Ik heb als kind zelf een pleegbroertje gehad; heb dat als positief ervaren. Goed hoor, als je jezelf er zo voor inzet. Katinka

Ik word ook vaak gewaarschuwd door mensen, omdat ik zó gek ben met kinderen of het wel verstandig is om hieraan te beginnen, want een pleegkindje gaat meestal ook weer terug. Ik zeg dan altijd, mijn oppaskinderen gaan s'avonds ook weer naar huis en heb ik ook niks, natuurlijk is het wel anders als je ze een aantal weken of misschien zelfs maanden over de vloer hebt gehad en je hart en ziel hebt gegeven, maar dan denk ik, IK kan ze op dat moment de geborgenheid, zekerheid en liefde geven waar ze naar verlangen en nodig hebben. En je begint eraan en je weet het vantevoren dat die mogelijkheid er in zit dat het kindje weer weg gaat. En tuurlijk is dat moeilijk dat geloof ik gelijk maar dat weegt niet op tegen wat je voor het kind hebt kúnnen doen. Tenminste zo voel ik het!!! Groetjes Danique

Lieve Danique, Vol bewondering heb ik je verhaal gelezen!!!!! Ik vind het ontzettend knap als mensen dit kunnen!! Ik weet niet of ik hier zelf voor in de wieg gelegd zou zijn hoor! Ik zelf zou me denk ik ontzettend gaan hechten aan dat kindje en zoveel verdiet hebben als hij/zij weer weg zou moeten. Een neef van ons heeft ook een pleegkindje. Hebben zelf twee kinderen plus dat pleegkindje dan. (Hadden zelf nog een kindje dat is op 4jarige leeftijd overleden). Na deze ontzettend trieste gebeurtenis hebben ze besloten om andere kinderen te proberen te helpen. Heel moedig vind ik dat. Zij hebben zich opgegeven voor langdurig pleegouderschap. Momenteel hebben ze een kindje dat pas 3 weken oud was toen hij bij hun in huis kwam (en waarschijnlijk zal hij blijven totdat hij 18 is en dan zelf kan beslissen). Maar goed, nogmaals ik vind het heel knap en moedig van jullie. Ik wens jullie heeeel veeeel succes!!!!!!! Groetjes, Isa

Lieve Danique, Wat ontzettend leuk dat jullie ook pleegouders willen worden!!! Ik ben dus ook een pleegouder van een zoon van 4 en sinds 2 maanden van een dochter van 2 1/2 maand en heb ook een eigen dochter van 10. Wat mijn ervaringen betreft: als je de ouders laat weten en voelen dat zij ouders mogen zijn en dat ze het gevoel krijgen dat ze heel belangrijk zijn voor hun kind, ook al ben jij degene die het verzorgt/opvoedt dan is het contact heel warm en prettig met de ouders. Tenslotte krijg je die gewoon bij het kind eventueel met opa's en oma's! De baby die ik nu 2 maanden in huis heb is verslaafd geboren. Zij mag bij ons afkicken en krijgt daarvoor medicijnen. Haar ouders zijn al jaren verslaafd en dachten onvruchtbaar te zijn. Toen kwam dan toch hun prinsesje..... Dat was voor hun een aangename verrassing. Nu willen ze heel graag voor haar zorgen en zijn nu al een tijdje bezig met afkicken. Ze hebben gewoon een woning en thuis staat al een bedje klaar en er zijn genoeg kleertjes. Het blijft twijfelachtig of ze uiteindelijk zelf voor haar mogen zorgen, maar je snapt het al, dat is een zeer moeilijke kwestie waarbij vooral voor de ouders veel emotie bij komt kijken. Iedere gezinssituatie is anders en ook ieder kind is anders...... Onze pleegzoon van 4 woont nu ruim twee jaar bij ons en mag bij ons blijven wonen. Uit onderzoeken is gebleken dat moeder niet de capaciteiten heeft om hem zelf op te voeden alhoewel ze dat in haar hart best wel wil natuurlijk. Al mijn kinderen zijn gelijk, gevoelsmatig voel ik geen verschil tussen pleeg of eigen....... alhoewel die band wel langzaam ontstaan is en daar is zeker een jaar overheen gegaan. Wat voor soort zorg willen jullie bieden? Langdurende zorg of crisisopvang? Ik doe dus beiden.... Mijn begeleiding is heel goed, heb geen tot weinig klachten.... Heb je nog vragen? Stel ze gerust!

ik heb respect voor jullie hoor!!! ik zou het wel willen maar niet kunnen.....ik trek me alles aan en hecht me teveel aan de kinderen denk ik....... gr. silvia

Ik bewonder het ook. Heb ik al eens in een ander topic geschreven aan Sampie. Ik zou heel graag pleegkindjes helpen, maar ik trek het ook niet dat ik er ooit weer afscheid van moet nemen. En natuurlijk doet het je goed als je zo'n kindje een toffe jeugd kunt geven en als je de ouders van zo'n kindje heel gelukkig kunt maken omdat ze zelf niet voor hun kindje kunnen zorgen, maar ik ben er echt het juiste mens niet voor. Dus ook in dit topic voor Sampie, Danique en al die andere mensen die zo fantastische pleegkindjes opvangen: petje af voor jullie allemaal!

Hoi Sjé en Silvia, Weet je dat ik dat vaker hoor? Dat mensen bang zijn om weer afscheid te moeten nemen van hun pleegkindje? Maar het ligt toch anders dan je denkt...... Stel, je hebt een buurvrouw die zich de laatste tijd erg terugtrekt, ze heeft zelf een slechte jeugd gehad en dat komt nu allemaal weer naar boven en heeft tijd nodig om het weer te verwerken...... , maar ze heeft twee schatten van kinderen waarvan de jongste 1 en de oudste 3 jaar. Aangezien ze op dit moment het leven niet meer ziet zitten en ze met behulp van hulpverleners haar leven weer op de rails wil zetten en ze vraagt aan jou of je voor 3 maanden voor haar kinderen wil zorgen. Stel dat je de tijd ervoor hebt en de zin....... en je besluit om het te doen!!! En dan: De 3 maanden zijn om, Zeg je dan tegen je buurvrouw: laat ze maar bij mij blijven, ik ben van ze gaan houden dus nu kan ik er geen afstand meer van doen? Nee toch? Wat er ook verder gebeurt met de kinderen; jij hebt ze toch van een onaangenaam gebeuren iets positiefs mee kunnen geven. Natuurlijk ga je je binden aan een kind, maar je wilt uiteindelijk het beste voor het kind en als dat betekent dat het teruggaat naar ouders (want als de ouders het kunnen is dat uiteindelijk de beste plek) dan kun je je in ieder geval troosten met het feit dat je de kinderen 3 maanden hebt kunnen geven waar ze positief aan kunnen terugdenken. Nu snap ik wel dat het in dit geval iets anders ligt omdat je de kinderen kent, maar het komt uiteindelijk op hetzelfde neer!! Juist de mensen met veel gevoel kunnen het heel goed. Je moet juist heel veel inlevingsvermogen hebben denk ik en sociaalvoelend zijn. Dan kom je er wel!!

nou je dit zo zegt Sandra moet ik denken aan de tijd dat ik op het dierenpension/asiel werkte....in het begin wou ik elk zielig beestje wel meenemen.....(niet gedaan hoor hihi) maar later vond ik het des te mooier dat ze een fijn baasje kregen en de rest van hun leven konden slijten bij het nieuwe baasje.......... en die voldoening die het gaf als er een asielkat/hond binnenkwam die honger had en moe was.....die gaf je wat eten en drinken en een uurtje later prinsheerlijk lag te slapen in zijn/haar mandje hihi zalig gewoon...dat gaf een goed gevoel........ik denk dat jij dat ook hebt met de kinderen.......niet dat het te vergelijken is.....maar het gevoel misschien wel ;-) gr. silvia

Ik sluit me helemaal aan bij Sandra. Natuurlijk is het moeilijk om afscheid te moeten nemen van een kind, maar idd het positieve wat je er misschien mee bereikt hebt, is toch goed en geeft je een goed gevoel misschien. Afscheid nemen is nooit leuk maar als ik op die manier iets voor dat kind én de ouders kan doen vind ik het goed. Wat voor opvang ik zou willen weet ik niet eerlijk gezegd en het maakt me niet zoveel uit. Als ik maar één kind of meerdere zou kunnen helpen. Op dit moment is er in ons leven iets aan het veranderen, ik kan daar helaas nu nog niets over vertellen maar binnenkort vertel ik meer aan jullie. Maar de wens om een pleegkindje in huis te nemen blijft. Lieve Sandra, Leuk hoor dat er nog een pleegouder is hier, is toch wel fijn ik hoor heel veel van mijn vriendin maar ja dat is maar één persoon! Als ik vragen aan je hebt Sandra dan stuur ik je wel even een privé-berichtje. In ieder geval bedankt voor je informatie!! Ik hoop dat de ouders snel kunnen genieten van hun prinsesje en dat het goed blijft gaan. Mocht dit nou niet goed gaan komt het dan ook weer terug bij jou? Mits er plaats is natuurlijk bij jullie op dat moment. Heel veel sterkte en succes ook voor de ouders. Groetjes Danique

Hoi Sandra, Ik snap de beredenering van die kant ook inderdaad en het voorbeeld dat je geeft laat ook zien dat het niet echt afscheid nemen is, maar dat je op zo'n moment juist blij bent dat je iets goeds voor zowel de buurvrouw als haar kindjes hebt kunnen doen. Ik zou ook nooit koste wat het kost pleegkindjes proberen te houden. Maar ik denk wel dat ik echt even behoorlijk van slag zou zijn na het vertrek van een kindje. Aan de andere kant lees je ook vaak dat pleegouders meestal nog heel goed contact houden met pleegkinderen en dat is natuurlijk ook wel speciaal. Nou ja, wie weet, zit het er toch nog ooit eens in. Ik vind het namelijk wel iets heel moois en dankbaars om te kunnen doen.

Hoi Sandra, Ik ben nog niet naar een avond geweest, ik zal eens kijken wanneer er hier in de buurt een avond is. Tuurlijk ben je verdrietig als ze weer weg moet maar de edachte dat je iets voor hebt kunnen doen is al heel wat. Ik wens je tot die tijd veel plezier met de kleine meid en je pleegzoon van 4 en je eigen dochter van 10. Groetjes Danique.

Ik heb dit topic gelezen; ben gewoon een beetje ontroerd. Wat zijn jullie een geweldige meiden..... Fantastisch hoor; je hart en huis openstellen om een kind de warmte, liefde, zorg en aandacht te geven waar ze RECHT op hebben! Ik wou het even kwijt!

Lief Stel dat je zo ontroerd bent, maar wij zijn niks meer geweldige meiden dan jij hoor, hahahaha. Een ieder kiest wat bij hem past en voor hem of haar het beste is of lijkt en of dat nu met of zonder pleegkind is of wel of geen adoptie, met of zonder kinderen. Het blijft moeilijk als je ze zelf niet op de wereld kunt zetten en daarom vind ik het ook mooi als je je hart open kunt stellen voor iemand anders. Kun je dat niet dan hoef je je niet te schamen vind ik. Al zijn er mensen die nog vooroordelen hebben hoor als je niet zwanger raakt. Maar Stel nogmaals wel lief hoor je reactie!!!

Nou Danique, wat een lieve reactie. Enne... het is toch een beetje achterlijk dat mensen vooroordelen hebben als je niet zwanger raakt. Dat type mensen heb ik persoonlijk niets mee. Altijd naar een ander kijken ( en wijzen) Dat zegt meer over hen dan over jou hoor! Ik heb zelf 2 gezonde kinderen en realiseer me terdege dat ik bevoorrecht ben. Maar als je ze zelf graag had willen krijgen is het heel bitter als blijkt dat dit niet voor je is weggelegd. Dan vind ik het geweldig dat je na je onvervulde diepgekoesterde wens je hart kunt openstellen voor een kindje. Hadden we maar mensen zoals jij in Nederland; dan zouden er heel wat pleegkinderen in een warm nest terechtkomen!

Kijk, deze reacties maken deze site nou zo uniek... Joke

En o zo waardevol

Danique

Lieve Danique, Super dat jij en je partner je als pleegouders over andere minderbedeelde kinderen wilt gaan ontfermen. Zelf heb ik als kind twee pleegbroers gehad. Met een van hen heb ik tot op de dag van vandaag nog steeds kontakt, hij maakt min of meer nog steeds deel uit van mijn familie. de andere is na 8 maanden bij ons weggehaald omdat hij verkeerde dingen met mij en mijn zussen uithaalde. Van hem hebben we uiteraard nooit meer wat vernomen. Ondanks dat hebben mijn vriend en ik er zelf ook over lopen denken om pleegouders te worden. We hadden al twee kinderen, maar ons hart was groot genoeg om er nog meer te voorzien van liefde, geborgenheid, veiligheid en al wat wat je een kind maar kan geven. Echter er kwam een zwangerschap tussendoor en de ruimte in huis die we bedacht hadden voor een eventueel pleegkind wordt nu dus opgevuld door ons eigen kind. Had ik een groter huis gehad was er geen vuiltje aan de lucht, maar hier wordt het nu echt te krap. Ik vind het echt super dat je hiermee aan de slag wilt gaan en wens je voor de toekomst alle geluk toe met je eventuele pleegkind. Je krijgt alles wat je erin stopt dubbel en dwars weer terug.

Danique, is er al meer bekend???