ik thuis een softie op de bank heb zitten waar geen beweging in zit en geen geluid uit komt. Da's wel lekker rustig, maar ook geen ideale situatie.

Edited by - Sje on 19-9-2009

Soms lijkt het ook wel alsof een driftbui er hoe dan ook uit moet. Je kunt het nooit goed doen. Het roze shirtje is niet goed, maar het grijze ook niet. Vandaag wil ze geen rok aan, maar ook geen broek. Nee, nee, nee, nee, nee. Als oudste vraagt of mama een liedje wil zingen, dan mag dat niet. Als oudste vraagt op mama wil stoppen met een liedje zingen, dan moet mama doorzingen. Als je voldoende energie hebt, is het echt heel grappig ;-)

Thuis heb ik er weinig moeite mee. Ga maar lekker liggen en krijs het er maar uit. En geen luier aan in bed? Prima, dan ga je maar in de blote billen. Wil je niet in de autostoel? Dan blijf je maar alleen thuis. In dat soort situaties draait ze binnen een paar seconden als een blad aan een boom om. Maar buiten de deur voelt het niet goed om je peuter alleen op de stoep achter te laten, terwijl je zelf een toneelstukje "weggaan zonder peuter" opvoert.

Ik ben benieuwd wat ons de komende jaren nog te wachten staat met ons pittige peutertje.

Ze is gewoon duidelijk aan het kijken of ze de lakens uit kan delen en als je maar consequent genoeg daar tegenin blijft gaan of negeert, komt ze er snel genoeg achter dat jullie niet zitten te wachten op een dictatortje in huis.