ik zou graag jullie advies willen.
Mijn zoontje van 13 maanden wilt sinds kort niet meer aan tafel meeeten in zijn kinderstoel. Zodra ik hem erin zet is het krijsen en gillen en hij wilt eruit kruipen. Ook het eten krijg ik er niet meer in. Om de gezelligheid te bewaren haal ik hem uit zijn stoel en neem hem op schoot om hem toch nog wat te laten eten (want anders eet ie echt helemaal niet) en dan kan ik zelf ook nog wat eten. Maar dit is helaas van korteduur want dit manneke zit niet stil en wil lopen, kruipen en spelen. Ik wil wel dat er aantafel gegeten word, met z’n allen en niet dat ik dadelijk met een kind zit die tijdens het eten door de huiskamer holt. Hoe kan ik dit nu oplossen want hij moet wel eten hebben jullie tips.
gr.liek

Edited by - Sje on 22-4-2007 10:32:33 PM

Hallo Liek Mijn kids zijn inmiddels volwassen, maar ik heb hetzelfde meegemaakt, hoewel mijn dochter rond de 2 jaar was. Maar ik heb gewoon met haar meegegdaan. We vonden eten belangrijker dan de regel aan tafel te eten en zo werd eten voor haar een leuk spelletje. Zij zat bijv. onder de tafel en zei dan; Tring en wilde ze weer een hap. Of ze was een auto en met een hap eten kon ze heel hard "rijden" en als ze mond leeg had kwam ze nieuwe "benzine"halen. Op deze manier was eten voor haar leuk en gaf het voor ons minder spanning die je toch krijg van dat gekrijs. En weet je, na een poosje was de lol er voor haar af en zat ze gewoon weer aan tafel. Een paar jaar geleden zelfde methode aangepast bij ons kleinkind, die at vreselijk slecht, zij was zo mager en ook bij haar werkte het. Nu is jouw zoontje wel jonger, dus ik weet niet of het werkt. Zou het kunnen dat het aan de kinderstoel liggen, wil hij misschien liever op een gewone stoel, die je dan strak tegen jouw stoel zet. Je zoontje is echt nog te klein om te beseffen dat allemaal aan tafel een gezellig gebeuren is. En trouwens er is mijn inziens niets mis met het joch lekker op je schoot nemen, tijdens het eten. Edited by - Emotutje on 17/08/2006 20:44:13

Hoi Liek, Wij doen het precies andersom dan Emotutje. Oké, eten is belangrijk, maar goed manieren zijn ook belangrijk en wij pakken consequent opvoeden met onze moppen zo vroeg mogelijk aan. Zo is het meer een ingebouwde gewoonte voor ze dan een nieuwe gewoonte die ze moeten leren terwijl ze de eerste jaren heel anders gewend waren. Dus hier wordt sowieso aan tafel gezeten en iedereen blijft zitten tot we allemaal klaar zijn. Die kleine mop van jullie is gewoon aan het uitproberen en jullie grenzen aan het verkennen en verleggen. Hou je aan jullie eigen grens en laat hem daar niet overheen gaan. Dus gewoon in de eigen stoel. Je schrijft dat dat op het moment niet haalbaar is. Wij hebben voor in de kinderstoel een riempje (gaat om het middel en over de schoudertjes) waar de kleine mop in vastgezet kan worden. Zijn universeel en zijn voor iets van 5 euro te koop bij elke babyspeciaalzaak. Klinkt heel onvriendelijk dat riempje, maar neem maar van mij aan dat het werkt. Die kleine mop kan geen kant op. En zodra hij doorheeft dat het geen zin heeft om zich eruit te wurmen, zal hij het uiteindelijk opgeven. Het moet namelijk niet zo zijn dat hij met 13 maanden de boel al gaat regeren bij jullie thuis want dan zien we je over een paar jaar op TV terug bij EHBO bij Opvoeden. En eet-ie niet, dan eet-ie maar niet. Ons oudste dochtertje eet sowieso altijd al slecht haar avondeten, ze wordt bijna 3 inmiddels en heeft altijd spekbenen gehad. Dus die voedingsstoffen halen ze door de dag heen ook wel uit andere dingen die ze aangeboden krijgen hoor. Van eten hebben we hier namelijk ook nooit een strijd gemaakt. Ik zou het gewoon streng aanpakken als ik jou was. Hij blijft namelijk grenzen verleggen dus als hij het met eten voor elkaar heeft dat hij maar gewoon op schoot mag en gaat spelen, dan verzint hij straks weer iets anders wat dwars tegen jouw opvoedkundige regeltjes in gaat. Het zal even doorbijten worden met zo'n krijsende peuter aan tafel, maar het zou moeten werken als je duidelijk aangeeft waar de grens is. Jij bent nog altijd de baas en niet hij! En dat lijkt er nu wel op. Alle sterkte en succes met de ondernemende kleine man!

Zo heeft ieder zijn eigen manier, Sje. Ik bewonder je standvastigheid. Maar het is echt niet zo dat mijn kinderen EHBO nodig hebben gehad. Ik weet wel dat je het zo niet bedoeld, maar het wil niet zeggen dat als ouders minder "streng" zijn, er gelijk niets van de kinderen terecht komt. Ik had zeker mijn regels, ook die heb ik spelenderwijs aangepast. Mijn man zegt altijd: Wat is een opvoeder... een stakker die in het duister tast. Ik heb gekozen voor een opvoeding waar ik me zelf prettig bij voelde en jij kiest ook voor een opvoeding waar jij je prettig bij voelt. Ik denk dat we alleen niet te bang moeten zijn voor die kleine monsters die je nu in opvoedkundige programma's ziet. Maar je hebt alle gelijk dat kinderen, hoe jong ook, altijd proberen hoever ze kunnen gaan en die strijd wordt met elke leeftijd opnieuw gevoerd. Ik heb twee fijne kinderen, die een goede opvoeding hebben gehad. Maar gewoon op een andere manier. Wat ik wel altijd zegt dat ouders consequent moeten zijn en er zeker een vorm van dicipline(tegenwoordig een heel fout woord)moet zijn. Kinderen weten waar ze aan toe zijn en dat is voor het kind wel zo veilig. Anders zijn ze heel snel de weg kwijt, raken ze in de war. Alleen denk ik dat een kindje van net een jaar, daar nog helemaal niets van begrijpt. Ik herinner me ineens dat toen mijn dochter 15 maanden was, we op vakantie waren in een hotel. Kinderstoel, tuigje en het ging goed. Geen probleem deden we thuis ook(zonder tuigje, kleinere stoel)Maar na een week kwamen er vlakbij ons, ook een gezinnetje met zo'n ukkie zitten. Die wilde beslist niet in de stoel en mocht gewoon rondlopen. Vanaf dat moment wilde mijn dochter de stoel ook uit, krijste alles bij elkaar. Sje en Liek, ik heb me toen echt zoooooooo opgelaten gevoeld. Wat doe je in zo'n situatie, ppppppppffffffffff. Haar vader heeft haar opgepakt en mee naar buiten genomen. Maar ja, we hadden nog wel een week vakantie :) Edited by - Emotutje on 17/08/2006 23:06:22

Het wil nog wel eens helpen om het volgende te doen: Pak een paar speelgoedjes waar je kind gek op is(of koop een paar kleine nieuwe dingetjes), laat hem die zien en zet ze op tafel bij zijn plaats. Kijk maar eens of hij dan wil zitten, is dat niet het geval laat hem dan gewoon rondlopen, maar geef hem die speeltjes alleen wanneer hij wel in de kinderstoel wil,geef hem die speeltjes alleen aan tafel en leg ze na het eten weg.

niemand heeft hier ongelijk,ieder zijn visie. maar ik zou me bij Sje durven aansluiten. anders kan het zo ver komen dat de mama altijd moet eten met een kindje op haar schoot. en dat is niet gemakkelijk denk ik! Edited by - leen on 18/08/2006 07:40:03 Edited by - leen on 18/08/2006 07:45:35

Ik heb over dit onderwerp nog heel lang nagedacht. En ik geloof dat "netjes"eten één van de moeilijkste dingen is in de opvoeding, tenminste de eerste paar jaar. Ieder kind is uniek en eist zijn eigen aanpak, wat voor de ene goed is , is het voor de ander weer niet. Het is best moeilijk dat opvoeden.

Was ook inderdaad niet als aanval naar jou toe bedoeld hoor Emotutje! Het is nooit mijn bedoeling om mensen bewust te kwetsen, in geen enkel topic. Ik hoop dat je me daar al goed genoeg voor kent in de korte tijd dat je nu op hhp woont en anders doet Virgo vast wel een goed woordje voor me! En je hebt gelijk, niet alle soorten opvoedingen brengen van die TV-programma-kindjes voort en ieder hanteert eigen regeltjes nou eenmaal. Mogelijk speelt hier het leeftijdsverschil ook mee: jouw dochter was destijds 2 jaar, het kindje van Liek is 13 maanden. Op elke leeftijd pikken kindjes ook weer opvoedregeltjes anders op. En dat ze op 2-jarige leeftijd tijdelijk opstandig zijn in het kader van de peuterpuberteit is nog enigszins begrijpelijk, maar als een kindje van nog maar net 1 jaar zich tot een monstertje ontpopt tijdens etenstijd dat vind ik dan net een andere situatie. Laten we in elk geval met z'n allen hopen dat Liek iets aan al onze verschillende meningen heeft en er eentje uit kan pikken die ervoor zorgt dat samen eten weer een gezellige bezigheid wordt in plaats van oorlog! Hihi! Edited by - Sje on 18/08/2006 14:27:09

Sje, ik weet dat het geen aanval op mij was hoor. Ik schrok alleen van dat EHBO. Dat heb ik heel af en toe gekeken en heb me verbaasd over de ouders, veel meer dan over de monstertjes. Ik vroeg me elke keer weer af, hoe hebben ze het zover laten, komen? want met enig redelijk verstand laat je je bijv. toch niet door je kind in het gezicht spugen(trouwens door nietmand :))of dat broertjes elkaar zowat half dood slaan en je zit erbij en kijkt erna. Zoals gezegd, paar gekeken en van mij kant zoveel verbazing dat ik maar niet meer gekeken hebt. Trouwens je hebt gelijk het verschil tussen net een jaar en 2 jaar is erg groot.Vandaar dat ik ook nog schreef dat mijn dochter met 15mnd. ook in de kinderstoel zat.

In dit EHBO-serie hebben ook de kinderen geen heropvoeding nodig maar de ouders. Ik heb het maar een paar keer gezien en verder zie ik alleen voorstukjes, maar het is gewoon inderdaad onbegrijpelijk hoe mensen het zover kunnen laten komen dat die kleine moppen de boel regeren thuis! Iemand die ik ken heeft ook een paar van die hooligans. Meid, ik kan je daar verhalen over vertellen. Die pakt het ook helemaal verkeerd aan. Ze zei eens een keer tegen me: We zijn de oudste (4 jaar!) nu aan het leren dat hij moet vragen "Mag ik wat drinken?" in plaats van dat-ie zegt "Ik wil wat drinken!". Die begon dus bij 4 jaar pas zo ongeveer met dat soort simpele opvoedkundige dingetjes die je eigenlijk al vanaf dat ze beginnen te praten in kunt bouwen. En probeer dan een kind van 4 jaar nog maar eens af te leren dat hij verkeerd om drinken vraagt! Onze jongste (1,5 jaar) zegt al bijna een half jaar "Tannnnnn!" bij wijze van Dankjewel als je haar iets geeft. Hoef ik niks voor te doen. Ben ermee begonnen om als ik haar iets gaf Alsjeblieft te zeggen, gevolgd door "Dankjewel zeg je dan". En op een gegeven moment ging ze het gewoon zelf doen. Niks makkelijkers dan dat. Kleine moeite. En tuurlijk krijg je dan weer die opstandige periodes in de peuterpuberteit, maar ik probeer zoveel mogelijk dingen als gewoonte al in te bouwen en dat werkt prima. Maar inderdaad, wat die ouders op TV ervan bakken, niet te geloven. Gewoon dolle honden hebben ze in huis en allemaal eigen schuld, want zover hoeft het echt niet te komen met kinderen. En tuurlijk heb je er uitzonderingen bij van kinderen die echt al vroeg ontspoord zijn, maar de grootste heropvoeding bij die EHBO ligt inderdaad bij de ouders.

We zijn het helemaal met elkaar eens, Sje. Monstertjes worden niet geboren(natuurlijk speelt de erfelijkheidsfactor wel een rol) Monstertjes worden gemaakt. O, en Virgo hoeft geen goed woordje te doen, hoor, Ik vind jou helemaal Toppie :)

Mijn dochtertje van 2 wilde toen ze ong. 1 was ook niet meer in de kinderstoel. De eerste keer dat ze dat liet blijken, liet ze haar bord met macaroni in 1 keer op de grond vallen en dan kijken naar mama en papa. Ik kan je wel vertellen dat we allebei even tot 10 hebben geteld. We hebben ons niet laten kennen natuurlijk en we zetten haar in de kinderstoel en ze blijft zitten tot we klaar zijn. Misschien dat ze dat kan opbrengen omdat we beide geen grote eters zijn en dus niet lang aan tafel zitten. Heb helaas niet de gouden tip voor je maar ik wens je in ieder geval veel succes en geduld. groetjes, chichi

Liek, Hoe is het nu met de kleine man? Is er alweer licht aan het andere eind van de tunnel of is hij nog steeds aan het uitproberen? Hou je ons op de hoogte van hoe het gaat? Overigens, wij zitten in dit topic ondertussen wel allerlei zwarte scenario's te bespreken van dingen die we op TV gezien hebben, maar daarbij doelen we niet op jouw kleine man, dag begreep je waarschijnlijk al he?! ;-)

Liek is er helemaal stil van!

Hoi Dames, Met verbazing gelezen. Dat het altijd de schuld van de ouders is dat een gezin ontspoord???? Vind dat nog al een zoute uitspraak. Als je goed kijkt dan is het niet 1 factor die het probleem is, maar meerdere. Vaak zien die ouders ook wel dat het niet goed gaat, maar draai het maar eens terug. Het begin bij kleine dingen die je ongemerkt goed vind, je denkt goed te doen, maar het pakt verkeerd uit. Corrigeren zeg je dan, maar sta dan maar goed in je schoenen, want voor je het weet gaat het van kwaad tot erger. Sje, je hebt nog maar kleine kinderen, nu is het nog makkelijk sturen, wacht maar tot ze groot zijn en zelf ook hun mening gaan uiten. Ga dan maar stevig in je schoenen staan, want ondanks een goede basis moet je van goede huize komen om alles in goede banen te leiden. Verder over je kind dat zo huilt en niet in die stoel wilt. Ga eens goed na waarom en wanneer dit begin. Het hoeft maar iets heel kleinst te zijn waardoor je kind geschrokken is. Probeer dat te ontdekken en de sleutel voor een rustig kind aan tafel tijdens eten is gemaakt. Vastzetten heeft alleen zin om te voorkomen dat je kind uit de stoel valt. Is geen dwang middel!!! tijgertje

Hallo Tijgertje, Dat een gezin ontspoort, ligt niet alleen bij de ouders. Maar toch zeg je, dat ouders het "fout"zien gaan, willen corrigeren, maar hoe? {Vaak zien die ouders ook wel dat het niet goed gaat, maar draai het maar eens terug} Ik denk dat dan toch het moment is aangekomen dan ouders hulp inroepen. Want als je het als ouder al niet meer weet; Hoe nu verder, dan weet het kind het al helemaal niet meer. Met andere woorden, als de ouders er voor kiezen geen hulp in te roepen, ligt het toch echt bij de ouders.Je zegt ook: Voor je het weet wordt het van kwaad tot erger, maar als ouder ben je daar toch bij? Dan is het toch de taak van die ouder om in te grijpen? Als je kiest voor kinderen, ben je jezelf en het kind verplicht daar het beste van te maken en dan kun je het niet af doen met: Ik wil wel anders, maar weet niet hoe. En het dan maar zo laten en je schouders ophalen als het kind inderdaad zou ontsporen. Je zegt tegen Sje, van wacht maar eens tot ze groot zijn en een eigen mening hebben. Tijgertje die had mijn dochter al op haar tweede :)))))) Ik ben het met je eens dat dwangmaatregelenwaarschijnlijk niet goed zijn. Ik heb ze zelf nooit gebruikt, ik kan er ook niet tegen. Maar de basis van de opvoeding begint mijn inziens al heel jong en dat bepaald voor een groot deel hoe de kids worden als ze groter zijn. Als je mijn stukje heb gelezen, weet je dat ik niet streng was, had wel mijn regels, hoor. En niet om op mijn borste te kloppen, ik heb toen ze groter werden, zelfs in de pubertijd, nooit problemen met ze gehad. Dat wil niet zeggen dat er nooit geen woorden vielen, dat ik nooit boos op mijn kinderen en zij niet op mij. Zeker wel. Maar je kinderen serieus nemen, naar ze luisteren en met ze praten/uitleggen, bereik je heel veel. Mijn motto was: Regels moeten er zijn, maar over regels kan gepraat worden.En als het nodig is een beetje bijstellen. En nogmaals: Een ouder is een stakker die in het duister tast. Maar er is wel hulp. PS ik wil hier toch nog iets aan toevoegen. Want ik ben me namelijk wel bewust van het feit dat er ouders zijn die van hele goeie wil zijn, maar niet zien dat er iets "mis" gaat in de opvoeding. Ik heb het hier al eerder "gezegd" Opvoeden is niet makkelijk. Edited by - Emotutje on 19/08/2006 16:10:36

Nou, Liek, je vraag heeft nogal wat teweeg gebracht. Na dit hele topic nog eens gelezen te hebben, kan ik je nog maar één raad geven. Overleg met je partner(in de hoop dat je die hebt) meng je gevoel en verstand en doe wat jullie het beste lijkt. Heel veel succes, met dikke knuffel. Edited by - Emotutje on 19/08/2006 15:58:51

ouder zijn is niet zo makkelijk,dat is zeker! kleine kinderen,kleine zorgen. grote kinderen,grote zorgen. en zeg nooit: bij mij zal dat niet gebeuren want dan gebeurt er wel iets anders!

Hoi hoi Het is absoluut niet makkelijk opvoeden heb twee jaar ervaring in de kinderopvang. Daar kwomt het natuurlijk vaak genoeg dat een kind niet wil eten. Er bestaat geen goed of fout antwoord want het ligt aan je eigen opvoeding! je moet gewoon wat opties proberen die het meeste bij jou opvoeding passen ! Heel veel succes ! Laat even weten hoe het gaat ! Groetjes marielle

Ik schreef inderdaad ook al eerder dat niet alle ontspoorde kinderen de schuld van de ouders zijn. Er zijn zat uitzonderingen. En tuurlijk besef ik dat ik nog maar aan het begin van het hele traject sta en ik best nog het een en ander voor mijn kiezen kan krijgen. Ik weet dat "in het verleden behaalde resultaten geen garantie bieden voor de toekomst" als het gaat om de basis die ik nu met mijn meisjes probeer te leggen, maar dan kan ik in elk geval mezelf achteraf niet verwijten dat ik het te makkelijk aangepakt heb en dat ik eerder met opvoeden had moeten beginnen. En wie weet meld ik me hier over 10 jaar in het puberforum met een noodkreet en graven jullie diep uit de hhp-archieven dit topic op voor mij................ Hihi! Ondertussen ben ik steeds benieuwder aan het worden hoe het nu bij Liek is. Hoop dat we haar niet bang gemaakt hebben met onze discussie. ;-)

ja ja daar zijn we weer, nou mijn kleine driftkikker begint weer een beetje in het gareel te komen. Meneer wil zelf eten en geen geprakt eten. En we proberen zo min mogelijk prikkellingen in zijn omgeving te geven (honden in de bench) want het is altijd leuk die te voeren onder het eten. Radio uit, en we gaan er een beetje een spelletje van maken. Als hij iets doed wat niet mag zoals eten op de grond gooien negeren wij hem en als hij iets doet zoals zelf met de vork eten prijzen we hem uitbundig (vind ie fantastisch) Zodra die zich gaat vervelen en uit z'n stoel wilt verzinnen we iets om hem weer met de aandacht erbij te houden en we houden en eten aan tafel zo kort mogelijk. Onder onze bezigheden gaat er toch veel eten in en zo krijg onze man toch voldoende binnen.ontzettend bedankt allemaal voor jullie tips en adviezen (ik zal ze ongetwijfeld nodig hebben)

Wat goed Liek dat het de goede kant op gaat. Hou vol en vooral hou ons ook op de hoogte he?! Ik ben al lang blij dat we je niet bang gemaakt hebben met onze spookverhalen. Dus tof om weer iets van je te horen!

Hoi, Wat is het toch lastig opvoeden... Mijn man zegt altijd: Wat is een opvoeder... een stakker die in het duister tast. Deze uitspraak van de man van emotutje ga ik echt inlijsten! Ik vind hem echt sterk. Een paar weken terug hadden wij hier ineens ook heisa met eten. Bleek die kleine (1,5) ook ineens zelf te willen eten maar dat ging natuurlijk nog voor geen meter. Dan at hij te weinig en werd hij vervelend van de honger. Grrr... En dan gaf ik maar weer toe als hij van mijn bord wilde eten want dat vindt hij ook altijd leuk. Mijn man geeft dan niet toe. Je eet van je eigen bord en anders niet. En het duurt even maar hij gaat vanzelf eten. Nu ben ik toch ook weer wat strikter geworden en gaat het een stuk beter met eten. Hij heeft ook geen interesse meer (tijdelijk, komt vast wel terug) om het zelf te doen op het moment. Groetjes Roco

Of je geeft om de beurt een hapje: die kleine een lepeltje in z'n knuistje, jij eentje en happen maar! En aanmoedigen, natuurlijk: Nou jij zelf weer, en dan mama een. Dat snappen ze snel genoeg en ze krijgen veel meer binnen. Sneller ook. En geen discussie gaan voeren! Jongste probeerde mijn hand wel eens weg te duwen, maar dan pakte ik haar lepel af en dat vond ze natuurlijk helemáál niks en meestal koos ze eieren voor haar geld. Op dit moment is ze 6 en zit ze in de wat-is-dat-nou-weer-dat-lust-ik-niet-fase, maar uit de ervaring die ik inmiddels met Oudste en Middelste heb, weet ik dat dat maar even duurt. Ze eten over het algemeen heel goed en hebben niet zoveel dat ze niet lekker vinden. Ze mogen het overigens van mij niet meer zeggen aan tafel, als ze iets niet lekker vinden. De afspraak is dat ze het mogen zeggen als ze iets wèl lekker vinden, graag zelfs! En als ze iets niet zo lekker vinden moeten ze er maar niks van zeggen, dan weet ik genoeg, zonder het aan te hoeven horen. Dit is bedacht in een periode waarin ze alle drie tegelijk wat minder enthousiast waren. Dat duurde gelukkig maar een week of twee, maar de afspraak bleef staan. Ze vinden het nu ook zielig voor mij als ze iets niet zo lekker vinden... Ik had er namelijk bij uitgelegd dat het voor mama's en papa's die hebben gekookt helemaal niet leuk is als ze hun best hebben gedaan, om dan gemopper te horen van de kindjes. Net zoals het voor kindjes niet leuk is als mama zegt dat een tekening niet mooi is, terwijl je die je voor haar hebt gemaakt, en er ook je best op hebt gedaan. De boodschap was wel duidelijk, hoor! Ik draaf een tikkeltje door, jouw ventje is hier nog veel te klein voor, maar het kwam even omhoog geborreld! Groetjes, Anja

Die tip over dat eten ga ik onthouden Anja! Al duurt het nog wel even voordat mijn dochter zover is. Vind het goed bedacht over die tekening.

Hallo jonge ouders, Opvoeden is inderdaad moeilijk. Wat je als ze jong zijn nog een mega probleem lijkt valt als ze groter zijn allemaal wel mee. Wat ik zelf altijd deed als ze de boel aan tafel wilden gaan regeren, ze vooraf eten geven. Dus eerst de kleine branieschopper z'n hapje geven en daarna pas samen met de rest van het gezin eten. De kleine kon dan weer gewoon lekker gaan spelen of bleef met een speeltje in z'n stoel erbij zitten. Ik had zo'n stoel die je ook klein kon maken en dan ging ik meestal bij de bank zitten met de kleine. Hadden ze niet het gevoel dat ze aan tafel moesten eten maar zaten toch op een stoel. Ik zette ze overigens altijd in hun stoeltje als ze iets gingen eten. Dus ook met een koekje ofzo. Maar als je ze dan eerst had gevoerd kon je zelf ook lekker rustig eten, beter voor je spijsvertering ook . En gezelliger voor de overige gezinsleden. Probeer van het eten maar niet zo'n enorm probleem te maken.... dat gaat vanzelf over. Mijn kinderen zijn nu tussen de 10 en 24 jaar oud en ik wou dat ze maar eens wat minder aten ik sleep me suf uit die supermarkt! Ik zeg altijd maar, als ze 18 zijn dan gillen ze de boel niet meer bij elkaar aan tafel, kruipen ze niet meer bij je in bed en plassen ze niet meer in hun broek. Tuurlijk moet je opletten dat het geen kleine hooligans worden maar met een beetje consequent en duidelijk zijn kom je een eind. En regels kunnen ook aangepast worden maar dan gewoon op een manier waar zowel jij als je kind er weer vrede mee hebben. Er leiden vele wegen van Rome... grtz Marion

Hoi, Anja, maakt niet uit dat soort tips zijn echt leuk voor later. Ik denk alleen dat ik ze maar op ga schrijven want ik onthou het nooit allemaal. Gelukkig gaat het nu weer gewoon normaal. Dus weer wachten op de volgende fratsen die hij verzint. Groetjes Corine

Hoi hoi allemaal Ik zit met veel plezier jullie verhalen te lezen (over de kleine drifkikkertjes die jullie hebben) en het doet toch wel goed om te horen dat ik niet de enige ben die dit meemaakt. Je weet dat er meer mensen zijn met deze "probleempjes" maar even weer bevestiging en tips krijgen is toch fijn. Ik moet zeggen dat ik op zich heel sterk in mijn schoenen staat met mijn mannetje maar er zit echt een kop op (en een nadeel is dat ie z'n smoeltje mee heeft en dat weet ie volgens mij zelf ook) dus iedereen verwend hem (wat ik niet wil) Ik stond vorige week helemaal confuus toen een wild vreemdevrouw hem een zoen gaf!!! hoe vind je die?? Maar goed, het eten gaat beter maar ik moet er wel de hand in houden. Groetjes liek

Wel een compliment dat een wildvreemde zo gecharmeerd is van een kindje, maar ik vind het al vervelend als ze over de wangetjes aaien ofzo. Heb er nooit zo van gehouden dat wildvreemden helemaal in de kinderwagen gingen hangen en aan die kleine moppen gingen zitten. Het is allemaal wel erg goed en lief bedoeld, maar toch.............

Ik weet precies wat je bedoeld waarom denk je dat ik gelijk z'n gezichtje gewassen heb. Een vreemde notabene het word steeds gekker.Net zoiets dat als je zwanger bent en ze gaan aan je buik zitten "jasses". groetjes liek

En toch kan ik het van een lief oud stelletje eerder hebben dan van iemand anders, raar he??? Nou ja, ik vind het normaal gesproken ook niet echt fris. gr, chichi

Sje en Liek, jullie hebben me enorm geholpen, hoera hoef niet naar een psychiater. Zoals jullie inmiddels wetem zijn mijn kids al volwassen. Maar toen ze zo klein waren als die van jullie had ik er ook zo;n hekel aan. Kijken mocht, maar aankomen alsjeblieft niet. En ik denk dus al 26 jaar, dat ik daarin niet normaal was :)))))))))))

Ik heb hetzelfde met mijn dochter. Ook ik houd er niet van als vreemden aan mijn dochter zitten. Maar afgelopen zaterdag waren we met mijn familie uit eten in een pannenkoekenrestaurant en aan de tafel vlakbij ons zat een groep gehandicapten. Ze zaten heel erg te kijken naar Esther toen we al langs liepen. Later nog een paar keer. Dus uiteindelijk ben ik opgestaan (moest Esther toch even uit de wagen halen) en met Esther naar die mensen toegegaan. Ze vonden het geweldig dat ze een baby een handje mochten geven en over haar bolletje aaien en ze werden er helemaal enthousiast van. Een vrouw vertelde gelijk dat ze die week tante was geworden en de volgende dag op kraambezoek ging. In zo'n situatie vind ik het dus niet erg als vreemden aan mijn kindje zitten, maar wordt ik juist blij als ik zie hoeveel plezier je hen er mee doet om even wat dichterbij te komen met je kindje. Dit is wel een beetje off-topic trouwens, maar vond het wel mooi om te vertellen.

Oh ja, inderdaad, mensen die zomaar ongevraagd hun hand op je zwangere buik leggen. Zelfs mannelijke collega's die die neigen hadden! Doen ze normaal toch ook niet? En ineens is het blijkbaar wel toegestaan als er een kind in zit. Mijn zus is hoogzwanger en nog elke keer als ik aan haar buik wil voelen vraag ik het haar eerst. En dan praten we over mijn eigen zus! Jouw verhaal is inderdaad wel mooi Karin, maar inderdaad, dan is het op een heel andere manier gegaan dan wanneer mensen op je kind afstormen en het beginnen te knuffelen. In het verzorgingshuis waar mijn oma op de afdeling voor dementerende bejaarden zat, vonden die ouwe mensjes het ook prachtig als ik met mijn oudste dochtertje kwam. Dan vond ik het ook niet erg als ze even een handje wilde geven of over het wangetje wilden aaien.

Ik hield er ook niet van dat mensen ineens allemaal aan je buik wilden zitten. Ze doen dat normaal ook niet, dus waarom ineens wel als je zwanger bent. Het maakt inderdaad heel veel uit of mensen ongevraagd op je kind afstormen of dat je mensen zelf de gelegenheid geeft je kind te bewonderen en even een handje te geven. Ik houdt er niet van als wildvreemde mensen zomaar aan Esther gaan zitten.

Wat een oer-moedergevoel eigenlijk he?! Hihi!

Ik denk inderdaad dat het een oer-moedergevoel is. Je wilt je kind beschermen tegen anderen. De ene moeder zal dat misschien ook sterker hebben dan de anderen. Ik geloof eigenlijk dat ik zelf soms misschien wel te beschermend ben. Wil ook als we bij familie zijn nog het liefst Esther zelf vasthouden. Komt misschien ook wel doordat ze al vroeg eenkennig was en ze meteen ging huilen als ze een vreemde zag. Dat wil ik voorkomen, dus vandaar dat ik nu nog steeds wel voorzichtig daarin ben.

Niks mis mee hoor als je je kindje graag wilt beschermen. Kan me wel iets voorstellen bij je gedachtengang. Zo beschermend ben ik nooit geweest met de meisjes. De oudste vond het heerlijk om bij iemand te zitten/liggen en als je haar dan weglegde had ze het na 5 minuten gezien in de box en begon te huilen. Dus daar hebben we heel wat uurtjes mee rondgesjouwd door de huiskamer. Dus toen vond ik het eigenlijk niet zo erg als iemand het eens van me overnam. Hihi! Probeer overigens zo af en toe om Esther wel uit handen te geven als je bij familie bent. Gewoon uitproberen of ze nog steeds begint te huilen of dat ze het dan wel naar haar zin heeft. Als ze zo gewend is om altijd bij jou te zijn, loop je het risico dat het over een tijdje moeilijker wordt om haar wat van je los te weken en voor je het weet heb je altijd een kind aan je broekspijp hangen omdat het eenkennig blijft. Zal in het begin niet makkelijk zijn, maar het went echt en het is voor de ontwikkeling van Esthers persoonlijkheid ook goed. Hoor mij nou lesgeven, ouwe rot in het vak. Onze oudste moet nog 3 worden. Hihi! Nee, maar zonder gekheid, vrienden van ons hebben een dochtertje wat nu net 2 is en daar zijn ze ook altijd heel beschermend mee omgegaan. Ze hebben bijvoorbeeld nog steeds een babyfoon op haar kamertje 's avonds en 's nachts en bij elke kick die die kleine meid geeft ligt die vriendin al oplettend in haar bed af te wachten of die kleine gaat huilen. Dat werkt heel onrustig. Ook hun jongste (is in mei geboren) krijgt de kans niet om te huilen. Leggen ze hem in bed, na 1 minuut 1 huiltje op de babyfoon en die kleine knul wordt er weer uitgehaald. Terwijl hij het misschien wel nodig heeft om even 10 minuten alles van zich af te huilen. Aan die oudste merk je ook dat ze heel beschermd is opgegroeid tot nu toe. Die hangt zo ongeveer alleen maar half achter mama's been. Ze begint nu ietsje toenadering te zoeken naar onze meisjes, maar dat heeft echt wel een tijd geduurd. Dus meissie, in training, en lekker die kleine meid bij Tante Annie op schoot zetten. Je merkt vanzelf of ze het leuk vindt of niet! ;-)

In het verhaal van Sje, herken ik de dochter van mijn man. Toen ik hen leerde kennen was haar eerst pas een paar maanden, maar als ik zag hoe ze daarmee omging, dacht ik: Dat gaat nooit goed. Ze was de hele dag met het kind bezig, 1x een jengel,gelijk bij het kind, kind wilde niet slapen, lekker op schoot. Ik dacht wel eens: Ze gaat met dat kind om alsof het haar lievelingsspeeltje is. Ik weet nog wel dat ik het eens over de peuterspeelzaal had, nou haar ogen schoten vuur. Haar kind ging niet naar de peuterspeelzaal, zij zorgde voor haar kind en niemand anders. Dan komt er een tweede, oudste is een jaar of 2 en eist alle aandacht, kan niet wachten alles moet gelijk. En moeder wordt knettergek van haar. Maar dat kindje is toch niet anders gewendt. Een gesnauw op dat kind, niet meer normaal. Helaas hebben ze het financieel niet breed. Maar omdat we het fout zien gaan bieden wij aan de peuterspeelzaal te betalen. Want moeder wilde nu niets liever.Maar wij deden het niet voor moeder,maar voor het meisje even heerlijk bij leeftijdgenootjes. Op de vraag, hoeveel dagen ze in gedachten had, antwoordde ze; Het liefst vijf. Het meisje is nu 5 erg druk en vraagt nog altijd veel aandacht en wat doen de ouders, ze laten haar testen op ADHD. Ik heb hier geen woorden voor, jullie wel? Ik bedenk me ineens, misschien was HHP heel goed voor haar geweest..................ik vrees dat ze daar te eigenwijs voor is :) Edited by - Emotutje on 24/08/2006 15:17:00 Edited by - Emotutje on 24/08/2006 15:19:04

Hoi, Ik geef Esther ook echt wel uit handen hoor, maar niet gelijk bij binnenkomst. Ik vind dat ze eerst even moet wennen en als we er dan even zijn dan probeer ik wel of ze bij iemand op schoot wil zitten. Meestal gaat dat wel goed, behalve op mannen heeft ze het nog niet erg voorzien. Vind vooral mijn vader niet zo leuk ;-) Verder laat ik haar gerust even huilen als ik ergens mee bezig ben. En sta ik niet gelijk bij elke kik naast haar.

Ik denk dat de papa van Esther het niet erg vindt dat ze het niet zo heeft op andere mannen! "Dat ze dat maar lekker volhoudt tot ze 30 is!" zal papa denken! Hihi! Mijn man kreeg destijds in de verloskamer met de oudste al helemaal de bibbers. Wel vervelend inderdaad voor je vader dat Esther ook niet zo graag bij hem op schoot zit. Goed bezig Karin dat je haar inderdaad even door laat huilen en niet meteen naar haar toe gaat. Ik ben daar bij de oudste de fout mee in gegaan. Was zo blij dat ik uiteindelijk toch moeder had mogen worden dat ik het ondankbaar vond als ik die kleine mop liet huilen. Dus ik had overal in huis half afgemaakte klusjes omdat ik meteen naar die kleine meid ging om haar te sussen. Ze is er verder gelukkig niet verwend door geworden ofzo want op een gegeven moment leer je wel om haar af en toe te laten huilen, maar soms zou ik die eerste paar maanden met haar nog weleens over willen doen, maar dan met de kennis en ervaring die ik nu heb. Jammer dat je dat niet een keertje terug kunt draaien. ;-)

Goh Emotutje heeft de dochter van je man nu geen spijt dat ze het in het begin niet anders aangepakt heeft? Of is ze zo eigenwijs dat ze dat toch nooit toe zal geven?

Dat laatste Sje, helaas is het geen makkelijk mens, het is bij haar altijd de schuld van een ander. Ze weigert in de spiegel te kijken. Je begrijp dat we ons zorgen maken om de kinderen, mijn man heeft het er heel moeilijk meegehad, maar kan het gelukkig steeds beter loslaten.

Ik vind het zelf ook niet zo erg hoor dat ze het niet zo erg op mannen heeft. Laat dat voorlopig nog maar lekker zo blijven ;-) Voor je het weet komen ze met een vriendje thuis. Het is soms best lastig, bijvoorbeeld als mijn ouders een keer oppassen. Als ze dan niet bij mijn vader wil zitten, moet ze automatisch bij mijn moeder zitten. En de eerste weken liet ik Esther ook niet huilen hoor Sje. Ik was ook zo blij dat ik moeder was, dat ik ook vond dat ik haar niet moest laten huilen. Maar op een gegeven moment leer je de huiltjes een beetje kennen en weet je of het aandacht is, of honger, of slaap. En als ik nu aan het eten koken ben en ze huilt, dan kan ik er echt niet gelijk naar toe. Dus dan huilt ze maar even. En die half afgemaakte klusjes daar had ik ook last van. Maar nu ik het huishoudplaza-dagtaak gebruik ziet het er allemaal een stuk beter uit. Ook kan Esther zich nu natuurlijk veel beter zelf vermaken dan de eerste paar weken. Ach je moet maar zo denken: alle begin is moeilijk. Maar over het algemeen komt het allemaal wel weer op z'n pootjes terecht.

Alle begin is inderdaad moeilijk, het is alleen zo jammer dat je het niet over kunt doen. Geniet er nog maar even van dat Esther nog niet rondkruipt en dat je dan nog het een en ander kunt doen ondertussen, want als ze eenmaal rondkruipt........................dan sjok je er de hele dag achteraan! Overigens wordt dat huilen wel nog veel minder want ze heeft het veel te druk met alles in de huiskamer ontdekken, dus tijd om te huilen is er niet. Dus dat is wel een voordeel. Hihi! Emotutje, kan me voorstellen dat het niet makkelijk is geweest voor je man en dat jullie je zorgen maken om die kindjes. Maar ja, ingrijpen wordt niet gewaardeerd, dat weet je bij voorbaat al.

Hoi, Hier nog zo iemand die zo blij was om een kindje te hebben. Inderdaad bijna meteen bij elke kik naar het kind en overal halve klusjes. Later liet ik hem ook wat langer huilen (moest ik wel op de klok kijken van voor zo laat mag ik niet naar hem toe) en dan was het huilen allang over voordat ik naar hem toe ging. Mijn schat is eigenlijk helemaal niet eenkennig maar als we in een vreemde omgeving zijn wil hij toch echt eerst 5 minuten bij mij op schoot. Maar daarna... dan breekt hij het liefst de hele tent af dan komt hij los... En sinds ik me aan het schema van hhp hou, heb ik veel minder halve klussen en is mijn huis nog schoner... De laatste weken was het er bij ingeschoten door allerlei omstandigheden. Ik merk het meteen veel meer chaos in mijn huis en daardoor in mijn kop. Nu gaan we dus lekker op vakantie maar daarna.. weer een strak regime in mijn huis. Groetjes Corine

Hoi, Nog even wat, ik sprak een vriendin met een kleine van bijna een jaar en die had hetzelfde probleem. Toen heb ik haar hhp aanbevolen. Toen ik er van de week weer was. Lag het schema op tafel en ze was erg blij met mijn advies. Groetjes Corine

Ben het er helemaal mee eens opvoeden valt niet mee. Ik observeer de kinderen veel. en speel dan in op hun vragen en behoeftes. Als ze me netjes vragen kan er overlegd worden.  We eten bijna altijd met elkaar aan tafel. De kinderen zaten toen ze klein waren in een kinderestoel met tuigje. Anders waren ze zo weer weg. De stoel zelf stond vast aan de tafelpoten, Dit klinkt misschien raar maar ze konden de voetjes tegen de rand van de tafel zetten en dan duwden ze de stoel achteruit, waardoor deze drijgde te vallen. Later zaten ze op een stoelverhoger. Maar ze mochten niet van tafel. Nu mogen ze alleen van tafel als ze vragen. Maar ze blijven het toch steeds proberen. Kinderen zoeken steeds grenzen. Bepaal dus waar voor jou de grens ligt en hou je daar aan. Nog een tip voor wat oudere kinderen, stel tafelregels op en laat iedereen zich daaraan houden, ook de ouders. Want dat is en blijft zo ouders geven het voorbeeld.  Groetjes Andreja