Ik heb misschien een wat ongewone vraag, maar wel een vraag die me vaak bezighoudt als ik denk aan onze kinderwens.

Je hele leven verandert natuurlijk zodra je zwanger bent en je kindje geboren wordt.
Wij werken allebei fulltime en dat is iets wat ik niet zou willen blijven doen als er een kindje komt. Daarentegen zou ik ook niet willen stoppen met werken.

Maar hoe regel je dit qua oppas, financiën etc.

Ik ben gewoon eens benieuwd in hoeverre andere dit mee laten wegen en of het misschien in de praktijk vanzelf gaat.

Leuk Lianne, dat jullie graag een gezinnetje willen.

Qua oppas kan je niet adviseren, ik ben nl gestopt met werken om me full-time op het moederschap te storten toen onze oudste op de wereld kwam.

Wat financiën betreft is het moeilijk voor een ander om daar iets over te zeggen, ik kan niet in jullie portomonee kijken en weet ook niet hoe jullie vaste laten zijn.

Voor ons was het ruim 18 jaar geleden erg makkelijk. Wij woonden sinds ons trouwen in een oud huis. Een salaris ging op aan het klussen, uit- en verbouwen, van het andere salaris werden de andere zaken betaald. Toen ons huisje zover was om een gezinnetje te herbergen, kondigde onze oudste zich aan.

Zoals je merkt waren wij gewend om het maar met een salaris te doen. Daarbij gaven wij niks om uitstapjes en etentjes, we waren gewoon altijd thuis bij onze dochters. Onze hobby's waren de kinderen en de tuin. Dus een laag uitgave patroon.
We hadden heel bewust gekozen (en gelukkig ook gekregen) voor kinderen, daar hebben we zeker de eerste jaren ons zelf voor weggecijferd.

 

Wat goed van je dat je je niet alleen laat leiden door je emotie Lianne. Kinderen kosten veel geld, dus het is zeker slim om er eerst goed over na te denken.

Wij hebben destijds eerst een huis gekocht, zijn daarna getrouwd en toen we helemaal gesetteld waren zijn we voor "de uitbreiding" gegaan.Op dat moment hadden we 2 goede inkomens. Toen oudste geboren is, ging hij vanaf 10 weken 3 dagen per week naar de crèche. Het nadeel vond ik wel dat ik hem zo weinig zag, want als ik hem 's avonds ophaalde, ging hij direct naar bed. Op vrije dagen was ik vaak te moe om heel actief met hem bezig te zijn.

Een jaar later is de tweede geboren. Na haar geboorte ben ik ontslagen, omdat mijn werkgever vond dat 2 kinderen te vaak ziek werden en parttime werken sowieso niet handig was. Aansluitend heb ik toen een andere functie gevonden die erg pittig was. Op een gegeven moment was ik zo moe van het constant rennen en vliegen dat ik helemaal gestopt ben met werken. 

Nu moeten we dus van één goed inkomen rondkomen met 2 kleine kinderen. Dit is goed te doen, maar we moeten nu wel wat beter op de uitgaven letten. De kinderen gaan nog steeds 1 dag per week naar de creche zodat ik vanuit huis nog een administratie voor een klant kan voeren. De kosten van de creche vind ik wel meevallen en ik vind het erg goed voor de kinderen dat ze ook buitenshuis leren omgaan met andere mensen/kinderen.

Nee je kunt inderdaad niet in iemands portomonee kijken.
Maar ik kan wel verklappen dat wij, voor jonge mensen, een laag uitgave patroon hebben.

Wij maken ook minimaal dure uitjes. En tripjes naar het bos, strand, etc zijn de kosten niet.

Dankje voor jullie antwoorden. Ben benieuwd naar meerdere ervaringen.

Toen ik zwanger was van Esther (nu ruim 3) was ik vast van plan om weer parttime te gaan werken. Het contract wat ik had liep echter af op het moment dat mijn zwangerschapsverlof inging. En toen diezelfde werkgever mij later alsnog benaderde of ik weer wilde komen werken heb ik toch "nee" gezegd, omdat ik het op dat moment helemaal niet zag zitten om mijn kind weg te brengen naar de kinderopvang. Ik wilde er gewoon zelf voor zorgen. En wij konden en kunnen het net redden met 1 salaris.

Inmiddels neig ik nog wel eens naar wel weer te gaan werken, omdat ik soms toch wel verlang naar de contacten met collega's en het gewoon even Karin te kunnen zijn ipv moeder. Maar ik ben er voor mezelf alleen nog niet uit hoe dat dan allemaal geregeld moet worden als de kinderen ziek zijn. En vooral met 2 kinderen heb je best snel dat er weer 1 ziek is.

Dat ziek worden is inderdaad het grootste probleem. De meeste werkgevers zitten niet te wachten op moeders die steeds hun kind op moeten halen van de creche. Onze ervaring is trouwens wel de kinderen voornamelijk in het eerste "creche-jaar" ziek worden en daarna nauwelijks meer. Extra bijkomend nadeel is dat het hele gezin dan ook meteen ziek wordt. In het jaar van zwangerschap en het eerste jaar van je baby loop je grote kans om minder populair te worden bij collega's en werkgever ;-)

Een heel ander verhaal dan maar? Wij trouwden toen we 23 en 20 waren, en hebben 7 jaar samen gewerkt. Toen vonden we dat we klaar waren voor een gezin, en ik ben meteen gestopt met werken na de geboorte van de oudste. Geen minuut spijt van gehad, hoewel ik, zeker de eerste tijd, de sociale contacten wel miste. Financieel is het best moeilijk geweest de eerste jaren, ma\ar wij hebben altijd gezegd dat we vonden dat het van 1 salaris moest kunnen, en dat hebben we dus moeten bewijzen ook.

Wat ik mij wel afvraag, is of het ook met één salaris lukt als ze ouder zijn en bijvoorbeeld naar de middelbare school gaan. De luiertijd is prijzig, maar volgens mij is de middelbare school tijd nog veel duurder, toch?

Middelbare school is inderdaad en dure tijd. Mijn 2 oudsten samen samen op de middelbare school en dat hapte er flink in. Bovendien wil je je kinderen ook nog laten sporten en dat kost ook weer het nodige. Verder groeien ze in die periode als kool en helaas kosten de kleren dan ook het nodige. Zodra ze in de volwassen maten vallen betaal je volwassen prijzen. Wij hebben hier 4 kinderen groot gebracht met 1,5 salaris. Met 1 zou dat echt heel zwaar zijn geweest.

Ik was na mij 1e ook gestopt met werken om voor de kleine te zorgen maar vloog tegen de muur op en ben na 2,5 jaar weer gaan werken (2e was inmiddels geboren). Wel eerst 9 jaar vanuit huis een administratie gedaan. Dus tussen luiers verschonen en huishoudelijke taken door. Dat betekent dus voornamelijk 's avonds. Toen dochter (3e kind) 4 jaar was buitenhuis aan de slag. Wel altijd onder schooltijd met met goede oppas (oma) achter de hand. Ook nog een 4e kind gekregen. 

grtz

Marion

Bij ons ging en gaat het goed met 1 salaris. Het heeft er zeker mee te maken dat M1 goed carrière heeft gemaakt en ook goed verdient. Met een (beneden)modaal salaris zal het niet zo gemakkelijk zijn denk ik.

In de meeste gevallen hier is er dus toch iemand gestopt met werken. Bij ons ook en dat hadden wij van te voren nooit verwacht! Beide zijn we hoog opgeleid en hebben/hadden een goede baan. Ik zou er dus zeker van uit gaan dat er een kans bestaat dat één van beide uiteindelijk wil of moet stoppen met werken Lianne en dat je dan dus ook nog alle uitgaven moet kunnen opbrengen.

Groetjes,
Miriam

Wij hebben ons de eerste jaren ook heel makkelijk kunnen redden met een salaris, terwijl het salaris van mijn man toen echt niet giga hoog was. Een kwestie van priotiteiten stellen. En als er de kippen bij zijn als mijn oudste zus haar kledingkast ging opruimen ;-)). Ik heb jarenlang echt heel weinig aan kleding voor mezelf uitgegeven.

Ik ben wel toen de jongste een jaar of 4 was als invalkracht (avonden en weekenden) in de zorg gaan werken, maar dat was puur om onze 12,5 jarige huwelijksreis te kunnen bekostigen. Daarna ben ik daar ook gestopt met invallen.
Gelukkig hoeven we nu niet meer elk dubbeltje om te draaien en kunnen we ons wat meer luxe en comfort veroorloven.

Probeer eens een poos om het van een salaris te doen, dan weet je of het kan. Bedenk dat als je full-time moeder bent op andere vlakken weer minder geld kwijt bent. Eventueel een auto eruit, tijd genoeg om maaltijden klaar te maken i.p.v. kant en klaar eten of afhaalmaaltijden. Geen creche-kosten, zelf tijd genoeg om je huis en tuin bij te houden. Ook maakte ik toen bijna alle kleertjes voor mijn meiden zelf, tijd genoeg als full-time moeder en trouwens ook heel leuk om te doen.
Ik vraag me wel eens af of het allemaal wel loont om bv 20 uur te blijven werken als je salaris niet zo hoog is. Misschien schiet je er als je alles bij elkaar optelt, wel niet eens zo veel mee op.

Dat is inderdaad waar Gompy. Ik had een goed inkomen en werkte op het laatst 20 uur per week. Maar wij gaven veel uit aan boodschappen en afhaal-eten, de kinderen aten vaker potjes etcetera. Nu heb ik alle tijd om zuinig te leven en het scheelt financieel helemaal niet zo veel.

@Gompy, inderdaad, ik heb ook eens in het verleden een collega gehad die parttime werkte en van wie het hele salaris opging aan opvang van de kindjes op dagen dat zij werkte. Die is dus ook gestopt met werken want het was het ene gat met het andere vullen. 

Ik heb altijd gezegd dat ik thuisblijfmoeder wilde worden zodra ik bevallen zou zijn van een eerste kindje. Maar wel onder de voorwaarde dat het financieel haalbaar was.

En dat is gelukt. Na de geboorte van de GKD ben ik thuisgebleven en ik werk nog steeds niet buitenshuis.

Wij redden het tot nu toe makkelijk op 1 salaris. Maar ondertussen hebben we al wel het een en ander aan spaargeld achter de hand want we realiseren ons dat er duurdere perioden aan gaan komen naarmate de kinderen opgroeien. Als het echt nodig is kan ik altijd nog gaan werken, maar zolang het financieel niet per se hoeft en er bij mij niks kriebelt om weer aan de slag te gaan, vind ik het prima zo.

We hebben ook voor beiden een spaarrekening en we zien tegen de tijd dat ze 18 zijn wel hoe dat geld besteed gaat worden. Bijv. rijlessen.

Ik vind het heerlijk dat ik er helemaal kan zijn voor de dametjes. Neemt niet weg dat ze vaak zat gaan logeren of andere sociale bezigheden hebben dus het is niet zo dat ze hele dagen bij me op schoot zitten.

Ik hoef nooit wat te regelen als er eentje ziek thuis van school is en aangezien meneer Sje op maandag thuis werkt en op vrijdag vrij is, kan ik buitenschoolse activiteiten zoals bijv. zwemles zo regelen dat het ene kind nooit verplicht mee hoeft als het andere kind bijv. zwemles of balletles heeft. Kan nooit tof zijn voor een kind om elke week mee te moeten kijken naar de zwemles van haar zusje dus zolang ik de luxe heb dat meneer Sje zoveel thuis is, profiteer ik daarvan.

Nadeel aan thuisblijfmoederschap is wel dat je netwerk aan oppas- en logeeradressen een stuk kleiner is dan van ouders die beiden werken. En als we dan eens een oppasadres nodig hebben, voel ik me bijna bezwaard dat ik het vraag of het uitkomt. Gewoon omdat ik het helemaal niet gewend ben. Mijn zus vraagt het veel makkelijker, maar die werkt 3 dagen per week dus die is het ook meer gewend om gebruik te maken van oppassen.

Dat is inderdaad een voordeel als je thuis bent, geen geleur met kinderen om een oppas. Vanmorgen heel vroeg stond hier de buurvrouw aan de deur. Of ik een paar uurtje op kon passen, ze zat enorm omhoog, normaal sta ik dan gelijk klaar maar vanmorgen moest ik met mijn moeder weg dus kon echt niet. Maar dan vind ik het zo rot voor haar en voel ik me gewoon schuldig :-(  Omdat je zelf gewerkt hebt met kinderen weet je gewoon hoe belangrijk een vangnet is.

Mijn schoondochter gaat minder werken als de kleine er is. Nu werkt ze 4 dagen en dat worden er straks 2,5. Financieel kunnen ze dat mindere inkomen wel dragen. De kleine gaat 2,5 dag naar haar moeder. Haar moeder werkt, heeft een kapsalon aan huis, maar haar vriendin past dan op. Ik vraag me af hoe lang dat goed gaat, 2,5 dag is best veel en die vriendin is nog best vaak ziek (ziekte van Crohn). Maar goed, het is hun keuze en ik bemoei me daar ook niet verder mee. Heb uiteraard gezegd dat ze bij oppasnood altijd kunnen bellen.

Of je het red met 1 salaris is natuurlijk altijd afhankelijk van de hoogte van het inkomen maar ook het aantal kinderen. Maar wat Gompy zegt, probeer het gewoon eens een tijdje met 1 te doen. Zet 1 salaris weg en probeer van het andere te leven.

Ook hier altijd gespaard voor dingen voor de kinderen. Rijlessen hebben de oudste 3 van Oma gehad maar of ze die voor jongste ooit nog zal kunnen betalen, daarrekenen we niet op. Verder gaat hij in de 2e klas naar Engeland, in de 3e naar Vlaanderen en in de 5e naar Rome. Spaarpotje daarvoor is wel handig.

 

grtz

Marion

Houdt ook in de gaten dat er grotere uitgaven zijn, die niet elke maand terugkomen. Denk aan een andere auto (elke 5-7 jaar, als je tweedehands koopt misschien wel vaker), een nieuwe (af)wasmachine, onderhoudskosten van het huis, verwarmingsketel (na 10-15 jaar)... Als je alleen probeert een paar maanden van 1 salaris rond te komen, tellen die dingen niet mee, en dan kom je jezelf wel tegen. (Natuurlijk zijn er ook incidentele inkomsten, belastingteruggaaf, vakantiegeld, dertiende maand)

citaat:
Marion60 wrote:
Maar wat Gompy zegt, probeer het gewoon eens een tijdje met 1 te doen. Zet 1 salaris weg en probeer van het andere te leven.

Ik ben tijdens de zwangerschap van de eerste begonnen met het bijhouden van een soort kasboek in excel. Gewoon eens zien waar het geld nou precies naar toe ging allemaal. Wat er per se wel nodig was en wat eigenlijk niet per se nodig was. Dat document telde per kostensoort op en aan het eind van de maand had ik een totaalbedrag zodat ik kon zien of we op 1 salaris konden leven. Kon dat niet, dan had ik alsnog kunnen beslissen om parttime te blijven werken.

Ik ben dat zo gewend geraakt dat ik al mijn bonnetjes nog steeds invoer. Niet om krenterig te zijn maar gewoon leuk om te zien hoe het uitgavenpatroon is elke maand. Maar het was destijds in elk geval een goede manier om overzicht te krijgen of we op 1 salaris met z'n drietjes door konden.

Ik doe iets soortgelijks. Elke maand maak ik een dump van de bankmutaties naar excel en verdeel het naar kostensoorten. Ik heb per kostensoort een "maandbudget" en als er teveel overschrijding is, weet ik dat we dat in de gaten moeten gaan houden.

Ook houd ik de boodschappenlijst in excel bij. Ik heb 3 winkels waar ik regelmatig kom en de prijzen van noteer aan de hand van de kassabonnen. Je koopt toch vaak dezelfde artikelen dus zo krijg je vrij snel inzicht in welke artikelen waar goedkoop zijn. 

En sinds kort houd ik maandelijks de meterstanden van gas en electra bij. We zijn nogal geschrokken van de afrekening. Twee kindjes die regelmatig in bad gaan en 2 uitgeputte ouders die ook dagelijks in bad gingen. Dat hakte er nogal in. 

En zo zijn er genoeg mogelijkheden om te besparen als dat nodig is. 

Wij hebben uitgerekend wat we op jaarbasis kwijt zijn aan vaste lasten, dat bedrag hebben we gedeeld door 12 maanden. Elke maand gaat dat bedrag (neem het voor de zekerheid wat ruimer) automatisch naar een aparte bankrekening waar dus alles van betaald gaat worden (wel jaarlijks het bedrag indexeren).
Verder sparen we automatisch en wat er dan dus "overblijft" gebruiken we voor de gewone dagelijkse uitgaven.

We zijn hier mee begonnen toen we het van een salaris moesten gaan doen, intussen al ruim 18 jaar en het bevalt ons nog steeds prima. Op deze manier is er altijd geld om een verzekering of wat dan ook te betalen. Zeker een fikse (auto)verzekering komt vaak maar eens per jaar en dan zul je net zien dat je die maand al teveel hebt uitgegeven.

Daarom probeer ik zoveel mogelijk in maandelijkse termijnen te betalen.

Verzekering, motorrijtuigenbelasting, etc. zijn gewoon maandelijkse uitgaven hier.

Automatische incasso's doe ik ook niet aan als het niet per se hoeft. Voor die paar euro acceptgirokosten die je uitspaart doe ik het niet. Ik wil het zelf onder controle hebben wat er wanneer van mijn rekening gaat en ik heb de boel zodanig op de rails dat ik rekeningen altijd meteen kan betalen dus ik vind automatische incasso in ons geval niet nodig.

Zo kom ik nooit voor grote verrassingen te staan.

Welk systeem je gebruikt maakt in principe niet zo veel uit. Je moet gewoon zorgen dat overzicht hebt en goed in de gaten houden waar je geld naar toe gaat. Dan komen die verrassingen gelukkig niet voor!

Dankjewel voor al jullie reacties!!
Ik heb er zeer zeker wat aan.

Bericht van Bianca75:

Hallo, ik ben Bianca, 34 jaar en ik zit met een "probleem". Ik wist vroeger al: Ik wil kinderen. Toen ik 9 jaar geleden mijn vriend ontmoette, wist ik dat hij hier anders over dacht. We zijn gaan samenwonen en geleidelijk kwam het onderwerp kinderen steeds weer terug. We woonden op een flatje met 1 slaapkamer, dus dat was geen optie. Het rare was toen we eenmaal een huis kochten, mijn kinderwens (vanuit mezelf) helemaal naar de achtergrond verdween. We hebben een hele fijn relatie en het gekke is: Vorige week hebben we het over kinderen gehad. Hij wordt bijna 31 en ik ben dus 34. Maar het gekke is dat ik zo twijfel. Aan de ene kant mis ik het helemaal niet, maar ik denk er wel over na. Hoe hak je die knoop toch door? Het leven dat we nu leiden vind ik heerlijk en ik heb altijd gezegd dat als er geen kinderen komen het ook oke is. Maar de twijfels blijven. Krijg ik geen spijt als ik het toch doe? De relaxte levensstijl die ik nu leid vind ik heerlijk, maar ik kan maar niet beslissen of ik dat wil "opgeven" voor een kindje.... Zijn deze twijfels raar???? Ik word gek van mezelf en heb er echt buikpijn van. Nou wil mijn vriend er voor gaan, en nu weet ik het niet zeker.....HELP!!!!!

Reactie van Erica:

Tja, hoe komt die twijfel...... ik denk dat je je dat even moet afvragen.....

Waar ik vaak bang voor ben, dat mensen die toch besluiten, niet aan kinderen te beginnen er later spijt van krijgen.

Maar ik denk wel dat je er aan toe moet zijn, blijf er open met elkaar over praten, misschien komt de behoefte toch terug!

Moeilijk die twijfel, ik denk wel dat het betekent dat je nog niet aan kinderen toe bent. Wanneer wel? Misschien wel nooit!

De beslissing om te proberen een gezinnetje te stichten moeten jullie allebei voor de volle 100% nemen. Anders doe je later je kindjes misschien te kort door geen goede ouders te zijn.

Het staat misschien wel bot geschreven, maar als je kinderen mag krijgen is dat gewoon een klein wonder, daar moet je alles voor over hebben. Bedenk dat je kinderen krijgt voor het leven, erg is geen weg meer terug. 

 

citaat:
Gompy wrote:
als je kinderen mag krijgen is dat gewoon een klein wonder,  

Als ze geboren worden zijn ze klein, maar noem het wonder maar gerust groot......

Dat bedoel je toch Gompy???

Op het geboortekaartje van onze oudste stond: "Zoveel geluk, zo klein verpakt". Zegt alles denk ik als het om ouderschap gaat.

Natuurlijk bedoel ik dat Erica, ik heb dat grote wonder gelukkig twee keer mogen meemaken........

Ik kan je niet echt helpen in je keuze, vrees ik. Wat ik uit ervaring wel kan zeggen is dat als je ze eenmaal hebt, je je niet meer kan voorstellen hoe het zonder was. Als onze kinderen nu een nachtje uit logeren zijn, zitten wij ons te vervelen!

Lastig lijkt me, maar als je twijfelt zou ik het nog even uitstellen. OGeef jezelf nog even. Mijn man zegt altijd: als bij  vrouwen de eierstokken beginnen te rammelen is er geen houwen meer aan, maar kennelijk rammelen ze bij jou nog niet hard genoeg ;-). maar kinderen krijg je wel voor de rest van je leven dus bij twijfel lijkt het mij beter nog even te wachten. Toen ik mijn man leerde kennen had ik al 3 kinderen. Vond het eigenlijk wel genoeg maar mijn man wilde er zo graag nog één van ons samen. Dat overviel mij toen. Ik heb hem nog even bedenktijd gevraagd en dat heeft zo'n half jaar geduurd. In dat half jaar ben ik er echt naar toe gegroeid. Dus geef jezelf nog even tijd.

grtz

Marion

Man man ik weet werkelijk niet wat me overkomt.

Heb, zoals volgens mij bij de meeste van jullie wel bekend, altijd gezegd dat ik pas kinderen wilde als ik getrouwd was. Nou ik ben koud anderhalve week getrouwd en de laatste dagen spookt het maar door mijn hoofd.

Ongetwijfeld heel erg gezond om zo'n sterke kinderwens te hebben, maar een hele vreemde gewaarwording. :-))

Grapjurk ;P
Maar serieus: die kinderwens was er dus al alleen nu  mag 'ie van jou de ruimte krijgen??

Mijn schoondochter was ook nog geen 3 maanden na haar huwelijk zwanger. Ze zijn 4-9-2008 getrouwd en het kindje wordt 9-9-2009 verwacht. Die kinderwens zat er ook al lang en het verbaasde ons dus ook niet toen ze kwamen vertellen dat ze zwanger was.

grtz

Marion

Dit wordt voor mij een hele dubbele reactie die ik ga tikken maar mijn persoonlijke mening is dat je nog beter zou kunnen wachten en nog wat genieten van je nog zo prille huwelijk.

Zo dat klinkt makkelijk he? Nu de feiten. Ik ben bijna 33, ik ben de afgelopen 3 jaar een tikkende hormoonbom geweest en wat was het maar goed dat Mick geen kindjes meer kan krijgen, want anders had hij het echt heel erg moeilijk met mij gehad. Nu echter, nu ik er aan gewend ben dat we de kids niet elke dag hebben, kom ik steeds meer tot het besef dat een zegen is om niet elke dag de zorg te hebben over (kleine) kinderen. Je bent er dag en nacht mee bezig, ook als je even niet wilt, als je moe bent, ziek bent, het druk hebt gehad op je werk of wat dan ook. En natuurlijk weet ik wel dat je dat allemaal er graag voor over hebt, dat heb ik ook maar toch is het ook weer fijn als ze er niet zijn, omdat we dan ons eigen leven kunnen leiden. Volgens mij ben je nog super jong, en ik zou zeggen geniet van elkaar, van je werk, van het leven en wacht nog even.

Zo en als je alsnog beslist dat je het wel wilt en dat die Daanie maar lekker wat kletst, dan begrijp ik dat ook nog, want die hormonen, dat is me wat..;-)

Een waarheid als een koe! Een voorbeeld: Jeroen heeft vandaag zijn eerste vakantiedag..... hij wil nu erg graag weer aan het werk. (Nog 3 weken vakantie te gaan).

Tja, en er zijn ook mensen die 25 weken zwanger zijn op het moment dat ze trouwen, die op dat moment nog maar een jaar samen zijn en die nog steeds helemaal gelukkig zijn met het feit dat het zo gelopen is...........................

Of zet ik het topic nu even helemaal op z'n kop?

Ik vind de reactie van Daanie ook heel goed moet ik zeggen. Want dat laat je beseffen dat het niet altijd leuk is om kinderen te hebben. NIet dat ik ze zou willen missen....Maar ik mis soms wel de vrijheid of inderdaad het feit dat ik gewoon eens ziek op mijn bed wil kunnen blijven liggen als ik ziek ben en dat ik dan niet voor mijn kindertjes hoef te zorgen.

Ik had al een kinderwens voordat we trouwden. Was vrijwel gelijk na ons huwelijk zwanger, maar helaas liep dat fout. Een tweede zwangerschap eindigde ook te vroeg. Daarna hebben we een periode van rust genomen en in die tijd heel veel dingen gedaan waar we zin in hadden. Uit eten, weekendjes weg, genieten van elkaar en dat was heerlijk.

Toen ik uiteindelijk zwanger was van Esther waren we blij en er ook aan toe om voor zo''n kleintje te zorgen.

Dus mijn moraal van dit verhaal: geniet van de tijd die je samen hebt en als het moment gekomen is geniet dan van de zwangerschap en je kind.

Met kind geniet je ook.... maar anders.

Ik heb ook absoluut niemand voor het hoofd willen stoten hoor. Absoluut niet. Iedereen maakt natuurlijk zijn eigen keuzes maar nu ik weet wat ik nu weet, ben ik blij dat ik nog niet zwanger ben geweest of heb mogen worden. Ik heb altijd een zeer sterke kinderwens gehad en ik heb nog steeds een kinderwens, maar ik ken nu ook de andere kant.

Maar dat missen van die vrijheid en dat moeders geen tijd hebben om ziek te zijn enzo, dat heb je toch altijd? Op welk moment je ook aan kinderen begint. Dus ik zie dat persoonlijk niet als reden om een kinderwens uit te stellen.

Kijk, als je van thuis uit getrouwd bent, nog niet samengewoond hebt etc, dan kan ik me erin vinden dat het misschien wel beter is om eerst eens van het getrouwde leven te genieten. Nog lekker met z'n tweetjes wat jaartjes doorbrengen. Een stevige basis opbouwen om ooit een gezin te stichten.

Maar als je net als Lianne toch al wat jaartjes samenwoont, al heerlijk samen van die vrijheid hebt genoten, leuke dingen hebt gedaan die je altijd had willen doen, dan zie ik niet wat er mis is als Lianne nu heel graag aan haar kinderwens zou willen gaan werken.

Dan maakt dat boterbriefje d.d. 26 juni toch geen enkel verschil. Zijn ze nu een ander paar dan op 25 juni? Waarom zou ze dan nu nog eerst een paar jaar moeten gaan genieten met z'n tweetjes?

En, jaja ik kan ook een pessimist zijn, wie zegt dat je meteen zwanger bent? Wie zegt, als je het nu wegdrukt en pas over 5 jaar aan die kinderwens gaat werken (omdat iedereen je te jong en te pasgetrouwd vond) en als op dat moment blijkt dat je het allemaal niet cadeau krijgt, dat je geen spijt hebt dat je niet op je gevoel af bent gegaan op het moment dat de hormonen door je lijf gierden?

Ik vind het niet aan ons om nu tegen Lianne te zeggen dat ze dat sterke kinderwens-gevoel moet negeren. En tuurlijk ik ben het met jullie eens, er verandert heel wat als je eenmaal kinderen hebt (zelfs het meest fantastische droomhuwelijk kan van die omschakeling een flinke tik oplopen) en het is inderdaad niet altijd rozegeur en maneschijn, maar overheerst al het positieve niet wat het ouderschap met zich meebrengt?? Bij mij wel! Ik geniet me helemaal suf met die 2 kleine meisjes waar ik mezelf en mijn man in terugzie. Want dat is heel bijzonder: jezelf terugzien in je kinderen.

(Jezelf terughoren uit je kinderen is voer voor weer een heeeeeeel ander topic! ;-)))

Edited by - Sje on 6-7-2009

Daanie ik wil jou zeker niet voor het hoofd stoten maar ik vind jouw mening over de lusten en lasten van kinderen nogal negatief.  Ik heb er echt nooit, maar dan ook nooit spijt van gehad jong moeder te worden. Misschien is het zelfs wel de reden dat ik het ook nooit als zwaar of moeilijk heb ervaren, Het is natuurlijk ook wel een feit dat je lichamelijk veel meer aankunt als je in de 20 bent, dan wanneer je op je 35e je eerste kind krijgt.  Ik denk ook dat je persoonlijk veel flexibeler bent dan wanneer je ouder bent. Oftewel, volgens mij veel voordelen om jong moeder te worden (en ja, meestal ben je ook sneller zwanger, je bent nu eenmaal het vruchtbaarst voor je 25e).

Ik verlang nooit naar "rust" of wat dan ook. Als ze uit logeren zijn voel ik me echt niet lekker. Genieten doe je juist volop, dus het "ga eerst maar genieten" vind ik ook altijd een vreemde opmerking.

Ik denk dat je gewoon je gevoel moet volgen (natuurlijk wel verstandig blijven nadenken ;-)) en je vooral niets aantrekken van je omgeving, die misschien commentaar heeft.

Ik denk dat ik nu toch verkeerd begrepen word, maar ik vind het bijzonder dat Lianne zelf schrijft dat ze na 1,5 week getrouwd te zijn deze hormoonstorm heeft en dat probeerde ik wat te relativeren, want zoals Sje schreef, wat is er nu anders dan 1,5 week geleden?

Iedereen moet zijn of haar eigen keus maken, ik denk alleen dat het moederschap vaak te geromantiseerd wordt door jonge mensen, dat zie ik bij mezelf nu ik wat ouder ben geworden ook. 

Ik ben dol op de 2 boys waar ik regelmatig voor mag zorgen.

Verkeerd begrepen? lees je eigen stukje maar eens terug. Ik vind het nogal negatief. Je schrijft dat je eigenlijk blij als ze weg zijn omdat je dan je "eigen leven weer kan leiden"???!! Ik kan me daar helemaal niks bij voorstellen, het lijkt me echt vreselijk om deeltijd-ouder te zijn, en de kinderen horen gewoon bij mijn leven.

Ik denk niet dat ik het romantiseer, het is gewoon hoe ik het beleef. Ik ben ook jong moeder geworden (21). Heel bewust, nooit spijt gehad.

Waarom vind jij het negatief dan als ik dat zeg? Op die manier plak jij er een waarde aan, ik zeg toch dat ik het ook van iedereen respecteer dat hij zij zijn eigen keus maakt?

Maar ik zal mijn mening verder niet geven, die doet er namelijk ook helemaal niet toe, Lianne en haar man moeten zelf weten wat ze doen, maar ik zag er geen bezwaar in om een stukje van mijn eigen ervaring erin mee te geven. 

Nogmaals als dat bij iemand verkeerd is gevallen, excuses dan. Dat was absoluut niet de bedoeling.

citaat:
Daanie wrote:
ik vind het bijzonder dat Lianne zelf schrijft dat ze na 1,5 week getrouwd te zijn deze hormoonstorm heeft en dat probeerde ik wat te relativeren, want zoals Sje schreef, wat is er nu anders dan 1,5 week geleden?

Ik bedoelde het eigenlijk anders (meer in het kader van al een aantal jaren bij elkaar zijn, dus waarom zou ze nu eerst moeten genieten van het getrouwd zijn als je al wat jaartjes samen erop hebt zitten in vergelijking met mensen die nooit samengewoond hebben en van huis uit trouwen), maar van die kant kun je het inderdaad ook bekijken.

Ik vind het niet negatief dat je je eigen mening geeft (dat zeg ik ook niet), maar die mening op zich is wel nogal negatief, dat kan je toch niet ontkennen.

Ik geef alleen aan dat ik een heel andere ervaring en gevoel heb, een tegengeluid dus.

Ja tuurlijk, iedereen zijn eigen keuze, ben ik helemaal met je eens, schreef ik ook al.

Zo zie je maar weer dat een geschreven woord ook nog eens vaak anders overkomt dan dat het bedoeld wordt.

Ik wil nog een opmerking kwijt over het weer naar huis gaan van mijn boys, dat is een heel ander topic, wat hier ook al eens is beschreven maar als je niet fulltime de controle hebt over de opvoeding is het erg moeilijk om daar zomaar middenin te springen. Maar nogmaals, ik veroordeel niemand, ik zou niet durven, wie ben ik..;-))

We hebben tegelijk gepost ;-) Ik snap helemaal dat jij niet in een ideale situatie zit Daanie, het lijkt me inderdaad erg lastig.

En nu Lianne weer..;-) Ben benieuwd of ze zich uberhaupt iets aantrekt van wat wij vinden :-)

Als ze binnenkort zwanger raakt en een dochter krijgt, noemt ze haar Esther. Dat is het belangrijkste. En verder hoeft ze zich inderdaad niks van ons aan te trekken. ;-)))

Waarom niet? Ze vraagt het toch? ;-)

Een mannelijk geluid dan maar, per slot heb ik geen last van een hormonenstorm... Wij hebben gewacht, we waren 7 jaar getrouwd voor M2 geboren werd. Die jaren had ik niet willen missen, niet omdat we ongelukkig zijn met de kinderen, maar wel omdat je je leven anders invult als je eenmaal kinderen hebt. Wij trouwden uit huis, en ik weet niet hoe ons huwelijk zich zou hebben ontwikkeld als we meteen kinderen zouden hebben gekregen, we hebben nu aan elkaasr kunnen wennen en een relatie op kunnen bouwen voordat die relatie belast werd met kinderen (en ja, ik schrijf expres belast).

Ik was en ben heel gelukkig met de meiden, en was ook blij als ze een weekendje ergens anders waren. Zeker kleine kinderen zijn prachtig om mee te leven, om jezelf terug te zien en te horen, maar ze zijn ook vermoeiend, waardoor het heerlijk is als je ze even bij een ander kwijt kan, die er ook van geniet en waarvan je weet dat ze goed verzorgd zijn. 

Ik ben het dus helemaal met Daanie eens, en met Margreeth. ;-)

Gelukkig mag Lianne zelf beslissen (of laat ze haar hormonen beslissen)... Maar ze heeft onze overwegingen gelezen en misschien laat ze een en ander meewegen? Altijd goed om andere geluiden te horen, lijkt me.

Zo daar zal ik dan zelf ook eens even reageren.

Iedereen heeft punten waarvan ik zeg: Ja daar kan ik me in vinden of ik begrijp wat je wilt overbrengen.

Als ik denk aan kinderen krijgen denk ik niet alleen aan rozengeur en maneschijn. Integendeel, ik weet heel goed hoe de andere kant is gezien de 12 kindjes die bij broer en zussen rondhuppelen.

Wij zijn ruim 5 jaar samen, waarvan anderhalf samenwonend en dan nu getrouwd. Genieten, dat hebben we volop van elkaar gedaan en doen we nog steeds. Ik zeg niet dat iemand het tegendeel gezegd heeft, maar ik geloof vast en zeker dat je nog steeds van elkaar kunt genieten als je kinderen hebt.

Wij zijn geen wereldreizigers, geen uit eten personen, geen uitgaansjongeren. Wij kunnen het thuis minstens net zo gezellig hebben. Dus wat dat betreft zullen we niet veel vrijheid in hoeven leveren.
Maar wanneer je ook de keuze maakt voor kinderen, veranderen doet je leven altijd. Of je nu 20, 30 of 40 bent.

Allemaal bedankt voor jullie verhelderende reacties en inderdaad Sje, ik trek me er verder niets van aan. En als het ooit zover komt dan noemen we ons kindje natuurlijk geen Esther maar KD of het moet een KH worden ;-))

Ik wil ook nog graag iets toevoegen. in al het bovenstaande kan ik mij ook vinden, net als Peter.

Ten eerste denk ik dat het heel belangrijk is dat meneer Lianne er ook 100% achter staat. Een kindje grootbrengen doe je toch samen.

Toen onze oudste was geboren, was ik 28 jaar. We hadden graag 1,5 jaar eerder al een kindje gekregen, maar dat zat er niet in. (Snel) Zwanger worden is niet vanzelfsprekend. Dat zou dus een reden kunnen zijn om niet lang te wachten. 

Toch ben ik blij dat wij "iets ouder" waren. Wij hadden beide al een carrière opgebouwd en onze schaapjes op het droge. Kinderen zijn niet alleen erg lief, maar kosten ook geld. Ik ging er altijd van uit dat ik parttime zou blijven werken als ik kinderen had. Nu ben ik uiteindelijk toch gestopt en dat is financieel ook goed mogelijk. Dat vind ik toch ook een groot voordeel van iets ouder beginnen aan kinderen.

Succes met jullie beslissing, Lianne! 

Alles heeft voordelen en nadelen. Het kan een voordeel zijn als je wat ouder aan je kinderen begint omdat je het dan misschien financieel wat ruimer hebt. Persoonlijk heb ik dat nooit mee laten tellen. Zelf ben ik wel van mening dat al je jonger bent je het fysiek allemaal wat makkelijker aankunt. Mijn oudste kwam toen ik bijna 22 was, mijn jongste toen ik 36 was. Voordeel als je jong kinderen krijgt vind ik dat je ook nog relatief jong bent als ze de deur uitgaan en dan kun je samen ook weer zoveel doen en ben je lichamelijk ook nog wat fitter. En je wordt ook jong Oma ;-) en kunt dan weer heel wat jaren van je kleinkinderen genieten.

Maar hoe dan ook, je moet als stel samen achter je beslissing staan, dat is het allerbelangrijkste.

grtz

Marion

Nou meneer Lianne staat er in elk geval 200% achter :-)

En toch..................ik was 35 toen de oudste kwam en heb het fysiek nooit als extra belastend ervaren (ook niet qua zwangerschap). Geen idee of het fysiek makkelijker was geweest als ik 10 jaar jonger was, maar ik voel me absoluut geen oude moeder ofzo, sterker nog door die kleine dametjes voel ik me vele malen jonger!

Betere beweging dan met 2 kleuters op je 40e kun je niet hebben. Daar kan geen sportschool tegenop! ;-)

Ik had graag op veel jongere leeftijd kinderen gewild maar dat heeft niet zo mogen zijn. Of beter gezegd, achteraf gezien is het maar beter dat het toen niet gebeurd is gezien die verbroken relaties. Als ik in een van die relaties kinderen had gekregen was het nooit financieel mogelijk geweest om thuisblijfmoeder te zijn en die mogelijkheid heb ik nu wel.

Dus het heeft zo moeten zijn dat het zo gelopen is en ik uiteindelijk pas op mijn 35e moeder werd.

Edited by - Sje on 7-7-2009

En zo heeft iedereen goede punten en moet je gewoon op je eigen gevoel (van jullie beiden) afgaan, want dat is het allerbelangrijkst.

Ik denk dat ongeacht je keuze het achteraf de beste keuze zal blijken. Als je jong kinderen krijgt, kun je je niet voorstellen dat je ze niet had gehad en ben je dolgelukkig. En als je later kinderen krijgt, kun je je niet voorstellen dat je bepaalde dingen anders had gemist.

Maar... als ik jouw berichtje zo lees, Lianne, dan begin ik een vermoeden te krijgen in welke richting de weegschaal doorslaat ;-)

Inderdaad Miriam, als ik alles zo eens doorlees denk ik dat er hier binnenkort weer een nieuw zwangerschapsforum geopend gaat worden ;-))

@ Lianne, doe wat jullie harten jullie ingeven en het komt allemaal goed!!

Ik heb altijd gezegd jong kinderen te willen krijgen (als ik ze krijgen mag/kan) en jong ben ik nu en die wens is er nog altijd.
Misschien komt het omdat ik zelf de jongste uit het nestje ben en mijn moeder 'al' 40 was toen ik geboren werd. Toch merk je dat er dan een flinke generatiekloof is.

@Gompy: We volgen zeker ons hart, maar dan is nog altijd fijn dat ik hier even langs kan komen om andere ideeën/meningen en ervaringen te kunnen lezen :-)

Lianne, go for it!!!!! ;-))

Meneer Lianne, NU naar huis komen. Hahaha o nee, grapje hoor!

Oh, je hebt het heel erg te pakken he?! Je kunt hem ook tegemoet rijden en dan onderweg even een rustig plekje opzoeken! ;-)))

Nee hoor zo erg is het, gelukkig, niet. Die reactie kwam gewoon bij me op na jouw zinnetje :-))

Nou, we merken het vanzelf wanneer we digitantes en digi-ooms gaan worden!

Ja, zo'n kindje krijg je als je met Bassie naar bed gaat! Dus denk daar vooraf goed over na! Ik zou me beperken tot meneer Lianne als ik jou was!

Hahahahaha, wat zijn we scherp!

Ja, hersenen zijn nog warm van het hete weer van vorige week! Haha!