Ik denk dat de papa van Esther het niet erg vindt dat ze het niet zo heeft op andere mannen! "Dat ze dat maar lekker volhoudt tot ze 30 is!" zal papa denken! Hihi! Mijn man kreeg destijds in de verloskamer met de oudste al helemaal de bibbers. Wel vervelend inderdaad voor je vader dat Esther ook niet zo graag bij hem op schoot zit. Goed bezig Karin dat je haar inderdaad even door laat huilen en niet meteen naar haar toe gaat. Ik ben daar bij de oudste de fout mee in gegaan. Was zo blij dat ik uiteindelijk toch moeder had mogen worden dat ik het ondankbaar vond als ik die kleine mop liet huilen. Dus ik had overal in huis half afgemaakte klusjes omdat ik meteen naar die kleine meid ging om haar te sussen. Ze is er verder gelukkig niet verwend door geworden ofzo want op een gegeven moment leer je wel om haar af en toe te laten huilen, maar soms zou ik die eerste paar maanden met haar nog weleens over willen doen, maar dan met de kennis en ervaring die ik nu heb. Jammer dat je dat niet een keertje terug kunt draaien. ;-)

Goh Emotutje heeft de dochter van je man nu geen spijt dat ze het in het begin niet anders aangepakt heeft? Of is ze zo eigenwijs dat ze dat toch nooit toe zal geven?

Dat laatste Sje, helaas is het geen makkelijk mens, het is bij haar altijd de schuld van een ander. Ze weigert in de spiegel te kijken. Je begrijp dat we ons zorgen maken om de kinderen, mijn man heeft het er heel moeilijk meegehad, maar kan het gelukkig steeds beter loslaten.

Ik vind het zelf ook niet zo erg hoor dat ze het niet zo erg op mannen heeft. Laat dat voorlopig nog maar lekker zo blijven ;-) Voor je het weet komen ze met een vriendje thuis. Het is soms best lastig, bijvoorbeeld als mijn ouders een keer oppassen. Als ze dan niet bij mijn vader wil zitten, moet ze automatisch bij mijn moeder zitten. En de eerste weken liet ik Esther ook niet huilen hoor Sje. Ik was ook zo blij dat ik moeder was, dat ik ook vond dat ik haar niet moest laten huilen. Maar op een gegeven moment leer je de huiltjes een beetje kennen en weet je of het aandacht is, of honger, of slaap. En als ik nu aan het eten koken ben en ze huilt, dan kan ik er echt niet gelijk naar toe. Dus dan huilt ze maar even. En die half afgemaakte klusjes daar had ik ook last van. Maar nu ik het huishoudplaza-dagtaak gebruik ziet het er allemaal een stuk beter uit. Ook kan Esther zich nu natuurlijk veel beter zelf vermaken dan de eerste paar weken. Ach je moet maar zo denken: alle begin is moeilijk. Maar over het algemeen komt het allemaal wel weer op z'n pootjes terecht.

Alle begin is inderdaad moeilijk, het is alleen zo jammer dat je het niet over kunt doen. Geniet er nog maar even van dat Esther nog niet rondkruipt en dat je dan nog het een en ander kunt doen ondertussen, want als ze eenmaal rondkruipt........................dan sjok je er de hele dag achteraan! Overigens wordt dat huilen wel nog veel minder want ze heeft het veel te druk met alles in de huiskamer ontdekken, dus tijd om te huilen is er niet. Dus dat is wel een voordeel. Hihi! Emotutje, kan me voorstellen dat het niet makkelijk is geweest voor je man en dat jullie je zorgen maken om die kindjes. Maar ja, ingrijpen wordt niet gewaardeerd, dat weet je bij voorbaat al.

Hoi, Hier nog zo iemand die zo blij was om een kindje te hebben. Inderdaad bijna meteen bij elke kik naar het kind en overal halve klusjes. Later liet ik hem ook wat langer huilen (moest ik wel op de klok kijken van voor zo laat mag ik niet naar hem toe) en dan was het huilen allang over voordat ik naar hem toe ging. Mijn schat is eigenlijk helemaal niet eenkennig maar als we in een vreemde omgeving zijn wil hij toch echt eerst 5 minuten bij mij op schoot. Maar daarna... dan breekt hij het liefst de hele tent af dan komt hij los... En sinds ik me aan het schema van hhp hou, heb ik veel minder halve klussen en is mijn huis nog schoner... De laatste weken was het er bij ingeschoten door allerlei omstandigheden. Ik merk het meteen veel meer chaos in mijn huis en daardoor in mijn kop. Nu gaan we dus lekker op vakantie maar daarna.. weer een strak regime in mijn huis. Groetjes Corine

Hoi, Nog even wat, ik sprak een vriendin met een kleine van bijna een jaar en die had hetzelfde probleem. Toen heb ik haar hhp aanbevolen. Toen ik er van de week weer was. Lag het schema op tafel en ze was erg blij met mijn advies. Groetjes Corine

Ben het er helemaal mee eens opvoeden valt niet mee. Ik observeer de kinderen veel. en speel dan in op hun vragen en behoeftes. Als ze me netjes vragen kan er overlegd worden.  We eten bijna altijd met elkaar aan tafel. De kinderen zaten toen ze klein waren in een kinderestoel met tuigje. Anders waren ze zo weer weg. De stoel zelf stond vast aan de tafelpoten, Dit klinkt misschien raar maar ze konden de voetjes tegen de rand van de tafel zetten en dan duwden ze de stoel achteruit, waardoor deze drijgde te vallen. Later zaten ze op een stoelverhoger. Maar ze mochten niet van tafel. Nu mogen ze alleen van tafel als ze vragen. Maar ze blijven het toch steeds proberen. Kinderen zoeken steeds grenzen. Bepaal dus waar voor jou de grens ligt en hou je daar aan. Nog een tip voor wat oudere kinderen, stel tafelregels op en laat iedereen zich daaraan houden, ook de ouders. Want dat is en blijft zo ouders geven het voorbeeld.  Groetjes Andreja